Wyścigowa piękność – wywiad z Natalią Florek

Jak się zaczęła Twoja przygoda z motocyklami i wyścigami?
Pierwszy trening skuterowy był zupełnie przypadkowy, miałam 15 lat i zupełnie spontanicznie wybrałam się na trening na tor kartingowy w Poznaniu. Było sporo strachu, gdy uślizgnęło się koło i gdy spadł deszcz, ale wtedy upadku nie było. Jazda po torze odrazu przypadła mi do gustu i wtedy pojawiły się marzenia związane ze sportem motocyklowym, które wydawały się niemożliwe do spełnienia, ponieważ moi rodzice nie chcieli słyszeć o torze wyścigowym – siła wyższa, dlatego nic więcej w tym kierunku nie mogłam zrobić na tamtą chwilę. Pod koniec 2007 roku kiedy jeździłam motocyklem drogowym YAMAHĄ R6 znów pojechałam na tor – tym razem już na duży, w 2008 roku również sporadycznie przyjeżdżałam na amatorskie treningi. Gdy pojechałam na duży tor R6-ką mając 18 lat, wówczas oprócz zabawy i adrenaliny miałam poczucie, że w stosunku do szybszych kierowców stoję w miejscu i trzeba się poprawić. Po pierwszej glebie na R6 nie było mowy o rezygnacji z dalszych treningów, zadziałała na mnie motywująco – stwierdziłam, że trzeba wyeliminować błędy. Jeżdżąc R6 miałam poczucie, że motocykl ten jest dla mnie za mocny i brak płynności w jeździe jest wynikiem braku odpowiednich „schodów”. Dlatego chciałam uzupełnić tę lukę więc zeszłam jeden stopień niżej, aby zrobić krok naprzód, czyli wystartowałam w wyścigach skuterów i w klasie 125.

fot. durczakdesign.com

Przygoda z wyścigami zaczęła się od spontanicznej rozmowy ze znajomymi podczas wyjazdu na MotoGP do Czech w 2008 roku. Kolega powiedział wtedy do mnie: „Za tydzień jedziemy na Mistrzostwa Polski w Wyścigach Skuterów do Koszalina – chcesz się pościgać? Mamy jeden wolny skuter” Nie muszę chyba mówić, że dwa razy nie trzeba mi było powtarzać (śmiech; przyp. red.). Później wyjazd na kolejną rundę Wyścigów Skuterów do Radomia, wyjazd do Niemiec na 3-godzinny wyścig skuterów. Po drugim wyścigu otrzymałam propozycję startów w teamie skuterowym TNTuning w Mistrzostwach Polski w Wyścigach Skuterów w 2009. Sprzedałam więc swoją YAMAHĘ R6 po to, aby wystartować w klasie 125. Bardzo lubię ambitną rywalizację, sport, prędkość i ciągłe doskonalenie swoich umięjętności. Nadszedł sezon 2009 i tutaj zaczęły się już równorzędne starty w klasie 50 ccm w Wyścigach Skuterów i w CBR 125 R CUP’ie. 

Dlaczego chcesz się ścigać?
Dlatego, że lubię udowadniać sobie wiele rzeczy, lubię podnosić sobie poprzeczkę jeśli chodzi o moje umiejętności, nie lubię stać w miejscu. Lubię rywalizować, czuć adrenalinę, dreszcz emocji i nutkę strachu.

Na jakim motocyklu i w jakiej klasie startujesz?
Poprzedni sezon zakończyłam na 2 miejscu w klasyfikacji generalnej. Cieszę się, że poprawiłam swój tor jazdy i nabrałam więcej płynności. Pierwsze tarcie kolanem o asfalt – z początku strasznie cieszyło. Najlepiej wspominam treningi, na których poprawiałam czasy i końcówki wyścigów, w których pozycję zawodników tasowały się jak karty. W sezonie 2010 zmiana klasy z 125 na 600 – wystartuję w klasie ROOKIE 600 na Hondzie CBR600RR w zespole TNTuning. Uważam, że klasa 125 jak i wyścigi skuterów są idealnym wstępem do wyścigów na większych motocyklach. Brakuje w Polsce jeszcze jednej klasy między 125 a Hornet Cup’em – przydałaby się nowa klasa Kawasaki ZX250 lub reaktywacja pucharu GS500F. Im więcej schodków tym lepiej. Teraz jestem już po pierwszych treningach i oswajaniu się z mocą mojego nowego motocykla, przyzwyczaiłam się do odwrotnej zmiany biegów, po mału i do przodu!

Jak się czujesz przed startami w tym sezonie?
Przed sezonem regularnie chodziłam na fittnes, aby przygotować się kondycyjnie, biegałam i starałam się ograniczyć w diecie wszystko co niepotrzebne – kawa, cukry proste. Regularnie ćwicząc świadomość dobrego przygotowania się do sezonu wzrasta, jedyne nad czym ubolewam to to, że nie mogłam więcej potrenować na nowym motocyklu.

Jakieś obawy?
Najbardziej obawiam się (tfu tfu tfu) nie tyle wypadku co kontuzji. Takiej po której mogłoby nie być mowy o dalszych startach. Fundusze są równorzędnie istotną kwestią, ale w sumie raczej nie – przerwę (choć bardzo niechcianą) można zrobić, ale zdrowia wrócić się czasem nie da.

fot. durczakdesign.com

Co dodaje Ci najwięcej otuchy, motywacji w trakcie wyścigów?
Gdyby nie ludzie, którzy dodają otuchy, wierzą w Ciebie to wycigi nie cieszyłyby mnie samej. To bardzo motywuje, gdy wiesz, że przyjaciele, rodzina i znajomi ściskają kciuki, aby szło Ci jak najlepiej. Za to bardzo im dziękuję i będę się starała ich nie zawieść. W trakcie wyścigów jest ze mną zawsze Motocaina!

A największa trudność w czasie rund?
To co jest dla mnie najtrudniejsze to start i wszystko z nim związane – jakieś pół godziny przed startem zaczyna się nerwówka, później będąc już na polach startowych dochodzi małe zniecierpliwienie, bo chciałoby się już startować, no i sam moment staru – chciałabym efektowniej i lepiej startować, ale mam nadzieję, że w końcu to opanuję i start zacznie wychodzić mi tak jak bym sobie tego życzyła.

Co chciałabyś osiagnać w tym sporcie?
Ten sezon – starty w klasie ROOKIE 600. W przyszłym sezonie z racji wieku mam szansę wystartować w klasie SUPERSTOCK 600 do 23 lat i jeśli wszsytko pójdzie z planem to tak będzie. Później SUPERSPORT 600. Jeśli kiedyś się uda to chciałabym wziąć udział w mistrzostwach kobiet zagranicą. Ale narazie skupiam się na teraźniejszości, choć celem – klasą docelową jest klasa mistrzowska w WMMP.

fot. durczakdesign.com

Uważasz, że wyścigi mogą się stać sportem dla kobiet?
Skoro są kobiety, które jeżdżą równie dobrze jak mężczyźni to coś w tym musi być, że jest to dyscyplina dla obu płci i stereotyp postrzegania wyścigów motocykli jako „męskiego sportu” zaczyna być coraz częściej obalany. Kobiety powszechnie potrzegane są jako istoty delikatne, ważliwe, przez to mężczyźli wykluczają kobiety jeśli chodzi o motocykle, ale dla przykładu czy wrażliwy mężczyzna o spokojnym uosobieniu nie może ścigać się motocyklami? Tutaj zazwyczaj nie ma przeciwskazań, dlatego dziwię się takim obiekcjom w strone Pań. Kobiecość to wiele czynników, ale jeśli miałabym odpowiedzieć na pytanie czy można być kobietą/kobiecą na torze to śmiało mogę powiedzieć, że tak:-) I tutaj można zahaczyć o prozaiczny temat taki chociażby jak kombinezony dla Pań – coraz więcej firm stara się uderzyć w nasz rynek i wychodzi im to. Dziewczynom i nie tylko, radzę aby przede wszystkim nie bać się wyzwań, bo po to one są, aby starać się im podołać, a wtedy przychodzi radość i stysfakcja, a po drugie zaczynać od małych celów, stopniowo je powiększając:-) Jak mówi przysłowie „nie odrazu Kraków zbudowano”:-) Wyścigi skuterów i CBR-ek 125 to najlepsza możliwość, aby rozpocząć przygodę z wyścigami, a przy tym uczymy się podstaw, które przydadzą się w większych pojemnościach.

W jaki sposób przygotowujesz sie do sezonu wyścigowego?
Biegam, chodzę na aerobik i saunę. Odzywiam się dość zdrowo, ale przy moim trybie życia w biegu nie zawsze to wychodzi:-) W następną zimę planuję zakup crossa, ale ćwiczyć kondycję również na motocyklu i nie tracić z nim obycia.

Jeździsz po drogach publicznych?
Drugi rok nie jeżdżę już po ulicach, z dwóch powodów, pierwszy – mimo tego, że jeździ się dużo wolniej niż na torze to jest o wiele bardziej niebezpiecznie i z drugiego powodu – nabrałam nawyków specyficznych dla jazdy po torze, mam tu na myśli ostrzejsze składanie się w zakrętach, wchodzenie w nie sporą prędkością jak i odzwyczajenie od motocyklowych lusterek.

fot. durczakdesign.com

Czym jest dla Ciebie rywalizacja?
Rywalizacja jest dla mnie rozwojem, podnoszeniem własnych umiejętności, udowadnianiem sobie wielu rzeczy. Dostarcza mi mnóstwa adrenaliny, ogromnie motywuję.

Jakie masz myśli przed samym startem i potem, w trakcie wyścigu?
Najpierw mówię do siebie: „nie spalaj się, daj z siebie wszystko i nie zalicz gleby!!!”, a potem „tylko się nie wywróć i goń poprzedzającego i uciekaj za tym, który depcze Ci po piętach”.

Czy stosujesz jakąś dietę przez startami?
Staram się unikać tego co powszechnie uznaje się za szkodliwe, pić za to dużo wody i jeść zdrową żywność. Przed startem nie jem nic przez 2h, po pierwsze nie chcę aby cokolwiek ciążyło mi na żółądku, po drugie trace apetyt przed startem.

Jakie to uczucie stać na podium?
Bezcenne!

A wyprzedzać facetów?
Miłe… bardzo miłe. Zadaje sobie wtedy w myślach pytanie: „nadal uważasz, że kobiety się do tego nie nadają?”

Wyścigi to dobra kondycja fizyczna. Byłaś dobra z WF’u?
WF był przedmiotem, na którego niedosyt ciagle cierpiałam, więc oprócz samego WF’u chodziłam na dodatkowe zajęcia tzw. SKS. Brałam udział w zawodach szkolnych, w biegach i meczach koszykówki:-) Nie było okresu w życiu, w którym nie uprawiałam jakieś dziedziny sportu. Ale najwierniejsza jestem motocyklom:-)

Tak słucham i nasuwa mi się dziwne pytanie: czy jak by był pobór do wojska kobiet to starałabyś się mieć kategorię inną niż A?
Jeśli byłby pobór to nie migałabym się przed pójściem do niego, ale w tym momencie nie zrobiłabym tego chętnie. Kiedyś był okres w życiu kiedy to rozważałam, ale… Bardziej chciałam być policjantką. Po liceum zdałam testy sprawnościowe i pisemne, ale w ostatnim momemencie coś mnie tknęło i wycofałam się.

fot. durczakdesign.com

Jak czesto trenujesz jazdę na torze?
Na Torze Poznań trenuję jak tylko jest taka możliwość – niestety nie często. Mniej-więcej raz w tygodniu jest trening motocyklowy na Torze Poznań – 3 sesje po 20 min. Gdyby była możliwość częstszych treningów, na pewno bym na nie jeździła.

Dlaczego akurat wyścigi sportów, a nie supermoto, czy cross?
Dlatego, że wyscigi motocyklowe najbardziej przypadly mi do gustu – szorowanie kolanem o asfal, skladanie sie w zakrety przy duzej predkosci – lubię to:-) SM kusi mnie tak samo jak cross, ale nie można robić wszystkiego. Myślę, że i na to przyjdzie pora, ale to już okazjonalnie, amatorsko, dla treningu.

Jakie sa największe problemy, na jakie napotykasz na tak obranej ścieżce kariery?
Największym problemem w tym sporcie są fundusze, ciężko jest o sponsorów i dużo jest własnego wkładu finasowego w ten sport. Kosztów jest dużo i pojawiają się co nóż nowe. To co sprawia mi problem to zapakowanie motocykla na trening – tak – samej jest to niewykonalne. Więc jeśli nie ma akurat nikogo w domu to jestem uziemiona. Na torze tego problemu już nie ma – jest wiele osób, które nie odmówią pomocy. Chciałabym też, aby promocja wyścigów była większa, aby nie był to sport, o którym większość Polaków zwyczajnie nie wie. Jeśli zawody będą bardziej medialne, będzie większe zainteresowanie to i poziom się podniesie, a także szansę o sponsorów wzrosną. Chciałabym, aby możliwość treningu na Torze Poznań nie była rzadkością oraz, aby w niedalekiej przyszłości Polska doczekała się kolejnego toru. Gdyby nie to, że jeździłam po różnych torach kartingowych w wyścigach skuterów to znałabym tylko jedną nitkę toru – Toru Poznań.

Co na Twoją pasję mówią rodzice?
Moi rodzice nie byli zadowoleni, gdy największym marzeniem ich wówczas 12-letniej córki było nauczyć się jeździć mootcyklem. Mimo wszystko jednak mój tata pomógł mi stawiać „pierwsze ślady” i pożyczył od znajomego… motorynkę ROMET. Na 15 urodziny dostałam skuter, wbrew woli mamy. Po 3 latach przesiadłam się na NSR-kę 125 a po pół roku na R6-kę. Każdy mój wyjazd z domu był dla nich ogromnych stresem. I w sumie nie dziwię im się z perspektywy czasu, bo jedna z przejażdżek po ulicach zakończyła się wypadkiem z winy kierowcy auta, na szczęście nic poważnego się nie stało, ucierpiał tylko motocykl. Jazda po torze też jest stresująca dla mojej rodziny, ale w mniejszym stopniu. Wiedzą, że na torze w razie „W” jest karetka, a poza tym nie ma aut, krawężników etc. Cieszą ich wyniki, wspierają mnie i trzymają kciuki, aby nic poważnego się nie stało.

Jakie są reakcje Twoich przyjaciów na tak nietypowe dla kobiety hobby?
Podziwiają pasję i odwagę, trzymają kciuki i jeśli mogą to zawsze są na zawodach. To dodaje otuchy i wzmacnia!

fot. durczakdesign.com

Czy rodzice i przyjaciele przychodzą Ci kibicować?
Zawsze jak jest to możliwośc to są na torze. Na 125 prędkości na prostej startowej nie były duże, zdażyło się, że był czas na to, że zerknęłam na trybuny i dojżałam kogoś z bliskich mi osób. W 600tkach już takiego zerkania nie będzie.

Jakie masz możliwosci rozwoju swojej kariery w wyścigach motocyklowych?
Teraz najważniejsze jest dla mnie, aby poznawać inne obiekty niż Tor Poznań. Nie mam własnego trenera. Między rundami chcę wyjechać na inny tor na treningi i liczę na to, że w tym sezonie się to uda.

Czym zajmujesz się na codzień?
W tym momencie poza wyścigami skupiam się na sesji egzaminacyjnej i na pisaniu pracy licencjackiej.

Co jest dla Ciebie w życiu ważne?
Ważna jest dla mnie moja rodzina, przyjaciele, znajomi. Szczęście i zdrowie, bo bez niego trudno o to pierwsze.

Co robisz w wolnym czasie, np. w weekendy wolne od zawodów?
W weekendy wolne od zawodów spotykam się ze znajomymi, rodziną, ale też wtedy mam często mnóstwo zajęć związanaych z… przygotowaniem do zawodów;-) są to podstawowe rzeczy typu: jadę z felgami do wulkanizatora, aby zmienił opony na nowe, jadę do mechanika, aby zmienił olej/wymienił filtry/założył daną część do motocykla. Wolnych weekendów jest bardzo mało z tego względu, że uczestnicze i w motocyklowych wyścigach i skuterowych. Poza sezonem mogę pozwolić sobie na imprezy, w czasie sezonu staram się ich unikać. Wyścigi motocyklowe uzależniają, są pasją, rywalizacją, dają mnóstwo adrenaliny, uczą pokory, dają radość i satysfakcję kiedy poprawiamy się z treningu na trening. Jest wiele wspaniałych zajęć, ale żadna nie wciągnęła mnie tak bardzo jak motocykle. Poza motocyklami lubię fittnes, taniec (szczegolnie latynowskie), snowboard, podróże, muzykę i dobre kino. Lubię gotować. Ale nic nie zastąpi motocykli!