fot. magdasayeg.com

Śmiejemy się czasem z zabawnych kubraczków zakładanym psom w zimie, dzierganych na drutach sweterkach od naszych babć, czy opiekuńczych mam. Jednak na widok tych specyficznych ściegów zwykle mówimy: urocze…

Tak stało się tym razem. Otóż pewna nowoczesna Amerykanka – Magda Sayeg – zaprezentowała podczas festiwalu artystycznego Il Lusso Essenziale odbywającego się w Rzymie nietypowe „ubranko” dla Smarta. Przyodziała auto w wydzierganą powłokę z kolorowej włóczki, z wzorami przypominającymi nieco nasze łowickie pepitki. Samochód prezentuje się może niecodziennie, jednak przykuwa uwagę i zachwyca różnorodnością barw.

Artystka tym samym definiuje na nowo dzierganie na drutach. Inspiruje ją właściwie wszystko: od miejsc publicznych, środków komunikacji, po wyposażenie wnętrz. Nietypowym materiałem, które niczym kolorowe grafiti zdobi miasto, pokrywa samochody, parkomaty, autobusy, rowery, lampy uliczne, czy pomniki.

fot. magdasayeg.com

Magda stworzyła także wyjątkowo ciekawą stronę o własnej twórczości, warto zajrzeć tu.

Kobieta na giełdzie sprzedająca swój samochód to nietypowy widok…

Ostatnio na giełdzie samochodowej byłam jako dziecko. Pamiętam rzędy dużych fiatów, polonezów i kilka aut zza zachodniej granicy, o których marzyła większość polskich kierowców. Niedawno po raz pierwszy – już jako dorosła kobieta – znalazłam się w miejscu, gdzie mężczyźni wiodą prym. W miejscu, które z chęcią odwiedzają panowie, aby pooglądać auta i… zjeść kiełbasę (mój mężczyzna twierdzi, że to jedna z lepszych atrakcji na giełdzie dla „wymagającego motomaniaka”).

Zawitałam tam jako osoba sprzedająca auto. Pierwsze wrażenia: co ja tu robię? Dziwne uczucie. Zwłaszcza, że nie mam problemów w przystosowaniu się do nowych warunków, ale tu? Poczułam się jak przed laty, jak mała dziewczynka w niezrozumiałym dla niej świecie. Oczywiście wcześniej sprzedawałam i kupowałam auta, ale w bardziej przyjaznych warunkach.

Pojawili się pierwsi chętni do „oceny” mojego samochodu: obejrzeli, obstukali i głośno wyrażali swoje zdziwienie, że blondynka wie czym jeździ, jak wyposażone jest jej auto – nawet bez zaglądania w papierki! A to dopiero! Potem przyszedł czas na litanię rzekomych wad i propozycję zapłaty połowy ceny, jaką wystawiłam w ofercie. Polemika, że mój egzemplarz wcale nie ma wymienionych uszkodzeń, że warty jest swojej ceny, kończy się słowami: „a co ja będę pani tłumaczył, na giełdę to z mężczyzną się przyjeżdża!”. Szok numer 1.

Mężczyźni znają Twoje auto najlepiej 😉

W międzyczasie minęło mój egzemplarz kilka osób pytających jedynie o cenę, kilku nie spodobały się trzy rysy na prawym błotniku. To szok numer 2. Od 15-latka wymagać, aby nie miał żadnych rys to chyba przesada; zresztą podobno mężczyźni nie zwracają uwagę na wygląd… Sytuacja jest w sumie dla mnie nieco stresująca, bo uważam, że mój samochód jest zadbany, śliczny i najlepszy.

Idę zwiedzić giełdę i zobaczyć, czy jest coś na niej interesującego. Dzwonię do partnera, który jest w drodze po mój nowy pojazd. Zdaję relację z dotychczasowych poczynań i otrzymuję radę na odstresowanie: „pograj na telefonie i zjedz kiełbasę – środkowa budka”. Z drugiej opcji nie korzystam -staram się dbać o linię – ale pierwszą pewnie przemyślę. Tymczasem daję ogłoszenie do autogiełdy, bo zaczynam mieć wątpliwości, czy w takich warunkach sprzedam samochód. Ucinam sobie miłą pogawędkę o motoryzacji z panem od anonsów – jedynym, który nie patrzył na mnie z góry. Może dlatego, że mu zapłaciłam za umieszczenie ogłoszenia?

Typowe…

fot. Motocaina

Zaczepia mnie handlarz, znikąd pojawia się drugi. Rozbawiona podejściem tutejszych bywalców do kobiet, w ramach rozrywki postanawiam podyskutować z jednym z nich. Gdy na jego pytanie odpowiadam uprzejmie, czym w najbliższym czasie zamierzam jeździć, stwierdza bezsprzecznie, że moje wymarzone auto przecież nie jest kobiece! Do tej pory nie sądziłam, że marka i model samochodu jest przypisany do płci kierowcy. A jednak! Po chwili handlarz wymienia pojazdy, jakie może mi zaproponować, głównie te z mikroskopijnym silnikiem 1.0, podkreślając barwy lakieru. Przy opisie jednego z nich wyraźny nacisk kładzie na kolor czerwony. Co to za stereotyp?! Nie mam nic przeciwko czerwonym samochodom, ale pamiętam uwagi kolegów, że „takimi to jeżdżą baby”. Przerywam człowiekowi tę żenującą wyliczankę i informuję dosadnie, że swojego wyboru nie zmienię. Ten, zrezygnowany, daje mi swój numer telefonu i prosi o kontakt, jakbym nie znalazła wymarzonej bryki. Zawijam kiece i lecę, chciałoby się powiedzieć – zwłaszcza do niego! Też coś! To mój szok giełdowy numer 3. Lekko skonsternowana wracam do auta.

Kobiety coraz częściej wiedzą, co drzemie pod maską ich samochodów.

fot. Motocaina

Za wycieraczką zastaję pełno ulotek, ktoś pyta o ostateczną cenę. Zawiedziona brakiem konkretnych ofert wsiadam do auta i postanawiam skorzystać z rady mojego mężczyzny. Wyciągam telefon. Zaczynam od układania puzzli, ale szybko mi się nudzi, odpalam więc kolejną grę: wyścigi samochodowe. Piękna plaża, fajne autko, jadę… Na początku trudno mi się utrzymać na torze, ale po kilku okrążeniach nie jest już tak źle. Taka alternatywa spędzania czasu na giełdzie zaczyna mnie wciągać. Do tej pory byłam przeciwniczką gier komputerowych, co więcej, zawsze dokuczałam ukochanemu, że dużo gra. Teraz wiem, jakie to absorbujące. Parę osób przechodzi obok samochodu. Po chwili, obserwując sytuację kątem oka  – bo przecież muszę skupić się na wyścigu – dochodzę do wniosku, że więcej jest sprzedających niż kupujących. Wiem już też, że nie jest to przyjazny świat dla kobiety, nawet takiej, która zna się na rzeczy. Przypuszczalnie pani-mechanik, również zostałaby tu przywołana do  porządku: proszę przyjść ze swoim facetem, wtedy porozmawiamy…

Czy dożyjemy czasów, kiedy mężczyźni zrozumieją, że mit „baby za kierownicą” nie tyczy się wszystkich kobiet?

fot. Motocaina

Rozbawia mnie mała – na oko 2-letnia dziewczynka, oglądająca samochody ze swoimi rodzicami. Stanęła obok jednego i krzyczy: „tatusiu ja chce ten!”. Ojciec bierze ją za rączkę i mówi: „idziemy dalej”. Jednak mała dama uparcie postanawia: „ja chcę ten!” ( i nie było to auto ani różowe, ani czerwone – tak gwoli ścisłości). Sądzę, że tę zdecydowaną osóbkę szybko zobaczymy za kierownicą.

Przez chwilę zastanawiam się, czy już nie odjeżdżać, ale gra mnie tak pochłania, że na giełdzie pozostaję jeszcze przez godzinę. Reasumuję swoje nowe doświadczenie: wybujałe ego większości panów – pomimo postępu cywilizacyjnego –  nie dopuszcza w dalszym ciągu w swoich umysłach połączenia kobieta i motoryzacja, a co za tym idzie np. kobieta grająca w gry samochodowe… Prędzej nastanie era dinozaurów, niż niektórzy mężczyźni – choć w 50 procentach populacji – dorosną do stwierdzenia, że płeć piękna może mieć coś do powiedzenia w kwestii samochodów i ma świadomość czym jeździ. Smutne, ale prawdziwe.

Paniom na giełdach życzę mocnych nerwów, a panom… weryfikacji opinii na temat kobiet za kierownicą.

Ewelina

fot. Mateusz Senko

Startujecie w pełnym sezonie Rajdowego Pucharu Polski, a wystartowaliście w miniony weekend w eliminacji Mistrzostw Polski – Rajdzie Bohemia, jak to możliwe?
Po prostu nie startowaliśmy w eliminacji RSMP, tylko w samym rajdzie Bohemia. Wprawdzie jechaliśmy te same odcinki, co czołowi polscy zawodnicy, ale sposób zgłoszenia oraz potrzebne do startu uprawnienia były zupełnie inne.

Jak oceniasz poziom trudność Rajdu Bohemia w stosunku do RPP? Miałaś problem ze zmęczeniem,  dwudniowym upałem i przestawieniem się na bardziej wymagające rozgrywki?
Rajd Bohemia ma najwyższy stopień trudności w skali FIA i jest nieporównywalnie bardziej wymagający, niż rajdy rozgrywane w Polsce. Nazwałabym go rajdem tysiąca zakrętów! Ale z przestawieniem się nie miałam trudności, gdyż już mieliśmy wcześniej okazję startowania w rajdach dwudniowych, jednak panujący upał dawał nam mocno w kość. W sobotę był + 34 stopnie w cieniu!

fot. Mateusz Senko

Jak oceniasz pomysł rozgrywania polskich eliminacji rajdowych za granicą?
Jestem wielka fanką organizowania eliminacji za granicą ponieważ, pomimo mojego krótkiego doświadczenia (jeżdżę dopiero 5 lat), to niektóre polskie odcinki znam już na pamięć. A w rajdach chodzi o nowe wyzwania, a co się z tym wiąże – rozwój zawodnika, który jest możliwy tylko wtedy, gdy trasy będą się zmieniały.

Podobała Ci się organizacja rajdu po czesku?
W kwestii organizacji rajdu nie mam żadnych zastrzeżeń – Czesi są naprawdę bardzo wyluzowani i bardzo pozytywnie nastawieni do zawodników. Pierwszego dnia mieliśmy taką sytuację, że na odcinku dogoniliśmy załogę, która jechała przed nami. Jechaliśmy chwilę za nimi, po czym wpadliśmy, praktycznie jednocześnie na metę. Byliśmy tym nieco zmartwieni, obawialiśmy się kolejnych strat czasowych – bo kolejne odcinki były jeszcze dłuższe. Jednak po dojechaniu na kolejną odcinek, od razu powiedziano nam, że dostajemy dodatkowa minutę przed startem, aby taka sytuacja się nie powtórzyła. To się nazywa super organizacja!

Wystartowaliście w nowym dla Was samochodzie Citroenie C2. Jak wrażenia w porównaniu z mocniejszą, ale bardziej awaryjną  Hondą?
Sama Honda nie jest awaryjna – problemy dotyczą jedynie kłowej skrzyni, z którą w tym roku producent ewidentnie nie może dać sobie rady. A C2 to taka mała zabawka, krótka, nerwowa, ale dająca dużo frajdy z jazdy!

fot. Mateusz Senko

Mieliście jakieś przygody w związku z małą znajomością  samochodu i tras?
Przygód na tym rajdzie było bardzo dużo bo: trudne trasy + nowy samochód = przygody! Ważne, że wszystkie dobrze się skończyły. Serdecznie przepraszamy Pana, któremu zaparkowaliśmy w ogródku…

Czym pojedziecie resztę sezonu RPP?
Jak widać na liście zgłoszeń do Rajdu Krakowskiego postawiliśmy na Citroena.

Jesteście zmotywowani do walki, czy raczej jakiś czas poświecicie na naukę samochodu?Zawsze walczymy! Rajd  Bohemia to był czas nauki, a teraz na Rajdzie Krakowskim trzeba będzie walczyć o punkty, których nam w tym sezonie (z powodu awaryjności samochodu) – tak bardzo brakuje.

Czy w dalszych planach jest może cykl Citroen Trophy w RSMP?
Trudno w tej chwili coś prorokować, ponieważ nawet nie wiadomo, czy w przyszłym roku będzie kontynuowany program Citroen Trophy.

Casey Stoner z żoną Adrianą.

fot. Łukasz Świderek/archiwum MRM

Mick – dziennikarz magazynu Motormania – próbował się dowiedzieć jak wygląda życie kobiet, które związały się z gwiazdami MotoGP. Pytał, dociekał i obserwował, a po tym co zobaczył, jego życie już nigdy nie było takie samo… 

Kobiety na wyścigach kojarzą się zazwyczaj z długonogimi, skąpo odzianymi pięknościami, trzymającymi parasole na polach startowych. One same zresztą marzą pewnie tylko o tym, aby wyjść za mąż za któregoś z czołowych zawodników i do końca życia podróżować, trwoniąc milionowe fortuny. Spójrzmy tylko na żonę Caseya Stonera, Adrianę. Kamery operatorów MotoGP ją uwielbiają i wydawać by się mogło, że jedynym jej obowiązkiem jest ładnie wyglądać w garażu zespołu Ducati – oczywiście w przerwach pomiędzy robieniem zakupów w różnych zakątkach świata. Okazuje się jednak, że rzeczywistość wygląda nieco inaczej.

– Ludzie myślą, że to wspaniałe życie, podróże i balangi, ale choć odwiedzamy najpiękniejsze miejsca na świecie, nigdy nie mamy czasu na zwiedzanie, czy shopping i bardzo rzadko w ogóle opuszczamy tor – tłumaczy Ashley Hopkins, żona byłej gwiazdy MotoGP i World Superbike, a w tym roku zawodnika amerykańskich mistrzostw Superbike, Johna Hopkinsa. – Na samym początku John ostrzegł mnie, że kiedy jest kontuzjowany, bardzo trudno z nim wytrzymać i faktycznie ostatni rok nie był lekki, ale takie są uroki tego sportu. Poza tym, trzeba przyzwyczaić się do tego, że twoim drugim domem stają się lotniska, a opóźnienia i godziny tam spędzone to norma.

Ashley Hopkins, żona żona byłej gwiazdy MotoGP i World Superbike – Johna Hopkinsa.

fot. Łukasz Świderek/archiwum MRM

– Czasami chciałabym, żeby robił coś naprawdę nudnego, na przykład był księgowym – żartuje Toni Pinion, wieloletnia dziewczyna aktualnego filaru Kawasaki w World Superbike, Chrisa Vermeulena. – Mówiąc już całkiem serio, najgorsze są podróże i fakt, że tyle czasu spędza się z dala od rodziny i przyjaciół. W zeszłym roku, kiedy Chris jeździł w Rizla Suzuki, opuściłam dwie rundy MotoGP, bo byłam po prostu zbyt zmęczona. Poza tym, podczas weekendu wbrew pozorom spędzam bardzo mało czasu z Chrisem, ponieważ on jest bardzo zajęty. Moje życie zmieniło się dramatycznie, ale wszystko ewoluowało powoli, od pierwszych startów Chrisa w World Supersport, gdzie nie było jeszcze tak pracowicie, aż do MotoGP i znów WSB. Poznaliśmy się na Brands Hatch. Odbywała się tam tradycyjna impreza. Dorywczo zajmowałam się modelingiem i po zawodach utknęłam w korku, więc najzwyczajniej w świecie zostawiłam auto i poszłam potańczyć. Poznaliśmy się, a po imprezie Chris odwiózł mnie do auta swoim skuterem. Na początku myślałam, że jest mechanikiem!

Ashley u boku męża.

fot. Łukasz Świderek/archiwum MRM

Okazuje się, że życie u boku Mistrza Świata jest zupełnie inne niż mogłoby się wydawać, a wie o tym najlepiej Ingrid Capirossi, która pod koniec lat 90. porzuciła karierę modelki i producentki telewizyjnej, po tym jak poznała Lorisa.
– Wszystko jest wspaniałe poza kontuzjami – tłumaczy Ingrid. – Podczas Grand Prix Włoch w 1999 roku Lorisa wykluczono z następnego wyścigu, więc zamiast do Barcelony, z Mugello udał się do San Remo. Poznaliśmy się w dyskotece. Wcześniej nigdy nie widziałam nawet jednego wyścigu i nie miałam pojęcia, kim jest, ale to było nasze przeznaczenie.

Podobnie jak sami zawodnicy, także ich żony i dziewczyny zawierają na torze przyjaźnie.
– Kilka lat temu wielu zawodników odeszło z MotoGP, a razem z nimi ich partnerki, więc zostałam sama, ale wtedy poznałam Ingrid i zaprzyjaźniłyśmy się – mówi Toni. – Teraz to my zmieniliśmy serię i wszystko zaczyna się od nowa.
– Zawsze przyjaźniłam się z Manuelą Locatelli, a także Toni, ale teraz obie opuściły paddock. Wcześniej dużo czasu spędzałam z dziewczyną Valentino Rossiego, ale gdy zerwali, przestała pojawiać się na wyścigach. Tak czy inaczej, nie nudzę się podczas weekendów. Ciągle jest coś do zrobienia, a poza tym nigdy nie opuszczam toru, bo nie ma czasu na zakupy. Kiedy John jeździł w Kawasaki, pracowało tam wiele dziewczyn, ale także dziewczyna Anthony’ego Westa często przyjeżdżała na tor, podobnie jak żona Colina Edwardsa, Alyssia – mówi Ashley Hopkins, która z powodu częstych kontuzji męża i startu w zaledwie kilku rundach World Superbike, rok temu nie zdążyła zawiązać żadnych przyjaźni w nowej serii. 

Podczas zawodów żony i dziewczyny nie stoją bezczynnie w garażach, a mają znacznie więcej obowiązków.
– Dainese cały czas rozwija swoją poduszkę powietrzną, dlatego po każdej sesji idę do ich inżynierów z kombinezonem, z którego zgrywają dane – wyjaśnia Toni. – Poza tym, dbam o porządek w naszym motorhome’ie i zajmuje się różnymi szczegółami.

– Na samym torze robię niewiele, bo John nie chce, abym się w nie angażowała, ale po zawodach mam sporo obowiązków – dodaje Ashley. – Zajmuje się stroną internetową i wieloma formalnościami, a podczas zawodów dbam o kombinezony i kaski, a także zajmuje się jedzeniem.

Ingrid Capirossi (po prawej).

fot. Łukasz Świderek/archiwum MRM

Choć mają większą wiedzę o wyścigach niż niejeden wierny kibic, same nie uważają się za fanki sportu.
– Lubię wyścigi, ale to nie jest całe moje życie – twierdzi Toni, a Ashley dodaje:
– Na samym początku nie wiedziałam o tym sporcie absolutnie nic. John zapoznał mnie z innymi zawodnikami, ale musiał po kilka razy przypominać mi ich imiona, bo nie mogłam ich zapamiętać.

Pewnie zastanawiacie się teraz jak potoczyłyby się ich losy, gdyby nie spotkały facetów swoich marzeń? – Nawet sobie tego nie wyobrażam! – mówi Toni. – Pewnie wciąż mieszkałabym w Cambridge, chodziła do nudnej pracy, spędzała wieczory w pubie i weekendy w siłowni, bo tak to kiedyś wyglądało.

– Kiedy się poznaliśmy, pracowałam jako modelka w Mediolanie i zajmowałam się także produkcją telewizyjną – dodaje Ingrid. – Pewnie nadal bym to robiła, chociaż dzisiaj najważniejsze jest dla mnie bycie matką i spędzanie jak największej ilości czasu z naszym synkiem.

– Pracowałam jako agent nieruchomości i tancerka, więc pewnie nadal bym to robiła – kończy Ashley.
– Mimo wszystko pieniądze i sława Johna zupełnie się dla mnie nie liczą. Najważniejsze jest to, że poznałam faceta swoich marzeń i nawet gdybyśmy stracili to wszystko, nigdy bym go nie zostawiła. Wiele osób myśli, żony sławnych i bogatych są z nimi tylko dlatego, co mają, ale nie zawsze tak jest.

Trudny i przepełniony mrożącymi krew w żyłach kontuzjami, miniony sezon Hopkinsa potwierdza te słowa. Szczęściarze z tych zawodników! 

fot. Łukasz Świderek/archiwum MRM   

Artykuł ukazał się w magazynie „Motormania”

W tegorocznym regulaminie polskiej edycji Pucharu Rotax jest napisane, że jeżeli silnik zakupiony za granicą nie zostanie przed zawodami sprawdzony i zaplombowany przez jedynego polskiego dealera tych jednostek, tenże dealer dostarcza zawodnikowi jedną ze swoich. Po tym, jak mój silnik nie nadawał się już do jazdy, udałam się do dystrybutora, aby odebrać następny motor. Tym razem mój mechanik nie mógł przyjechać do Biłgoraju, zatem byłam na zawodach sama z tatą. Zdemontowanie silnika, wstawienie  drugiego oraz poustawianie całego sprzętu zajęło nam cztery  godziny. Po pierwszym odpaleniu jednostki zaczęła lecieć z  niego woda. Okazało się, że uszczelki pod pokrywą głowicy nadawały się tylko do wymiany.

fot. z archiwum Idalii Czarnockiej

Od rana padał deszcz, więc nie kryłam swojej radości. Kiedy w końcu wyjechałam na trening okazało się, że mamy kolejny problem z dostarczonym silnikiem. Pomimo wymienionej dyszy, właściwej zębatki, zmienionego akumulatora i cewki, sprzęt przy wysokich prędkościach odmawiał współpracy.

W sobotę było ciepło i cały dzień świeciło słońce, a jedyny trening przed czasówką wypadł tragicznie z powodu ciągłych problemów ze sprzętem. Na kwalifikacjach zajęłam daleką, jedenastą pozycję. Na starcie do przedfinału udało mi się przebić o trzy miejsca do przodu, jednak na drugim kółku niefortunnie wylądowałam w błotku. Potem do końca wyścigu próbowałam dogonić stawkę. W finale przebiłam się o cztery miejsca na starcie, jednak z powodu braku wystarczającej prędkości na prostej, spadłam o dwie pozycje i ukończyłam wyścig na ósmej pozycji. W generalce pierwszej rundy po finale i przedfinale zajęłam dziewiąte miejsce.

fot. z archiwum Idalii Czarnockiej

Podczas drugiej rundy, w niedzielę, padał deszcz. Na treningu przed czasówką jeździło mi się bardzo dobrze. Sprzęt świetnie się prowadził. Oczywiście wszyscy z lepszymi maszynami odjeżdżali daleko na prostej, nawet po 30 metrów, ale udawało mi się to nadrobić na zakrętach. Pomimo tego wykręcałam czasy dające mi piąte miejsce. Niestety w kwalifikacjach zajęłam nie najlepszą ósmą pozycję. W przedfinale tuż po starcie poprzedzającym mnie kart wjechał w największą kałużę na torze i niestety wszystko poleciało na mnie. Wszystko wlało mi się pod mój deszczowy kombinezon. Jazda w mokrym ubraniu, z jeziorem w butach zdecydowanie nie należy do najprzyjemniejszych, jednak – po mniejszych i większych przygodach – zakończyłam przedfinał na siódmym miejscu. W finale udało mi się przebić o jeszcze jedną pozycję do przodu, co w klasyfikacji ogólnej zawodów dało mi czwarte miejsce – teoretycznie najgorsze z możliwych, jednak dla mnie szczęśliwe – po takich problemach z silnikiem byłam naprawdę zadowolona.

Po obu rundach zajmuję teraz szóste miejsce i niecierpliwie oczekuję następnego wyścigu w Pucharze Polski, ponieważ pojadę w nim z własnym silnikiem w karcie i będę mogła dać z siebie wszystko.

Jednak najbliższy wyścig, w którym wezmę udział to kolejne eliminacje Mistrzostw Słowacji, które odbędą się na austriackim torze w Brucku.