Różni producenci tworzą gadżety na potrzeby swoich najbardziej wymagających klientów. Tym razem, Suzuki zaprezentowało specjalną aplikację dla fanów marki i muzyki - Suzuki Music Shaker. Czy ta premiera to kolejny nieatrakcyjny zabieg reklamowy, a może coś, co podbije serca motomaniaków?
Suzuki Music Shaker to aplikacja do odtwarzania plików muzycznych, której wygląd przypomina zegary samochodów i motocykli Suzuki. Użytkownik może wybierać między zestawami wskaźników z modeli Swift Sport, SX4, GSX-R1000 oraz Hayabusy. Ruch wskaźników prędkościomierza i obrotomierza zsynchronizowany jest z odtwarzaną muzyką.
fot. Suzuki
Dostępna jest także funkcja iPhone Shuffle, która pozwala na losowe odtwarzanie utworów z wybranego gatunku.
Aplikacja przeznaczona jest dla urządzeń opartych na systemie iOS (iPhone i iPad). Można ją bezpłatnie pobrać z iStore.
Wielbiciele gadżetów są z pewnością pełni zachwytu – możliwość posiadania kolejnej aplikacji na urządzeniu mobilnym wydaje się być kuszącą perspektywą. Z drugiej strony jednak – po co komu wpatrywanie się w ekran iPhone’a, kiedy w garażu stoi maszyna z „prawdziwymi” zegarami? A w dodatku, w przeciwieństwie do „iWynalazku” daje ogromną frajdę z jazdy.
Paige Wheeler – pozornie dziewczynka, jakich wiele. Kocha jaskrawe róże, uwielbia zakupy i grę w siatkówkę, a także zajęcia gospodarstwa domowego. Jednak mało która jej rówieśniczka może się pochwalić podobną pasją. Paige uwielbia wyścigi równoległe!
Uśmiechnięta Paige
fot. paigewheeler.co.uk
Paige ma zaledwie 14 lat, ale wyścigami fascynuje się już od dawna. W zasadzie już jako kilkulatka z zapartym tchem śledziła rywalizacje na miejscowym torze. Tak długo i uparcie męczyła rodziców, aż w końcu pozwolili jej spróbować własnych sił podczas testowego dnia na torze Santa Pod. Cały czas była pod staranną obserwacją trenera, który najwyraźniej dostrzegł w niej potencjał. W efekcie uzyskała licencję, dostęp do dragstera i możliwość rywalizowania w klasie junior.
Paige uwielbia adrenalinę, to zresztą u Wheelerów rodzinne – ojciec i mama nie stronią od ekstremalnych sportowych doświadczeń, a młodsza siostra Belle również niedawno zakosztowała przyjemności drag racing i połknęła bakcyla.
Dragster, którym ściga się Paige, dochodzi do 60 mil na godzinę w mniej niż trzy sekundy, a maksymalnie może rozpędzić się do 85 mil na godzinę. To wrażenie prędkości, a przede wszystkim sam moment przyspieszenia jest tym, co nakręca Paige najbardziej.
Co osiągnie w przyszłości? Trzymamy mocno kciuki za rozwój pasji Paige i jej siostry Belle!
Szósta generacja Maserati Quattroporte właśnie ujrzała światło dzienne. To dobry czas na to, by powspominać nieco historię tego auta, które towarzyszy nam od 1963 roku.
Pierwsze Quattroporte (czyli z włoskiego po prostu – czterodrzwiowy) był najszybszym sedanem lat 60. Kiedy pojawił się na rynku, praktycznie nie miał w swojej klasie konkurencji. Dziś sytuacja wygląda inaczej.
Quattroporte I rozwijał prędkość od 210 do 230 km/h. Nadwozie, zaprojektowane przez Pietro Fruę, nawiązywało do modelu 5000 GT. Silnik V8 miał pojemność 4,1 litra i moc 256 KM. Samochód o takich parametrach był produkowany od 1963 do 1966 roku, powstało w sumie 230 egzemplarzy. Rok 1966 przyniósł kilka usprawnień, które przetrwały kolejne trzy lata, m.in. zwiększenie pojemności silnika do 4,7 litra. W sumie w tych dwóch rzutach wypuszczono 772 modele, które zostały zakupione przez tak uznanych kierowców, jak książę Rainier z Monako, Peter Ustinov, Marcello Mastroianni i Anthony Quinn.
Maserati Quattroporte I
fot. Maserati
Druga generacja Maserati Quattroporte została zaprezentowana w 1974, kiedy marka była jeszcze własnością Citroëna. Z uwagi na panujący kryzys paliwowy silnik był niewielki, 3-litrowy. Ten skromny napęd nie radził sobie jednak ze stosunkowo dużym, bo mierzącym 5,2 metra i ważącym 1,6 tony samochodem. W 1975 w Genewie zaprezentowano więc wersję mocniejszą (3,2 litra, 197 KM – nadal zbyt mało). W międzyczasie jednak Citroën musiał ratować się przed bankructwem i odpuścić Maserati.
Ostatecznie powstało sześć kompletnych modeli drugiej generacji Maserati Quattroporte, a siedem złożono później z części. Tę część historii można więc uznać za porażkę.
Maserati Quattroporte II
fot. Maserati
Jak jednak głosi mądrość ludowa, po nocy przychodzi dzień. I tak Quattroporte III okazało się wielkim sukcesem. W 1977 prawa do marki wykupił argentyński biznesmen i kierowca wyścigowy Alejandro de Tomaso. Dzięki niemu Maserati wypłynęło na szerokie wody. Pomiędzy 1976 a 1979 rokiem sprzedawano samochód pod nazwą 4porte (silnik V8 o pojemności 4.2 litra i mocy 255 KM), potem powróciła wcześniejsza nazwa, a parametry się zwiększyły (4,9 litra o mocy 270 – 282 KM). Powstało też 55 sztuk luksusowej wersji Royale (moc 296 KM) – właścicielem pierwszego z nich był ówczesny premier Włoch Sandro Pertina. Od 1981 roku w ogóle zaprzestano produkcji wersji 4,2-litrowej.
Maserati Quattroporte III
fot. Maserati
Pomiędzy trzecią i czwartą generacją Quattroporte w sprzedaży był również model Biturbo, jedyny sedan oferowany przez Maserati między 1991 a 1994 rokiem. Czwarta generacja Quattroporte (teraz należąca do grupy Fiata) opierała się na limuzynie Biturbo, była jednak od niej większa (5 cm szerszy rozstaw osi). Ogólnie jednak w porównaniu do swoich poprzedników Quattroporte IV zmalał, również jeżeli chodzi o silniki. Początkowo montowano silniki 2,0 litra o mocy 280 KM (do 1997). Od 1995 dostępne były również jednostki liczące sobie 2,8 litra i 283 KM. Z końcem 1995 pojawił się silnik 3,2-litrowy o mocy 330 KM. Był to pierwszy model Maserati, w którym zamontowano ABS i poduszki powietrzne.
Maserati Quattroporte IV
fot. Maserati
W 1997 roku Maserati ponownie zmieniło właściciela – Fiat oddał stery w ręce Ferrari.
Quattroporte V zadebiutowało na salonie samochodowym we Frankfurcie w 2003 roku. Zostało zaprojektowane przez studio Pininfarina i silnik znany wcześniej z modeli Coupe i Spyder – 4,2 litra i 400 KM. „Piątka” była naprawdę duża i ciężka, do setki dochodziła w 5,2 sekundy. Jednocześnie jednak z uwagi na stabilny rozkład mas, uzyskany dzięki cofnięciu silnika za przednią oś i przesunięciu skrzyni biegów do tyłu, prowadziła się lekko. W 2009 roku moc i pojemność silnika zostały zwiększone, zmieniono też przedni grill i zamontowano przednie i tylne reflektory LED. Samochód cieszył się dużą popularnością – aż do 2012 roku.
Maserati Quattroporte V
fot. Maserati
Teraz czas na Quattroporte VI. Czy podbije serca? Czas pokaże.
W lipcu Seat wypuścił na rynek drapieżny model Mii Vibora Negra, czyli „czarna żmija”. Tym razem idzie dokładnie w przeciwnym kierunku. Model Miinx jest różowy, zabawny i rozflirtowany – jak jego nazwa.
Wzorem do powstania Miinxa był Mii Sport w kolorze czarny metalik (sic!). W pierwszej kolejności zmianie uległa kolorystyka właśnie. Czerń przeobraziła się w wesolutki róż. Pod innymi względami jednak Miinx (nazwa narodziła się z głosowania na Twitterze) jest klasycznym trzydrzwiowym Mii Sport. Jest napędzany jednolitrowym, trzycylindrowym silnikiem o mocy 75 KM i ma całkiem szeroki wachlarz standardowego wyposażenia: 15-calowe koła, klimatyzacja, kierownica i rączka skrzyni biegów pokryte skórą, przyciemniane tylne okna, sportowe zawieszenie i światła przeciwmgielne.
Seat Mii Miinx będzie dostępny w sprzedaży za cenę ok. 11.500 funtów. 100 funtów od każdego sprzedanego egzemplarza trafi na fundusz wspierający walkę z rakiem piersi.
Seat Mii Miinx
fot. Seat
Producentom szczególną radość sprawiają kontrowersje wokół modelu. Niektórych podbił od pierwszego wejrzenia, inni krytykują w czambuł. Jednak komentarzy jest bardzo dużo. Miinx wzbudza zainteresowanie, nie przechodzi się obok niego obojętnie.
Jakie rękawiczki założyć do jazdy? Te lżejsze, skórzane, czy może wełniane? Niby teraz jest ciepło, ale jeśli się ochłodzi? W południe świeci słońce, ale co będzie wieczorem?
Hermès, producent luksusowych akcesoriów odzieżowych, wpadł na pomysł rozwiązania tego odwiecznego dylematu kierowców. Sygnowane przez firmę rękawiczki to po prostu zgrabne dwa w jednym – w razie potrzeby mogą odgrywać obie role. Część przeznaczona na ciepłe dni jest wykonana z delikatnej skóry, część zimowa – z miękkiego kaszmiru. W razie potrzeby można również założyć obie części jednocześnie.
Komentarze