W jakim kombinezonie i pod czyim kierownictwem będzie pracował Robert w przyszłym roku?

fot. BMW

Wśród rozlicznych pytań dotyczących obecności niektórych teamów w F1 w sezonie 2010, wielkich zmian w Renault i przejścia Fernando Alonso do Ferrari  dziennikarze chcieli się dowiedzieć w jakim zespole w przyszłym roku będzie jeździł Robert Kubica. Do rozmów na ten temat przyznają się Bob Bell – szef ING Renault oraz John Howett z Toyoty. Oczywiście, podczas konferencji nie udzielili oni wiążącej odpowiedzi. Zespół Toyoty dając wolną rękę swoim obecnym kierowcom – Jarno Trulliemu i Timo Glockowi, chciałby widzieć w swoich bolidach Roberta Kubicę lub Kimi Raikkonena. Renault po odejściu Alonso także ma wolne miejsce w swoim zespole. Naturalnie, bardzo wiele zależy od możliwości finansowych teamu. Jak przyznał Howett, „tańszy” kierowca umożliwi wykorzystanie środków na inne cele. Bob Bell pełniący obowiązki szefa Renault po odejściu Flavio Briatore stwierdził, że zarówno jego team jak i Toyota z pewnością są przekonane o swoich szansach na zdobycie polskiego kierowcy. Decyzja co do tego w jakich barwach występować będzie Robert w sezonie 2010 spodziewana jest w przyszłym tygodniu.

fot. Ania Jackowska

Planowany termin wyjazdu – połowa lipca, przesuwa się o kilka dni. Szkoda, będę miała mniej czasu na delektowanie się tą podróżą. Wyjazd z Trójmiasta. Do Warszawy odprowadza mnie Jerzy z BMW Fota. W Warszawie przerwa i kolejne pożegnanie – tym razem rodzinne. Nocne przepakowanie opóźnia pobudkę. Wpadam w poranny korek. Na szczęście GS daje radę. Chociaż cały czas przyzwyczajam się do jazdy z kuframi. Jadę „siódemką”, potem kieruję się na Kraków. Czas niezły. Przed granicą gorzej: pozrywany asfalt i ruch wahadłowy. Dobrze, że chociaż widoki są, to mogę podziwiać. Tylko, że jakoś w tym momencie nie mam na to ani ochoty ani czasu. Chcę jak najszybciej dojechać do celu a przed nami jeszcze kilka dni. Słowacja. Jakoś nie mogę przyzwyczaić się do ospałych słowackich kierowców. Może boją się policji, może mają  zdławione silniki, może w ogóle tych silników nie maja… . Ja przepisów też przestrzegam, ale nie dajmy się zwariować. W końcu dojeżdżam do Budapesztu – nocuję w górującej nad miastem cytadeli. Widok na pięknie oświetlony Budapeszt – obłędny. A przede wszystkim skłania do refleksji: ciekawe jaka będzie ta podróż.

fot. Ania Jackowska

Następnego dnia w południe jestem już na granicy węgiersko-serbskiej.  Omijam bokiem (czyli, trawnikiem) setki samochodów i wściekłych turystów. Nie wyobrażam sobie kilkugodzinnego stania w upale i w ten sposób chcę go sobie oszczędzić. Odprawa szybka. Kontrola paszportu, wymiana uprzejmości. Przez Serbię typowy tranzyt. Żałuję, bo widoki nawet z autostrady ciekawe a im bliżej granicy bułgarskiej tym ładniej. Kręta droga przez góry- pięknie. Szkoda, że duży ruch, zero pobocza, a samochody z przeciwka czasem idą na czołowe.  Do Sofii dojeżdżam o zmierzchu ale zanim znajduję hostel robi się noc. Trochę zła i zmęczona poszukiwaniem noclegu, idę spać.  Backpackersi jak zwykle balują, ale po dzisiejszym dniu, mam ochotę tylko na sen. Zresztą tak będzie już do końca. Poranna pobudka tym razem wychodzi kiepsko. Zapominam o zmianie czasu. A miałam wyruszyć wcześnie… 

fot. Ania Jackowska

Na granicy tureckiej niespodzianka. Biurokracji którą wszyscy straszyli nie ma. Są za to uprzejmi Turcy. Uprzejmość Panów z okienka nie idzie w parze z uprzejmością drogową. Turcy lubują się w zajeżdżanie drogi przy wyprzedzaniu, oczywiście bez użycia kierunkowskazów. Jeżeli nie trzymasz środka pasa zostaniesz delikatnie zepchnięty. Mimo drogowych niemiłych niespodzianek, Turcy zaskakują mnie gościnnością. Zagadują, donoszą herbatkę i ciastka. Lepiej niż w domu. Domowa atmosfera znika przy wjeździe do Stambułu. Istne drogowe szaleństwo. W fali samochodów pędzących przez most bosforski wyjeżdżam z Europy. 100 km za Stambułem odpuszczam – na dzisiaj dość.  Mam dosyć szukania noclegów w nocy, dzisiaj poszukam za dnia. Następny dzień zdecydowanie kryzysowy. Nie mam siły i nie chce mi się jechać. Co chwila się zatrzymuję, przebieram, bo raz zimno raz gorąco. W końcu decyduję się na sen na parkingowym krzesełku pod drzewkiem. Po pół godzinie jedziemy dalej. 

fot. Ania Jackowska

Kolejny dzień w drodze i wreszcie dojeżdżam na granicę turecko-syryjską. Jedyny motocykl, jedyna samotnie podróżująca baba…Wszyscy bardzo uprzejmi i pomocni w załatwianiu formalności. Po 1,5 godzinie jesteśmy wolni. Do Latakii 55 km. Podróżowanie o zmierzchu po Syrii to gratka dla fanów sportów ekstremalnych. Z założenia jeździ się tu bez świateł. Trzeba być wizjonerem aby przewidzieć gdzie i kiedy może pojawić się jakiś pojazd. 

Na szczęście do syryjskich zwyczajów drogowych można się przyzwyczaić. Trzeba tylko zacząć jeździć jak wszyscy, ale koniecznie z uśmiechem na twarzy. Ten uśmiech towarzyszył mi w czasie całego pobytu w Syrii. Bo jak tu się nie uśmiechać skoro na każdym kroku słyszałam pytania czy nie potrzebuję pomocy, czy wszystko w porządku?  Na każdym kroku spotykaliśmy się z GSem z ciekawością i bezinteresowną, ludzką życzliwością, wobec której zwiedzane po drodze zabytki wydawały się mało istotne. W Syrii poczułam, że istotą tej podróży nie są wcale monumentalne ślady przeszłości. Zdałam sobie sprawę, że uroku i wyjątkowości tej podróży nadają właśnie ludzie. Czułam, że czas tej podróży chcę poświęcić właśnie im. Syryjczycy są niezwykle gościnni. Zwykłe zapytanie o drogę kończyło się zaproszeniem do domu, czy na herbatę. 

fot. Ania Jackowska

Przede mną granica z Jordanią. Po syryjskiej gościnności jakoś nie chce mi się tam jechać. Moje nastawienie ma swoje konsekwencje. Szybko tracę cierpliwość, wszystko mnie denerwuje. Na dodatek mam wrażenie, że wszyscy są nieuprzejmi i im się spieszy. A może ze względu na moje sceptyczne nastawienie ludzie odwzajemniają mi tym samym? Do Ammanu dojeżdżam w nocy. Następny dzień przeznaczam na odpoczynek. Jeżeli to oczywiście możliwe w czterdziesto kilku stopniowym upale. Trochę zwiedzam, z właścicielką hostelu idziemy do hammanu, w którym miła Pani ściera ze mnie cały brud. Błogo. Mogę tak codziennie. Z Ammanu ruszam w drogę wypoczęta i jakby czystsza. Przede mną fantastyczna Petra, księżycowe krajobrazy Wadi Rum. Dojazd do Aquaby i zawracamy. Obowiązkowa kąpiel w Morzu Martwym, Madaba i góra Nebo. Czas, który tu spędziłam pokazał mi, że moje początkowe uprzedzenie i ocena Jordańczyków były niesprawiedliwe.  Spotkałam tu ludzi, którzy okazali mi wiele serca i pomogli, w sytuacjach, w których tej pomocy potrzebowałam. Tym razem jakoś trudno wyjeżdżać z Jordanii. Tym bardziej, że mam świadomość, że moja syryjsko-jordańska podróż zbliża się do końca. 

fot. Ania Jackowska

Syryjskie drogowe zwyczaje już znam i nie robią na mnie już wrażenia. Na dwie noce zatrzymuję się w Damaszku. Akurat jest piątek i większość stoisk Wielkiego Bazaru jest dzisiaj zamkniętych. Pozwala mi to zobaczyć inne oblicze tego miejsca. Jest spokojniej, chociaż wielu sprzedawców rozłożyło swoje kramy na chodniku. Ogromne wrażenie robi na mnie targ warzywny. Po dwóch dniach kieruję się na północ. Aleppo to pożegnanie z Syrią i Bliskim Wschodem. Stary bazar tętni życiem i kolorami. Zaczynam odczuwać zmęczenie. Może od nadmiaru bodźców? Nie wiem. Mimo zmęczenia nadal mam niedosyt. Jakoś smutno. Nie spodziewałam się tak pięknej przygody. Ta podróż mimo niewątpliwego  bogactwa historycznego Bliskiego Wschodu, monumentalnych zamków, tajemniczej Petry i niezapomnianych krajobrazów pustyni Wadi Rum, zawsze będzie kojarzyła mi się z ludźmi. To dzięki nim przeżyłam fantastyczną przygodę. I do nich, oglądając wieczorami zdjęcia z tej podróży, wracam wspomnieniami.

Więcej na stronie www.aniajackowska.pl

[opis fotki]

[autor zdjęcia]

W dniach od 12 do 16 października 2009 roku odbędzie się „Tydzień Dobrego Ciśnienia”, podczas którego na 30 stacjach Statoil w całej Polsce, pracownicy Michelin i Statoil będą sprawdzać ciśnienie w oponach i udzielą porad jak utrzymać prawidłowe parametry ciśnienia. W tym roku dodatkowo zmierzą również głębokość bieżnika. Zwrócą uwagę na potrzebę wymiany opon na zimowe.

Warto pamiętać, że zbyt niskie lub zbyt wysokie ciśnienie w oponach może prowadzić do wypadku. Aż 6 proc. śmiertelnych zdarzeń na drogach szybkiego ruchu powodowanych jest złym stanem ogumienia.[1] Nieprawidłowe ciśnienie powoduje zmniejszenie przyczepności, wydłużenie drogi hamowania i znacząco zwiększa ryzyko eksplozji opony. Oprócz niebezpieczeństwa wypadku, niedopompowane opony zwiększają również zużycie paliwa oraz emisję spalin. 

Aquaplaning – powierzchnia kontaktu opony o cisnieniu 1 bara

fot. Michelin

Aquaplaning – powierzchnia kontaktu opony o cisnieniu 1,5 bara

fot. Michelin

Ubiegłoroczna akcja Michelin pokazała, że 71 proc. polskich kierowców ma nieprawidłowe ciśnienie
w oponach. 

Aquaplaning – powierzchnia kontaktu opony prawidlowo napompowanej

fot. Michelin

Dodatkowym elementem tegorocznej akcji będzie „Patrol Dobrego Ciśnienia”, który będzie krążył po ulicach Poznania, Trójmiasta oraz Białegostoku. Kierowcy będą mogli w każdej chwili zatrzymać Patrol, który na miejscu sprawdzi i uzupełni ciśnienie w oponach ich samochodów. Specjalny samochód serwisowy będzie wyposażony w precyzyjny kompresor i niezbędne narzędzia pomiarowe. 

Zeszłorocznej akcji towarzyszył „Rajd Dobrego Ciśnienia”, który dowiódł, że jadąc na oponach z niewystarczającym poziomem ciśnienia zużywamy średnio o 0,3 litra benzyny więcej na każde 100 przejechanych kilometrów. Z badania świadomości kierowców przeprowadzonego przez Pentor w czerwcu br. wynika, że najczęściej stosowaną czynnością pozwalającą zmniejszyć zużycie paliwa (67 proc.) jest właśnie dbałość o prawidłowe ciśnienie w oponach. Regularny pomiar ciśnienia w oponach jest także jedną z podstawowych zasad tzw. ecodrivingu, czyli ekonomicznej jazdy. 

Michelin i Statoil współdziałają w ramach Stowarzyszenia Partnerstwo dla Bezpieczeństwa Drogowego. Partnerami akcji „Ciśnienie pod kontrolą”, podobnie jak w ubiegłym roku, jest Policja oraz Polski Czerwony Krzyż. Przedstawiciele PCK będą badać ciśnienie tętnicze kierowcom biorącym udział w tegorocznej akcji. 

[1] Na podstawie danych ASFA (Francuskie Stowarzyszenie Firm Eksploatujących Autostrady)

Heikki Kovalainen na mokrym torze Suzuka

fot. Mercedes

Dwie sesje treningowe przed Grand Prix Japonii odbywały się w bardzo spokojnym tempie. Suzuka powitała zespoły chmurami i deszczem. Już przed pierwszą sesją tor był zupełnie mokry. Mimo fatalnej pogody kierowcy usiłowali pracować podczas pierwszego treningu nad ustawieniami samochodów. Najszybszy w trakcie pierwszej sesji okazał się Heikki Kovalainen zespołu McLaren Mercedes.

Z powodu choroby nie jeździł dzisiaj Timo Glock. Kierowca Toyoty jest podobno przeziębiony.
W kokpicie bolidu numer 10 zastąpił go Japończyk Kamui Kobajashi.  

Jaime Alguersari przejechał „aż” 11 okrążeń podczas drugiego treningu

fot. Toro Rosso

Można powiedzieć, że drugi piątkowy trening w zasadzie się nie odbył. Bardzo mocno padający deszcz uniemożliwił zespołom pracę. Jak donosił Jaime Alguersari, kierowca Toro Rosso, pomiędzy zakrętami 7 i 8 utworzyła się płynąca w poprzek toru „rzeka”. Każdy przejazd powodował wytwarzanie chmur wody za samochodem. Jeszcze na 15 minut przed końcem sesji tylko kilku zawodników miało zaliczone okrążenia pomiarowe. Intensywne opady spowodowały oczywiście, że niemożliwe stało się użycie przewidzianych przez Bridgestone zestawów opon na suchą nawierzchnię. Zespoły nie były więc w stanie zebrać potrzebnych danych dotyczących ustawień samochodów na takie warunki przed jutrzejszymi kwalifikacjami i niedzielnym wyścigiem. Kierowcy podczas godzinnej sesji przejechali tylko po kilka okrążeń.
Na tor nie wyjechali w ogóle zawodnicy Brawn GP i Heikki Kovalainen. Prognozy przewidują opady także podczas sobotniej sesji treningowej. Jeśli tak się stanie, to kwalifikacje, które dla odmiany miałyby się odbyć na suchym torze będą sporą loterią.

Nie potrzebuje męskiej dłoni do pomocy w jakiejkolwiek czynności. Radzi sobie z każdą przeszkodą, bez krygowania się, nonszalancji czy namysłu. Jeśli jeździ Jeepem, to musi taka być! Przecież jaka kobieta wybiera auto, które jest zarówno rodzinne, jak i daje radę w terenie? No może nie tym najtrudniejszym z możliwych, ale zawsze. Ano taka, która owszem – świetnie radzi sobie z obowiązkami związanymi z wychowaniem męża i dzieci, ale także potrzebuje odskoczni, ma chęć zrobienia czegoś po swojemu, dokładnie tak, jak jej to odpowiada.

Ten film jest pewnym przełomem. Otóż zwykle w reklamach samochodów kobieta siedzi na prawym fotelu obok kierowcy i zabawia rodzinną gromadkę wesoło podśpiewując. Taki stan rzeczy sugeruje, że jest niesamowicie zadowolona z tej sytuacji.

Kobieta Jeepa nie dość, że jest samodzielna, to nie potrzebuje gromadki dzieci i męża u boku by zaspokoić swoje ego. Być może jest singielką. Pełną werwy białogłową, która jest zorganizowana i dokładnie wie, co ma nastąpić w danym momencie. Jest jednocześnie zdecydowana i nie zastanawia się długo nad jakimkolwiek wyborem. Kobieta Jeepa wybiera model Compass.