Relacja Moniki Jaworskiej z Vallelunga

Ciao moi drodzy! Vallelunga x 2 x 2! A wiecie dlaczego taki rachunek? Ponieważ dwukrotnie będąc na tym torze zdobyłam drugie miejsce na podium!

W poprzedniej relacji (tutaj) wspominałam, że Vallelunga to mój ulubiony tor i z przyjemnością się na nim ścigam. Dlatego też jechałam na wyścig pełna optymizmu, nadziei na sukces i dobre miejsce na podium.

Smutek po Beatrice

fot. Mery&Majin

Jednak po przyjeździe okazało się, że atmosfera na torze jest bardzo napięta i wokół panuje smutek. Jedna z zawodniczek, z którą zwykle rywalizowałam w tym sezonie, 18-letnia Beatrice Bossini, podczas sierpniowych testów nowego motocykla Kawasaki ZX6R zginęła na chorwackim torze w Rijece. Beti była tam ze swoją rodziną na wakacjach. Jej motocykl po pokonaniu ostatniej szykany uległ highside’owi (kierowca zostaje wyrzucony do góry, ponad motocyklem. Samo wyrzucenie w górę nie jest szczególnie zabójcze, ale zazwyczaj się zdarza, że motocykl „podąża” śladem jeźdźca – zostaje wyrzucony do góry i spadając często ląduje na kierowcy. Niewielu motocyklistów przeżyło taki wypadek), wyrzucając Beatrice w powietrze. Tragiczny w skutkach był upadek, ponieważ Beti skręciła kark i zginęła na miejscu.
O wypadku Beatrice można przeczytać tu.

Beatrice Bossini

Bossini była bardzo utalentowaną zawodniczką, ścigającą się na włoskich torach od najmłodszych lat. To ogromna strata i wielki ból. Tak tragiczne wydarzenie przypomina nam, że tor stwarza iluzje nieśmiertelności. Są przecież strefy bezpieczeństwa, na które można wypaść i się „poturlać” łamiąc sobie jakieś kości ewentualnie… ale nie ginąc. A przecież wielokrotnie przekraczamy własne granice, aby zdobyć jak najlepsze rezultaty i w efekcie wyniki. Każdy przypadek śmierci na torze uświadamia sportowym motocyklistom, jak bardzo należy uważać i koncentrować się podczas wyścigu, aby nie popełnić błędu, który może być fatalny w skutkach. Ja również o tym doskonale pamiętam. Nigdy nie wolno być zbyt pewnym swoich umiejętności…

Trening czyni mistrza

Wystartowałam jak z procy
fot. Mery&Majin

W piątek było zaplanowanych sześć treningów, lecz ja z przyczyn finansowych wykorzystałam tylko trzy. W motocyklu co prawda wszystko było ustawione poprawnie: zawieszenie i hamulce odpowiednio dostrojone. Ingerencja mechanika nie była potrzebna, jednak opony w motocyklu były już mocno zużyte. Niestety koszty związane z nowym ogumieniem leżą całkowicie po mojej stronie (znasz jakiegoś sponsora, który byłby zainteresowany współpracą z Moniką, napisz o tym na redakcja@motocaina.pl), dlatego świeże komplety miałam naszykowane dopiero na sesję kwalifikacyjną i sam wyścig.

Czas okrążenia podczas treningów utrzymywałam w granicy 1’49, więc jak na powyższe okoliczności było całkiem nieźle. W sobotę – dzięki nowym oponom – sytuacja wyglądała już zupełnie inaczej i mogłam wyciągnąć z motocykla zdecydowanie więcej agresji. Po drugiej sesji kwalifikacyjnej miałam drugi czas, zaraz po Alessi Polita. Tym samym był to mój najlepszy wynik w sezonie, jeśli chodzi o rozstawienie zawodniczek na linii startowej przed niedzielnym wyścigiem. Byłam z siebie naprawdę bardzo zadowolona.

Wyścig po sukces

Tak się cieszę z drugiego miejsca.
fot. Mery&Majin

Niedzielny poranek przywitał nas deszczem, a niebo notorycznie rozświetlały błyskawice. W przeciwieństwie do rywalek, byłam w niezwykle radosnym nastroju, ponieważ uwielbiam ścigać się po mokrym torze. Ale jak to zawsze bywa o 13:50, kiedy już w pełni gotowości stałam na torze zaświeciło słońce. Koncentracja, szybsze bicie serca i ruszamy! Wystrzeliłam z miejsca jak z procy, zajmując odrazu pierwszą pozycję, jednak po kilku szykanach zostałam wyprzedzona przez Alessie Polite.
Przez cały wyścig trzymałam się bardzo blisko niej, jednak w zakręcie popełniłam błąd co bardzo szybko i skutecznie wykorzystała jadąca za mną Alessia Falzoni przejmując moje miejsce w stawce. Nie pozwoliłam jej długo nacieszyć się takim ustawieniem i na trzech końcowych okrążeniach przejęłam znów pałeczkę na drugiej pozycji. I tak też zostały rozdzielone trzy pierwsze miejsca na podium czyli: Alessia Polita, ja oraz Alessia Falzoni.

Uwielbiam Włochy, ale jestem wierna swojemu miastu!
fot. Mery&Majin

Wyścig nie zakończył się jak zwykle zjazdem do parku maszyn, lecz wszystkie zawodniczki ustawiły się na linii start-meta. Zrobiono nam pamiątkowe zdjęcie z napisem pożegnalnym dla Beatrice oraz uczciliśmy jej pamięć minutą ciszy. 

Wyścigi są najważniejszym elementem mojego życia. Kocham motocykle i jestem uzależniona od adrenaliny oraz emocji podczas ścigania. Nie ma takiej rzeczy na świecie, która by mnie odciągnęła od tego sportu. Już teraz myślami wybiegam do 18.10.2009, kiedy to w Misano odbędzie się piąta, ostatnia runda Motocyklowych Mistrzostw Kobiet Włoch. Można się spodziewać naprawdę zaciętej walki, bo to ostatnia walka o punkty do klasyfikacji generalnej. 

Trzymajcie za mnie mocno kciuki. Dam z siebie wszystko!

Zostaw komentarz:

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Wszyskie pola są wymagane do wypełnienia.

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również