Swój sukces sprzed roku na Ziemi Kłodzkiej powtórzył Filip Nivette – kierowca Skody Fabii R5 zwyciężył w Rajdzie Dolnośląskim, wygrywając aż 8 z 9 rozegranych oesów. Tym samym umocnił swoje prowadzenie w klasyfikacji Inter Cars Rajdowych Samochodowych Mistrzostw Polski. Drugie miejsce ze stratą + 01:21,6 zajął Zbigniew Gabryś, a trzecie Tomasz Kasperczyk  (+1:22,4).

Video podsumowanie rajdu:

Najwyżej sklasyfikowaną zawodniczką rajdu została Katarzyna Pytel-Majkowska w roli pilota Jacka Poloka za kierownicą Forda Fiesty R2. Załoga zajęła 16. miejsce w klasyfikacji generalnej i 2. w klasie 4F:

{{ tn(15043) left }}– Rajd pełen przygód, niestety tym razem po naszym błędzie na drugim odcinku, musieliśmy uznać wyższość konkurencji, ale udało się dojechać do mety z dobrym czasem w generalce. Jesteśmy ogólnie zadowoleni, dziękujemy sponsorowi Soprema Polska, oczywiście naszym kibicom, całemu zespołowi, a ja – mojemu mężowi. Zapraszamy już za tydzień na rajd Wisły – mówi Kasia.

Kolejna zawodniczka uplasowała się na 27. miejscu klasyfikacji generalnej i 7. w klasie. Była to Aneta Marcol w roli pilota Rafała Kulki w Citroenie C2 R2:

{{ tn(15041) left }}– W miniony weekend wzięliśmy udział w 51. Rajdzie Dolnośląskim razem z Rafałem Kulka w szybkim Citroenie C2-R2. Rajd układał się po naszej myśli, samochód sprawował się perfekcyjnie, pogoda trafiła w punkt i nasza współpraca była świetna. Jedyny problem, jaki nas napotkał, to uszkodzona chłodnica po pierwszej pętli I etapu. Nasi mechanicy uporali się z problem, co skutkowało 5 minutowym opóźnieniem na wyjeździe z serwisu, cóż… „to je rally” (śmiech). OS Duszniki Arena uważam za świetny pomysł, ale rozgrywany jako Power Stage po zmroku – byłby lepszym rozwiązaniem. Rajd ukończyliśmy na 27. miejscu w generalce oraz 7. miejscu w klasie, co przy jednym, hobbystycznie spędzonym rajdzie, daje dużo radości. Odcinki bardzo wymagające, uczące pokory oraz świetnej komunikacji w aucie. Pozdrawiam i do następnego! – mówi Aneta.

Jedyna zawodniczka za kierownicą Hondy Civic miała przygodę, która odebrała jej szansę na świetny wynik. Klaudia Temple wspierana przez Michała Poradzisza zajęła 33. miejsce w klasyfikacji generalnej i 5. w klasie:

{{ tn(15042) left }}– Rajd Dolnośląski kończymy na 5 miejscu w klasie HR4. Niestety na drugim OS-ie pierwszego dnia złamaliśmy półoś, która została w skrzyni biegów. Pomimo awarii odcinek ukończyliśmy na 1 miejscy w klasie. Na serwisie okazało się jednak, że uszkodzenia są na tyle duże, że będziemy musieli skorzystać z rally2. Drugi etap rajdu wygraliśmy z dużą przewaga, natomiast straty za nieskończony pierwszy dzień, zepchnęły nas prawie na koniec stawki… Do zobaczenia na Rajdzie Nadwiślańskim – mówi Klaudia.

W historycznej części Rajdu Dolnośląskiego metę osiągnęła jeszcze jedna zawodniczka w roli pilota. Na 3 miejscu w kategorii FIA4 oraz 1 w swojej klasie – E3, ukończyła załoga w BMW E30 318 IS w składzie: Ewa Habryn-Chojnacka i Paweł Chojnacki za kierownicą.

Alicja Gnatowska w roli pilota Adama Kacprzyka w Lancii HF Integrale – nie miała tyle szczęścia:

{{ tn(15040) left }}– 2:0 dla Rajdu Dolnośląskiego – po raz drugi zostaliśmy pokonani. Rajd super, odcinki bardzo nam się podobały, zarówno podczas opisu, jak i pierwsza pętla – bo tylko jedną mieliśmy okazję przejechać. Odcinek na Arenie Duszniki zapierający dech w piersi – wąska trasa, która była bardzo wymagająca, ale dawała dużo frajdy, zarówno Adamowi, jak i mi. Mimo przygotowań od ostatniej Barbórki Warszawskiej, Lancia strzeliła focha! Mieliśmy duże problemy z komputerem i to niestety nie umożliwiło nam podjęcia próby walki z naszymi kolegami, a co za tym idzie nieosiągnięcia mety rajdu. Takie są rajdy, uszy do góry i do zobaczenia wkrótce! Nie poddajemy się, za rok to my pokonamy Rajd Dolnośląski – podsumowuje Alicja.

W kategorii PZM5 nie dojechała do mety Magdalena Tokarska w roli pilota Artura Rowińskiego w Audi Quattro. W kategorii PZM HR+ rajdu nie ukończyła także Agnieszka Załęcka, towarzysząca na prawym fotelu Damianowi Kostka w Hondzie Civic.

Do końca sezonu pozostały jeszcze dwie rundy RSMP. Najbliższa rozegra się już 29 września, a będzie to Rajd Nadwiślański z bazą w Puławach.

Shubra Acharya i Amrutha Kashinath 5 września wyruszyły w podróż z Kanyakumari do Leh. Pokonanie tej trasy zajęło im 130 godzin i 29 minut, co daje podstawy do zakwalifikowania tego przejazdu motocyklowego, jako najszybszego z północy na południe Indii, wykonanego przez kobiety.

Motocyklistki przygotowywały się do wyjazdu pod okiem trenera i dietetyka, ich motocykle przeszły dokładny przegląd i kilka modyfikacji, poprawiających komfort podróży. Głównym celem podróży motocyklistek było uświadomienie innym kobietom, że podróżowanie motocyklem po Indiach jest bezpieczne i jest świetną przygodą:

– Kobiety pytają nas, czy można bezpiecznie podróżować w Indiach? Ja samotnie byłam na kilku wycieczkach motocyklowych, a niedawno pojechałam na 60-dniową podróż do Bhutanu. Ludzie odradzali mi, żebym w tym kierunku jechała, ale kiedy rzeczywiście tam dotarłam – to całkowicie zmieniłam percepcję. Poznałam tam same wspaniałe osoby. Wszystko co musisz zrobić, to używać zdrowego rozsądku i podejmować właściwe decyzje. Ważne jest, aby przeprowadzić podstawowy rekonesans dotyczący miejsca wizyty, przed wyjazdem. Możesz być odważna, ale nie musisz zgłębiać miejsc, o których nic nie wiesz. Ważne jest, aby pozbyć się swoich obaw. Większość z nich jest po prostu manifestowana w naszych głowach. Musisz tylko zrobić krok naprzód, a potem już nie ma odwrotu– mówi Shubra.

– Znamy się już 12 lat i często podrózujemy wspólnie. Podróże uwalniają od przesądów i łamią wiele mitów. Im więcej podróżujesz, tym bardziej poznajesz różnorodnych ludzi, ich jedzenie i kulturę. Podróżowanie jest terapeutyczne na poziomie osobistym i jednocześnie zwiększa moje zaufanie do motocykla. Daje mi poczucie wyzwolenia, podejmowania decyzji i tworzy nową percepcję. To zawsze świetna lekcja życia podczas podróży. Nie musisz czekać, aż ktoś Ci będzie towarzyszyć lub dla kogokolwiek jechać. Po prostu potrzebujesz właściwego myślenia, aby wyruszyć w podróż. Każde miejsce jest bezpiecznym miejscem, wystarczy tylko wyjść poza strefę komfortu, aby dowiedzieć się, co leży poza nią – dodaje Amrutha.

Każdy, kto choć trochę interesuje się motorsportem zna zapewne słynną przypowieść, wielkiego rajdowego mistrza, ś.p. Mariana Bublewicza o goniącej go na fińskich szutrowych drogach mleczarce. Każdy kto śledzi wydarzenia rajdowe wie też, że to właśnie w Finlandii kibice są przygotowani na wszelkie ewentualności i dopóki samochód może jechać, to nieważne czy opuścił drogę dachując czy też niegroźnie spotkał się z przydrożnymi elementami krajobrazu, zaopatrzeni w pasy i linki holownicze kibice postawią go na koła, wypchną i każą załodze czym prędzej kontynuować zmagania. Ta atmosfera jest tak niecodzienna, że bardzo chcieliśmy jej doświadczyć na własnej skórze.

I tak już na kilka miesięcy wstecz zaplanowaliśmy sobie naszą wielką, fińską wyprawę. Bazą rajdu była oddalona o 270 km od Helsinek miejscowość Jyväskylä, przepięknie położona w krainie fińskich jezior. Po dojechaniu do Jyväskylä, z marszu ruszyliśmy na piątkowe OS 9 – Laukaa 1 i OS 11 Äänekoski-Valtra 2. I tu pierwsze pozytywne zaskoczenie – fińscy organizatorzy zadbali o kibiców i stworzyli specjalną aplikację mobilną, w której na bieżąco można śledzić cały harmonogram rajdu, najciekawsze punkty widokowe dla kibiców na poszczególnych odcinkach wraz z podaną skalą widowiskowości zakrętów, hop i danymi dotyczącymi szeroko rozumianego zaplecza sanitarno-gastronomicznego. Oczywiście do każdego punktu były podane współrzędne oraz po kliknięciu aplikacja łączyła się automatycznie z nawigacją i prowadziła do celu. Dojazd na poszczególne odcinki i wybrane przez nas miejsca nie stanowił więc najmniejszego problemu.

Całą drogę z Helsinek do Jyväskylä padało, więc spodziewaliśmy się trudnych warunków, również dla kibiców. W końcu aby znaleźć odpowiednie miejsce do kibicowania, trzeba przedrzeć się przez lasy i pola. Kalosze były zakopane gdzieś na dnie walizek, więc podjęliśmy ryzyko i ruszyliśmy w zwykłych adidasach. I ku naszemu zaskoczeniu, żadne błoto nie było nam straszne..no może poza tym na polu. Organizator zadbał o to, żeby kibice przez wszelkie błotniste miejsca mogli przejść „suchą nogą”. W każdym tego typu miejscu, nawet w środku lasu, wyłożone były palety, spełniające rolę pomostów. Mała rzecz, a jak cieszy – szczególnie nasze buty. Co więcej, strefa kibica nie była ograniczona do kilku wybranych przez organizatora miejsc, z których ledwo co widać, jak to zdarzało się na naszej rodzimej eliminacji Rajdowych Mistrzostw Świata, ale ciągnęła się niekiedy przez kilka kilometrów, także każdy mógł znaleźć odpowiednie dla siebie miejsce. Pomimo ogromnej ilości kibiców, wszyscy byli usatysfakcjonowani.

Od początku wiedzieliśmy, że nie może nas zabraknąć na słynnym odcinku specjalnym Ouninpohja. Znani z zamiłowania do biwakowania, Finowie szczycą się dużą ilością kempingów, które znajdują się w okolicach tras rajdu. Bez trudu zakwaterowaliśmy się na jednym z nich, tak aby w sobotę z samego rana ruszyć na odcinek. Pobudkę zafundował nam dźwięk rajdówek z położonego nieopodal OS Pihlajakoski Czym prędzej więc przygotowaliśmy się do wyjazdu i ruszyliśmy na wyczekiwaną i legendarną Ouninpohja, gdzie powitały nas tłumy kibiców oczekujących już na start pierwszej załogi. Dookoła powiewały flagi fińskie i estońskie, a wzdłuż odcinka, napotkaliśmy nawet kibicujące staruszki w wieku naszych babć. Uzbrojone w rajdowe gazety, odhaczały załogi pokonujące kolejne zakręty oraz hopy. Piknikową atmosferę uzupełniały przechadzające się rodziny z nawet kilkumiesięcznymi dziećmi. Finezja i pomysłowość Finów nie zna granic pod względem umilania sobie czasu na oesach, niektórzy z nich ciągnęli za sobą, własnej konstrukcji lodówki na kółkach, a jeśli czegoś zabrakło, to było dostępne w strefie kibica w naprawdę przystępnych cenach, a nie sztucznie zawyżonych z uwagi na imprezę masową. Prawdę mówiąc takiej wspaniałej atmosfery sportowej dawno nie doświadczyliśmy.

Popołudniu przenieśliśmy się na inną część tego samego odcinka i okazało się, że normą jest budowanie całych pól kempingowych tuż przy trasie odcinka, umożliwiając biesiadowanie do białego rana.

Tak zwani „safeciarze”, czyli personel zabezpieczający teren odcinka specjalnego, niejednokrotnie w wieku 55+, w pełni rozumiały zaangażowanie kibiców i razem z nimi chętnie komentowali poszczególne przejazdy zawodników. Słowem – sielanka. Po zakończonym przejeździe wszystkich zawodników, w mgnieniu oka, zaczęto zwijać rozłożone kilometrami taśmy zabezpieczające i trasa odcinka stawała się dostępna dla kibiców i ich pojazdów. Tym sposobem mogliśmy nawet przejechać kilka kilometrów naszego ulubionego Ouninpohja i poczuć się choć trochę jak zawodnicy.

Pomimo tego, że wielu kibiców było wyposażonych w „czasoumilacze”, nie było awantur, burd, wyskakiwania na drogę. Ktoś powie, że inna kultura, ja powiem, że to za sprawą zaufania, jakim organizator obdarzył kibiców, którzy w zamian odwdzięczają się przestrzeganiem podstawowych zasad. Po ostatnim Rajdzie Polski dużo mówiło się o bezpieczeństwie, o tym, żeby kibiców trzymać jeszcze krócej i jeszcze dalej od trasy przejazdu. Po obserwacjach poczynionych w Finlandii wydaje mi się, że nie tędy droga. Tamtejszych kibiców nikt nie stara się ujarzmić na siłę, ale zrozumieć. Wszyscy, łącznie z organizatorami kochają ten sport i czuć to na każdym kroku. Wszyscy, łącznie z organizatorami, chcą więc jak najbardziej podzielić się tą pozytywną atmosferą wokół i sprawić, aby wszyscy wrócili do domów zadowoleni. I patrząc na twarze wszystkich kibiców i nasze, po przedostatnim niedzielnym odcinku Lempää 2, mogę śmiało stwierdzić, że Finom się to w tym roku z pewnością udało. Można odnieść wrażenie, że w Finlandii organizuje się rajdy dla kibiców i zawodników, a nie w celach komercyjnych.

Już na pierwszy rzut oka widać, że Skoda zadbała o to, by zapewnić swojemu najmniejszemu dziecku nieco bardziej dynamiczny wygląd – poprzez zmianę kształtu maski, atrapy chłodnicy, zderzaka i wbudowanych w niego świateł przeciwmgielnych z funkcją doświetlania zakrętów. Również i reflektory zmieniły swój wygląd – producent dodał w przednich lampach diody do jazdy dziennej i przyciemnił reflektory tylne. Skoda zaprezentowała też całkiem nowy kolor nadwozia – zieleń kiwi. Trzeba przyznać, że samochód w tym kolorze prezentuje się naprawdę fajnie! Potwierdzić to mogą też liczne spojrzenia mijanych na ulicach Pragi mieszkańców i turystów.

We wnętrzu czuć powiew świeżości – Skoda wyposażyła nowe Citigo w skórzaną, trójramienną kierownicę wielofunkcyjną i nowy, minimalistyczny wygląd wskaźników. Wnętrze zostało wykonane z lepszej jakości materiałów wykończeniowych i jest bardziej nowoczesne niż w dotychczasowej wersji modelu. W bogatszych wersjach we wnętrzu powita nas dwukolorowy kokpit, automatyczna klimatyzacja i system nawigacji wyświetlany za pomocą aplikacji Move & Fun na naszym smartfonie umieszczonym w specjalnym uchwycie zainstalowanym na środku kokpitu.

Model Citigo został wydłużony o 34 mm, pozostałe parametry pozostały bez zmian. Dzięki temu we wnętrzu pojazdu siedzi się naprawdę wygodnie i komfortowo. Jak na gabaryty tego malca, bagażnik o wielkości 251 litrów nada się nie tylko na spakowanie zakupów, swobodnie można zmieścić też pojedynczy bagaż. Dzięki temu z auta typowo miejskiego możemy zrobić też auto na wypady za miasto.

Oczywiście w odświeżonym modelu mamy też wszelkie udogodnienia ze znanego już w Skodzie „Simply Clever” – parasol pod fotelem pasażera, uchwyt na kamizelkę odblaskową pod fotelem kierowcy, siatkowe kieszenie na wewnętrznych bokach oparć foteli, uchwyt na kubek między fotelami – widać, że Skoda dba o komfort kierowcy i jego pasażerów.

Citigo dostało więc designerskiego pazura, a jak z pazurem w zakresie wrażeń z jazdy?

Skoda oferuje dla modelu Citigo silniki trzycylindrowe 1.0 MPI o mocy 60 KM i 75 KM. Producent podkreśla wysoką oszczędność tych jednostek napędowych, jednak tego podczas pierwszych jazd nie mieliśmy za bardzo okazji sprawdzić. I o ile do samego silnika nie można się przyczepić – w końcu każdy decydujący się na ten model wie, że nie będzie ścigał się nim w Night Racing, to dużym rozczarowaniem była dla nas zautomatyzowana skrzynia biegów. Podczas jazdy skrzynia jest po prostu nieprzewidywalna – nieco szarpie, potrafi zmienić bieg w najmniej oczekiwanym momencie… Trasa po ulicach Pragi prowadziła nas również po mocnych wzniesieniach i tam zautomatyzowana skrzynia biegów w ogóle nie potrafiła się odnaleźć. Dużym pozytywem w Citigo jest za to mała średnica zawracania, która powoduje, że samochód jest dość zwrotny.

Mieliśmy okazję testować też wersję Citigo w wersji Monte Carlo. Można jedynie żałować, że Skoda nie zdecydowała się wrzucić do tej wersji mocniejszego silnika, dostępnego chociażby w VW Up! Monte Carlo z zewnątrz prezentuje się naprawdę ładnie – znajdziemy dodatkowe spoilery, przyciemnione szyby, obniżone zawieszenie. Ten wygląd może łudzić, że pod maską kryje się coś więcej… Niestety to tylko złudzenie. Ale jak się prezentować to tylko w Monte Carlo!

Największym pozytywem Skody Citigo jest jednak cena – na rodzimym rynku możemy sobie sprawić podstawową wersję trzydrzwiową już za 36 340 złotych. Wersja Monte Carlo dostępna jest już od 43 440 złotych. Trzeba przyznać, że Skoda dla swoich najmniejszych modeli zaoferowała bardzo konkurencyjne ceny.

Nadwozie jest długie na ponad 5,3 metra i wysokie na ponad 1,8. To prawdziwy olbrzym, choć amerykanie nazwaliby go małym… Wersja Double Cab kryje w sobie miejsce dla pięciu osób, a paka zmieści… No właśnie, patrząc na wymiary skrzyni, nie trzeba być profesorem matematyki, żeby zauważyć pewne niedopatrzenie. Szerokość między nadkolami to 1130 mm, a długość to 1537 mm. Brakuje zatem 7 centymetrów na szerokość oraz 6,3 centymetra, żeby zmieścić tam dwie europalety, a tak wchodzi jedna, wokół której znajduje się jeszcze mnóstwo miejsca na worki z cementem. Ładowność ponad 1 tonę powinna zadowolić większość użytkowników.

Przepastność
No dobrze, ale czy auto kojarzące się z ciężką pracą, taplające się w błocie, może sprostać codziennej eksploatacji w mieście, wożąc dzieci do szkoły, a w weekendy służyć za transporter na wypady w teren? Okazuje się, że tak i to przez duże „T”. Wnętrze swobodnie mieści 5 osób. Z przodu jest bardzo wygodnie. Miejsca zarówno na głowę, jak i nogi nie brakuje, więc nie będzie narzekania. Z tyłu również jest dobrze, chociaż wysocy pasażerowie mogą czasem narzekać na ograniczone miejsce na nogi. Jeśli jednak nie macie więcej niż 185 cm wzrostu, śmiało możecie się pakować na tył. Dzieciaki również będą zachwycone, bo tylna kanapa umieszczona jest wyżej niż fotele przednie, co zapewnia lepszą widoczność. Duże szyby również przyczyniają się do poczucia przestrzeni w kokpicie. ”.

Podstawowa wersja Double Cab kosztuje 128 630 złotych. Nasza, najbogatsza ze 190-konnym dieslem i automatyczną skrzynią biegów kosztuje około 170 000  złotych. Wersja wyposażenia Tekna to odpowiedź producenta na rosnące potrzeby klientów. Na pokładzie mamy wszystko co trzeba. Skórzaną tapicerkę siedzeń, duży dotykowy wyświetlacz, nawigację satelitarną, kamerę cofania, która nawiasem mówiąc jest wyposażeniem niezbędnym w tak długim aucie. Fotele przednie są podgrzewane, a fotel kierowcy dodatkowo regulowany elektrycznie. Plastiki są przyjemne w dotyku i jeśli nie spojrzymy we wsteczne lusterko, możemy odnieść wrażenie, że siedzimy w dużym SUV-ie. Czy są jakieś pytania? Poziom wyposażenia nie kojarzy się w żadnym wypadku z autem użytkowym i nie odbiega od poziomu jaki prezentują dzisiejsze „miejskie terenówki”.

No to jazda!
Komfort jazdy jest więc niezrównany w klasie. Samochód płynie po asfalcie i w najmniejszym stopniu nie przypomina konstrukcji poprzednika z początku XXI wieku. Jazda jest przyjemna, wręcz komfortowa. Nissan jest przy tym stabilny i nawet szybka jazda nie powoduje nerwowych reakcji nadwozia, które niewzruszone pozostaje nawet przy silnym bocznym wietrze. Taki komfortowy czołg. Jedynie krótkie poprzeczne nierówności odczuwane są jako delikatne uderzenia, które rozchodzą się po całej ramie. Wrażenie dość osobliwe, bo Navara jednocześnie płynie i podskakuje na nierównościach. Skrzynia biegów pracuje aksamitnie, płynnie zmienia biegi i nie męczy podczas jazdy. Nieważne, czy w mieście, czy na autostradzie, przełożenie jest zawsze takie jakie powinno być. Prawdę mówiąc skrzynia automatyczna to jedyne rozsądne rozwiązanie w tak dużym samochodzie. Jest zwyczajnie wygodna i dalsze skupianie się na jej zaletach nie jest potrzebne.

Ze zużyciem paliwa jesteśmy w stanie zmieścić się w okolicach 9 – 10 litrów, a to wynik godny pochwały. W mieście samochód jest fantastyczny. Nie chodzi mi oczywiście o parkowane w ciasnych miejscach, bo w tym przypadku musimy zachowywać się trochę jak Książe Albert II Grimaldi (książę Monaco) – dystyngowanie i nonszalancko jednocześnie. Nie pakujemy się w pierwsze, lepsze miejsce parkingowe, tylko szukamy tego odpowiedniego, a jeśli takie znajdziemy, staramy się wypełnić je w całości… To akurat nie będzie trudne ze względu na gabaryty auta.

Zwrotność w wąskich uliczkach również nie jest najmocniejszą stroną Nissana, więc zanim zapuścicie się do Florencji, zastanówcie się 2 razy, żeby nie utknąć w mieście na dłużej. Fantastyczność jazdy miejskiej polega na zupełnie czym innym. Navara nie zna pojęcia progów zwalniających, dziur w jezdni, czy wysokich krawężników. Ona po prostu jedzie. Jedzie i się nie zastanawia. Nierówny przejazd tramwajowy we Wrocławiu? Proszę bardzo! Betonowe płyty na torowiskach w Krakowie? Czemu nie! Brukowane uliczki starego miasta w Warszawie? A co to jest? Drgania nie przenoszą się na kierownicę, a w aucie kompletnie nie odczuwa się złej nawierzchni.

Słowa uznania należą się również inżynierom dźwięku, za zaprojektowanie naprawdę solidnego zestawu. Nie jest on sygnowany marką Bose, ale wrażenia są bardzo dobre. Bas jest soczysty, a tony wysokie delikatne, choć nie brakuje im detaliczności.

Na koniec, aby zamieszać jeszcze bardziej, muszę wspomnieć o konstrukcji zawieszenia Navary. Auto zbudowane zostało na kratownicowej ramie, ale tylne zawieszenie to nie znane z większości pick-upów resory piórowe, a sprężyny śrubowe powszechnie stosowane w autach osobowych.

Łyżka dziegciu
Tak się rozpływam nad zaletami Navary, ale muszę zwrócić uwagę na kilka niedociągnięć. Pierwsze wynika z charakteru auta. Po asfalcie możemy jechać jedynie w trybie 2WD. Napędzane są wtedy koła tylne. Gdy robi się mokro, korci nas, żeby przełączyć napęd w tryb 4WD high. To taki naturalny odruch, że chcemy zwiększyć bezpieczeństwo swoje i pasażerów. I tu niespodzianka – producent przewiduje użycie trybu na luźnej nawierzchni, a włączenie go na asfalcie może doprowadzić do uszkodzenia mostów. Konkurencja potrafi to lepiej. Za to poza asfaltem nie można Navarze niczego zarzucić. Do dyspozycji jest jeszcze tryb 4WD low, ale podczas naszego testu nie znalazłam terenu, w którym mogłabym go użyć. A może nie chciałam go znaleźć? Faktem jest, że Nissan wjedzie w teren naprawdę daleko.

Pozostałe niedogodności dotyczą wnętrza, a konkretnie liczby schowków. W kieszenie drzwi wchodzi półtoralitrowa butelka wody. Brakuje schowka na okulary w suficie i miejsca na szpargały. Normalnie nie czepiałabym się, ale zwróćcie uwagę na to, że Navara jest pick-upem, czyli autem z otwartą przestrzenią bagażową i to co wozicie normalnie w bagażnikach, musicie upchnąć we wnętrzu. Nie wyobrażam sobie wożenia skrzynki z drobiazgami, czy bańki z płynem do spryskiwaczy pod fotelem. Sensowny okazuje się zakup akcesoryjnej zabudowy przestrzeni ładunkowej. Sami wybierzcie, czy wystarczy Wam klapa zamykająca pakę, czy wolicie wysoką, zwiększającą przestrzeń bagażnika. Jeśli uporacie się z tym dylematem, będziecie mogli cieszyć się jazdą wielozadaniowym autem z ogromnym potencjałem ładunkowym i na tyle komfortowym, że dacie sobie radę w codziennym ruchu miejskim. Podczas wyjazdów wakacyjnych nie ograniczy Was za to pojemność bagażnika, bo nawet mnie, kobiecie, trudno wymyślić co ze sobą zabrać, żeby zapełnić tę powierzchnię… Może wezmę ze sobą kwiaty, żeby nie fatygować sąsiadki? Każdemu życzę takich dylematów.

NA TAK
– dynamiczny silnik;
– wygodne wnętrze;
– wielka przestrzeń ładunkowa;
– wyciszenie wnętrza;
– przyzwoite zużycie paliwa.

NA NIE
– potrzeba dokupienia zabudowy przestrzeni ładunkowej;
– mała liczba schowków w kokpicie;
– nerwowe zachowanie na krótkich nierównościach.

Dane techniczne: Nissan Navara Tekna 2.3 dCi 190 KM