Podobnie jak w przypadku hatchbacka 308, kombi Peugeot 308 SW to – według producenta – nowy samochód, zachowujący ze swojego poprzednika jedynie nazwę.

Peugeot 308 SW na 2014 rok

fot. Peugeot

Najpierw auto zostanie zaprezentowane podczas Salonu Samochodowego w Genewie 2014, potem trafi na rynek francuski, a wiosną na rynki pozostałych krajów Europy.

Styliści z Peugeota stworzyli duże kombi o przysadzistej sylwetce (długość – 4,58 m; wysokość – 1,47 m). Przy objętości 610 dm³ bagażnik Peugeota 308 SW ma do plasować w czołówce tego segmentu aut. Zmiana konfiguracji bagażnika ma być prosta (składanie poszczególnych części kanapy odbywa się jednym ruchem od strony bagażnika) i praktyczna (idealnie płaska podłoga).

Peugeot 308 SW na 2014 rok

fot. Peugeot

Podobnie jak hatchback, 308 SW został zbudowany na modułowej platformie EMP2, dzięki której możliwe było zmniejszenie masy auta i zwiększenie jego zalet dynamicznych – auto jest o 140 kilogramów lżejsze od swojego poprzednika.

W momencie wprowadzania na rynek pojawią się benzynowe i wysokoprężne silniki Euro 6, z których producent chwali się zwłaszcza jedną: wersją BlueHDi, emitującą zaledwie 85 g CO₂/km.

Peugeot 308 SW na 2014 rok

fot. Peugeot

Produkowany w Sochaux nowy Peugeot 308 SW będzie wyposażony w jednostki napędowe wytwarzane we francuskich zakładach w Trémery i Douvrin.

Peugeot 308 SW na 2014 rok

fot. Peugeot

Rok 2014. 36 edycja Rajdu Dakar. Start 5 stycznia w Rosario (Argentyna), meta 13 dni później w Valparaiso (Chile). 175 motocyklistów, 40 quadowców, 160 załóg w samochodach i 70 w ciężarówkach, w sumie 740 uczestników. Wśród nich oczywiście kobiety – w sumie 8. Mimo niebezpieczeństw, jakie będą czyhać na zawodników (groźby boliwijskich Indian dotyczące blokad trasy, kapryśna pogoda, ekstremalne upały, na przemian z możliwymi obfitymi opadami deszczu i burzami, kontuzje) stawiają czoła najtrudniejszemu wyzwaniu rajdowemu na świecie. Cześć ze startujących pań widzimy na liście startowej nie po raz pierwszy, a jedna z nich ma ogromne szanse, aby zająć wysoką lokatę w klasyfikacji generalnej w klasie motocykli.

Oto one, kobiety Rajdu Dakar 2014.

MOTOCYKLE

#50 Laia Sanz

#50 Laia Sanz. Mistrzyni Świata w Trialu (trzynastokrotna!), zdobywczyni Pucharu Świata w Rajdach Enduro oraz w SuperEnduro. Posiadaczka mistrzowskiego (dosłownie) CV w Rajdzie Dakar debiut dawno ma za sobą. Hiszpanka jedzie w tym roku motocyklem Honda CRF 450 Rally. Konsekwentnie podkreśla, że ma o wiele więcej do osiągnięcia niż tylko Dakar i nie mogła poświęcać się przygotowaniom tylko do niego. Co nie znaczy, że nie będzie jechać na 100% swoich możliwości.

Nasz wywiad z Laią Sanz tuż przed startem Rajdu Dakar przeczytasz tu.

Ambicja bowiem to jej cecha główna. Wciąż prześladuje ją zeszłoroczny etap pomiędzy Tucuman a Cordobą. Wtedy to część silnika jej maszyny uległa uszkodzeniu. Miejmy nadzieję, że w tym roku obejdzie się bez pechowych niespodzianek. Trzymamy za to kciuki! Laia jest niesamowicie zadowolona z podpisania kontraktu z Hondą. Twierdzi, że CRF 450 to maszyna idealna na Dakar. Marzy o miejscu w pierwszej 30-tce, ale podkreśla, że ten rajd trzeba szanować i przygotować się na każdą możliwość.

#112 Rosa Romero Font

#112 Rosa Romero Font. 45-letnia Hiszpanka startująca na motocyklu Yamaha WR 450 F. Swoich sił w Dakarze próbuje po raz trzeci. Zgodnie z zasadą ”do trzech razy sztuka”, marzy o ukończeniu Dakaru, co nie udało jej się wcześniej. Chce zapomnieć o technicznych problemach z 2012 roku. Przygotowując się do wyścigu, brała udział między innymi w zawodach Pucharu Świata  enduro w Murcji oraz w rajdzie Merzouga w Maroko. Mąż Rosy – Nani Roma – pierwszy hiszpański zwycięzca Dakaru (motocykl – 2004 rok), zapewne byłby niezwykle dumny z żony, gdyby jej się udało, podobnie jak trójka ich dzieci. Sam Nani od 2005 roku startuje w kategorii samochodów i osiąga tam świetne wyniki (2 miejsce w 2012 roku i 4 miejsce w 2013 roku).

Rosa będzie wspierana przez  Alberto Salido, który zna Dakar niezwykle dobrze. Ich cel: oczywiście Valparaiso.

QUADY

#259 Camelia Liparoti

#259 Camelia Liparoti. Kobiety w kategorii ”quady” w roku 2014 reprezentuje włosko-francuska zawodniczka  Camelia Liparoti; z zawodu dziennikarka. Jej maszyna to Yamaha Quaddy. 46-latka w rajdzie Dakar występuje regularnie od kilku edycji. Jak sama mówi o sobie: ”quady to moje życie”.  Jest drugą kobietą na świecie, której udało się ukończyć Dakar w tej kategorii. Ta filigranowa zawodniczka udowadnia, że determinacja jest ważniejsza niż warunki fizyczne. Camelia podkreśla, że zawsze bardzo angażuje się w każdy z rajdów. Nazywają ją „królową pustyni”. W 2012 roku zdobyła 3 tytuły Pucharu Świata: w Egipcie, Katarze i Abu Dhabi. Jako jedyna kobieta w kategorii dakarowych quadów, chciałaby spopularyzować tę kategorię wśród płci pięknej. Oby jej się udało.

SAMOCHODY

#338 Isabelle Patissier

#338 Isabelle Patissier (Francja) – kierowca,  ze swoją  maszyną: Delli-Zotty Buggy (silnik Corvette V8, 5,7 l).  Isabelle jest podwójną mistrzynią świata we wspinaczce (!). Zwana przez fanów ”spider woman”. Jej mężem jest pilot i zarazem mechanik Thierry Delli Zotty. Będzie jej dyktował z prawego fotela w tegorocznym rajdzie. Isabelle startuje w Dakarze od 2002 roku. 16-ta w roku 2011 i 29-ta w roku 2012, na pewno tym razem będzie walczyć o lepszy wynik. Cel główny, tak jak w przypadku każdej innej zawodniczki – dotrzeć do mety.

#366 Annie Seel

#366 Annie Seel (pilot). W tegorocznym rajdzie jedzie razem z Garrym Connellem. Kiedyś startowała w Dakarze na motocyklu, teraz została członkinią teamu samochodowego. Szwedka z ogromnym, offroadowym doświadczeniem zdobywała już wysokie lokaty w Rajdzie Dakar. Annie zwana była  ”Dakar Rally Princess”. Podobno jest niezłomna. Niegdyś startowała w Dakarze świeżo po kontuzji kolana. Przed jednym z wyścigów ćwiczyła w ekstremalnych, zimowych warunkach (pisałyśmy o tym tutaj). W roku 2010 roku osiągnęła najlepszy wynik wśród kobiet. Cieszy się na współpracę z Garrym. Zna reguły gry w tym rajdzie i będzie zapewne nieocenionym wsparciem dla swojego kierowcy.

#399 Adriana Alida Andreani

#399 Adriana Alida Andreani (pilot). Będzie wsparciem dla Jose Antonio Blangino. Pojadą autem RZR XP 900 EFI Polaris. Startują razem już po raz trzeci. Wcześniej uczestniczyli w rajdzie w klasie quadów, teraz jadą w ekipie samochodowej. Zdarzyło im się nawet nie ukończyć pierwszego etapu, z powodu awarii skrzyni biegów – mimo to, nie poddają się. Niezależnie od wyniku, twierdzą, że chcą się przede wszytkim dobrze bawić.

#433 Susan Jones

#433 Susan Jones (pilot). Zbieżność nazwisk z kierowcą w jej teamie jest nieprzypadkowa. Mike Jones  bowiem jest jej mężem od 30 lat. Od tak długiego czasu dzielą również pasję do rajdów. Po 8 latach nieobecności jako zespół ”Beady” i ”Milly” (tak są nazywani) wracają razem na linię startową Dakaru. Ich zamiłowanie do Dakaru przerodziło się również w biznes. Mike jest założycielem i właścicielem Rally Raid UK i w rajdzie będzie można oglądać przygotowane przez jego firmę 4 auta i 3 motocykle. Susan w 2010 roku była pilotem w ekipie ciężarówkowej i wraz z Pavlem Fasko z sukcesem ukończyli rajd. Podczas tegorocznych zmagań Susan i Mike będą nie tylko starali się dotrzeć do mety, ale również będą mieli oko na swoich „klientów”. Sympatycznej parze życzymy „szerokości”.

#444 Alicia Reyna

#444 Alicia Reyna. Reprezentantka Argentyny, w Dakarze w tym roku startuje po raz pierwszy – jako pilot. Jedzie Toyotą SRV. Alicia to kobieta, która auta kocha od zawsze. Zaczęła jeździć mając 11 lat i regularnie miała pod ręką jakieś samochody do dyspozycji. Będzie pilotem Carlosa Pelayo. Do rajdu przygotowywała się pod kątem kondycji fizycznej, pod okiem trenera. Czuje na sobie odpowiedzialność, wszak bycie pierwszym pilotem kobietą z ramienia Argentyny to nie byle co. Ale ta odpowiedzialność tylko dodatkowo ją motywuje. Carlos, podobnie jak Alicia, czuje, że właśnie spełnia się jego wielkie marzenie i jest bardzo zadowolony ze współpracy z Reyną. Oby przekuło się to na ich wspólny sukces.

Jak było w latach poprzednich?

Kobiety w Radzie Dakar 2013 – kliknij tu.
Kobiety w Rajdzie Dakar 2012 – kliknij tu.
Zobacz ile kobiet startowało w Dakarze 2011 – tutaj, i jakie miały wyniki – tu.
Ile pań brało udział w Rajdzie Dakar 2010? Kliknij tu

Argentyna przywitała zawodników ORLEN Team ekstremalnymi upałami. 2 stycznia doszło do załamania pogody, które przyniosło ulewne deszcze. W parku serwisowym zlokalizowanym na autodromie za miastem w dalszym ciągu zalegają olbrzymie kałuże. Słupek rtęci w termometrze podnosi się jednak bardzo dynamicznie i wygląda na to, że uciążliwe upały powrócą, i będą nieodłącznym elementem rywalizacji podczas rajdu Dakar 2014.

Nasz wywiad z jedną z najmocniejszych motocyklistek w stawce jednosladów Rajdu Dakar 2014 – Laią Sanz – przeczytasz tu.

Deszcz przeszkodził zespołowi KTM przeprowadzić zaplanowane na czwartek testy. Kuba Przygoński jest jednak spokojny o swój motocykl, który został bardzo starannie sprawdzony przed rajdem w pustynnych warunkach w Maroko. Jedyny Polak w motocyklowej stawce, wspierany przez fabryczny serwis KTM, wprowadził ostatnie zmiany w ustawieniach sprzętu i jest gotowy na odbiór techniczny.

– W Buenos Aires, gdzie wylądowaliśmy był niewiarygodny upał, kiedy dojechaliśmy do Rosario przywitało nas coś na wzór tropikalnej ulewy. W terenie pojawiło się takie błoto, że nie dało się jeździć motocyklem. Sprzęt jest jednak gruntownie przetestowany, dzisiaj wprowadziliśmy jeszcze drobne zmiany ustawień i myślę, że jesteśmy naprawdę dobrze przygotowani. Jutro motocykl przejdzie odbiór techniczny, później trafia do parku zamkniętego, a popołudniu przejedziemy przez rampę i w zasadzie tym samym rozpoczniemy rajd Dakar – powiedział Kuba Przygoński.

Kuba Przygoński

fot. Orlen

Obie samochodowe załogi ORLEN Team jadące Toyotami Hilux dostarczonymi i serwisowanymi przez belgijski zespół OVERDRIVE miały dziś zorganizowany odcinek testowy. Po sezonie startów auta zyskały mocniejszy 5 litrowy silnik o większym momencie obrotowym, co może okazać się kluczowe w walce na wydmach.

– Nowy silnik jest fantastyczny, czuć że ma większą moc i już nie możemy doczekać się ścigania. W Argentynie panuje jak zwykle magiczna atmosfera. Park serwisowy zlokalizowany jest kilka kilometrów za miastem, aby się do niego dostać musimy przedrzeć się przez tłumy wiwatujących kibiców, to sprawia, że udziela nam się już mocno duch rywalizacji – powiedział Adam Małysz.

– Auto jest świetnie przygotowane. Jesteśmy zadowoleni z ustawień jakie udało nam się wypracować. Dzisiaj przejdziemy jeszcze wraz z naszymi mechanikami bardzo istotny trening z obsługi auta. Chcemy wyeliminować jak najwięcej zaskakujących sytuacji, które mogą nas spotkać na odcinkach specjalnych – dodał Rafał Marton.

Na piątkowy wieczór zaplanowane są odbiory techniczne i administracyjne rajdowych samochodów. To niewątpliwie jeden z trudniejszych i dłuższych procesów, które trzeba pokonać przed rajdem.

– Odcinek testowy miał bardzo podobną charakterystykę do tego, który będzie czekał nas pierwszego dnia rajdu. Maszyna bardzo dobrze się prowadzi i to cieszy. Teraz musimy jeszcze przejść stos formalności związanych z odbiorem administracyjnym, później briefingi i przejazd przez rampę. Dość późno dostaniemy szczegółowe mapki pierwszego OSu, trzeba je będzie dokładnie przestudiować i ruszać do boju – powiedział Marek Dąbrowski.

Marek Dąbrowski

fot. Orlen

– Dzisiaj na szczęście przestało padać i mogliśmy wyjechać na testy. Ostatnie dwa dni spędziliśmy w parku serwisowym dostosowując jeszcze poszczególne elementy pod kątem naszych potrzeb. Przejechaliśmy około 50 kilometrów i wszystko jest zgodne z naszymi oczekiwaniami – dodał Jacek Czachor.

To będzie wyjątkowy Dakar ze względu na jego trudniejszy format dla motocyklistów. Jednoślady i quady przejadą dwa etapy maratońskie (podczas których zabronione jest korzystanie z pomocy mechaników) o łącznej długości 2702 km (OSy 1590 km). Tylko oni również będą walczyć na odcinkach specjalnych w Boliwii. Dodatkowo aż pięciokrotnie pokonają zupełnie inną trasę niż samochody, co stanowi aż 40% całkowitej długości odcinków specjalnych. W sumie trasa dla tej kategorii ma długość 8734 kilometrów (OSy 5228 km). Nowy format rajdu wpłynie niewątpliwie na rywalizację w kategorii aut. Samochody pokonają łącznie 9374 km (OSy 5522 km).

Podczas 35-ciu edycji rajdu Dakar, aż 29 startów odbyło się na terytorium Afryki, jeden raz – w 2008 roku – rajd nie wystartował, a trasy pięciu ostatnich zawodów biegły przez terytorium Ameryki Południowej. Boliwia będzie 28 krajem goszczącym tę najtrudniejszą przeprawę motoryzacyjną świata.

Jacek Czachor

fot. Orlen

JednoOkoNaMaroko to projekt dwóch osób. Tak siebie opisują.

„Darek – inicjator całego zamieszania. Od dzieciństwa pasjonuje się samochodami, szczególnie zabytkową motoryzacją. Jest złotą rączką – chyba nie istnieje usterka, z którą by sobie nie poradził. W dodatku bardzo kreatywny, wymyśla 100 pomysłów na minutę, szczególnie jeśli ma coś kombinować w aucie. Interesuje się fotografią, nurkowaniem, wspinaczką oraz sportami ekstremalnymi – oboje chcemy sobie wyskakać licencję instruktora spadochronowego. U Darka podczas wyjazdu budzi się syndrom Bear’aa Grylls’aa, najchętniej na obiad przygotowywałby to, co biegało mu wokół nogi. W końcu pewnego dnia, znudzony przewidywalnością w swoim życiu postanowił coś zmienić. To wtedy właśnie odkrył swoją drugą miłość – podróże. Połączył swoje pasje i wyruszył KaZIkiem do Maroka.

Ada i Darek – czyli skład załogi JednoOkoNaMaroko.

fot. JednoOkoNaMaroko

Po powrocie Darek postanowił znaleźć kogoś, z kim mógłby dalej zwiedzać świat. Na jego ogłoszenie odpowiedziała Ada. Studiując turystykę uznała, że nie chce ograniczać się jedynie do wiedzy teoretycznej, tak więc z przyjemnością pożegnała uniwersytet na jakiś czas. U niej zaś było na odwrót: od zawsze pasjonowała się podróżami, a jej zainteresowanie motoryzacją potrzebowało kogoś, kto by ją w ten świat wkręcił – Darka. Teraz Ada nie może się doczekać, gdy jej marzenia o offroadowych tripach w końcu się spełnienią. Uwielbia pustynne, surowe klimaty. Gdy zwiedzała dzikie tereny Omanu, było ciężko zmusić ją do powrotu. Pasjonuje się też trekkingiem górskim, a w przeszłości trenowała street dance. Jest osobą, która chciałaby wszystkiego spróbować.

I oto my. Okazało się, że nie dość, że świetnie dogadujemy się w życiu codziennym, to w podróży jesteśmy bardzo dobrymi kompanami. Nie straszne nam spartańskie warunki, lubimy spędzać aktywnie czas i uwielbiamy przygody – to właśnie nieoczekiwane przeżycia i poczucie wolności kręcą nas podczas wyprawy najbardziej.  Codziennie uczymy się od siebie czegoś nowego, dzięki czemu z wyjazdów wracamy bogatsi w doświadczenia.”

JednoOkoNaMaroko brzmi bardzo ładnie i przyciąga uwagę. Czy „drugie na Kaukaz” można by do tego dopisać? Jakie kierunki i miejsca Was interesują?
Nazwa JednoOkoNaMaroko powstała z przypadku – to było rok temu przed pierwszym wyjazdem do Maroka, nasz kolega palnął przy piwie i tak już zostało. Co do drugiego oka na Kaukaz to jak najbardziej, w tym roku przez niego przejeżdżaliśmy. W obu miejscach było pięknie ale nie skupiamy naszych oczu jedynie na nich. Co do kierunków naszych wypraw to w skrócie: wszystkie. Totalnie się nimi nie ograniczamy, co chwila wpadamy na nowe pomysły wyjazdów.

Skąd pomysł na podróżowanie samochodem?
To przyszło samo, z racji tego, że Darek interesuje się zabytkowymi autami. Podróżowanie samochodem daje nam wolność wyboru kierunku. Możemy zmieniać plany w każdej chwili wyjazdu – nie trzyma nas termin wylotu, bilety, mamy dach nad głową, prąd, ciepłą wodę i nawet piekarnik się znajdzie. Dotarcie do wybranego miejsca zajmuje nam mniej czasu, niż gdybyśmy jeździli autostopem, autobusami itp.

Volkswagen Golf MkI dowiózł Adę i Darka w dalekie rejony świata.

fot. JednoOkoNaMaroko

Powiedziecie kilka słów o waszym aucie. Co to za pojazd? Jak spisuje się w drodze?
Tak naprawdę to posiadamy już dwa samochody wyprawowe. Poprzednie dwie trasy przejechaliśmy KaZIkiem, 36-letnim zielonym golfem mk1 z silnikiem diesla o szaleńczych 54 koniach. Co do pseudonimu to tutaj też wpływ mieli znajomi. Nasza koleżanka stwierdziła, że skoro nasz golf miał kiedyś rejestrację zaczynającą się na litery KZI to może by go nazwać KaZIk. Nasz golf jest strasznie niski, bo ma obniżone, gwintowane zawieszenie. Nie sprzyja to podróżowaniu w miejsca z nierównym asfaltem, a co dopiero gdy tego asfaltu nie ma, tak jak zdarzało się to w Albanii czy też Gruzji. Czy ktoś powiedział, że ma być łatwo? Generalnie jak na tak stare auto, golf sprawował się bardzo dobrze. Co prawda przez te dwa lata zdarzyły nam się 4 usterki, ale na szczęście nie były one na tyle poważne by nas zatrzymać. Podczas pierwszej wyprawy do Maroka zaczęły nam się zużywać tylne łożyska. Na szczęście jeden z naszych znajomych dostarczył nam je do Barcelony. Na tych zużytych łożyskach przejechaliśmy jeszcze pod fabrykę Ferrari we Włoszech i w jej okolicach ku zdziwieniu gapiów w samych gaciach (z powodu gorąca, żeby nie było) rozbieraliśmy samochód aby wymienić je na nowe. To była jedyna usterka podczas 1 wyprawy. Kolejną wpadkę zaliczyliśmy dopiero rok później w Tunezji. Darek chciał się popisać przed wojskiem lotem golfem oraz lądowaniem z telemarkiem. A tak naprawdę to zagapił się na drodze i nie zauważył progu zwalniającego tuż przed kontrolą wojska. Przelecieliśmy dobre parę metrów trąc przy lądowaniu miską olejową i wydechem. Gdy Darek przestał już wydzierać się na wszystko dookoła wliczając w to żołnierzy, drzewa i kałuże otworzyliśmy maskę i okazało się, że rozerwaliśmy górne poduszki amortyzatorów. Pękła też stalowa rozpórka tylnych kielichów. Na szczęście Volkswagen to nie Fiat i bez problemu pojechaliśmy dalej. Toczyliśmy się też kilka kilometrów do granicy z Czarnogórą, z powodu popsutego alternatora. Akumulator się rozładował i samochód nie chciał odpalić. Rano na stacji udało się szybko naprawić usterkę scyzorykiem, jak na McGyvera przystało. Ostatnia i największa usterka przytrafiła nam się 2 tys. km od domu, a dokładnie na trasie między Moskwą a Petersburgiem. Podczas wyprzedzania tira coś pękło w skrzyni biegów i straciliśmy 5 bieg. Później okazało się, że nie tylko piąty… Popękane tryby zniszczyły wszystkie biegi oprócz 4. Do tej pory nie wiemy jak, ale nie dość, że dojechaliśmy planowo do Polski, to jeszcze Golf jeździ do tej pory jedynie z jednym działającym biegiem. Te wszystkie nic nie znaczące usterki i tak rekompensuje fakt, że golf spalił średnio 4,8 l ropy na 100 km. Kto by się przy tym martwił jakimiś pomielonymi biegami.

Ile krajów zwiedziliście tym samochodem do tej pory? Ile kilometrów za wami?
Zwiedziliśmy łącznie 29 państw Europy, Afryki i Azji, co daje nam 38 000 km przejechanej trasy.  Postanowiliśmy, że każda nasza kolejna wyprawa będzie dłuższa od poprzedniej. Będzie ciężko to zrealizować. Pierwsza wyprawa 16 tys. druga 22 tys. to teraz powinniśmy przejechać co najmniej 28 000 km – to już trzeba będzie wymieniać dwa razy olej podczas podróży.

Czy oboje jesteście kierowcami? Dwoje kierowców w jednym aucie to często mieszanka wybuchowa? Jak się wam razem jeździ?
Niestety na razie jedynym kierowcą jest Darek. Jest to chyba bardziej uciążliwe niż dwóch kierowców o odmiennym zdaniu. Prowadzenie samochodu przez tyle czasu bez zmiennika jest po prostu męczące. Najciężej jest podczas choroby albo wypadku. Wtedy z gorączką albo rozciętym brzuchem trzeba prowadzić. Ada jest w trakcie robienia prawa jazdy, więc na kolejnej wyprawie tego problemu już nie będzie (o ile uda jej się zdać…).

Jak przygotowujecie swój pojazd do długiej wyprawy? Co zabieracie ze sobą – niektórzy wożą części zamienne, z których  przy odrobinie inwencji można złożyć mniejszy samochód. Czego nie może zabraknąć w waszym aucie?
Auto przygotowaliśmy tylko raz gruntownie przed pierwszym wyjazdem. Wymieniliśmy wszystko co mogło się popsuć na nowe. Nie wozimy ze sobą zbyt wielu części, bo to Volkswagen – raczej się nie psuje, a jak już coś się stanie, to na całym świecie można dostać części zamienne. Mamy ze sobą zawsze komplet narzędzi i płynów na wymianę, zabieramy też zapasowy rozrząd, jeden komplet łożysk na tył, bezpieczniki, troszkę kabli, kilka rurek termokurczliwych i to by było na tyle z części zapasowych. Na wyposażeniu mamy też dwa lewarki, prostownik, pompkę, dodatkowe kanistry na ok. 60 l paliwa, masę różnych pierdół ogólnonaprawczych: kilka rolek taśmy klejącej, pełno trytytek, kilkadziesiąt metrów liny wspinaczkowej, 10 karabińczyków i miliony innych rzeczy. Podsumowując tego wszystkiego jest aż tyle, że jest to materiał na oddzielny artykuł.

Tuneza Matmata.

fot. JednoOkoNaMaroko

Na waszym facebookowym profilu przeczytałam, że w czasie swojej podróży spaliliście ponad 800 litrów ropy a czasami oleju roślinnego. Ten olej roślinny mnie interesuje. Czy to domowej roboty eko diesel z oleju po frytkach?
Na oleju jeździliśmy tak naprawdę tylko we Włoszech. Był to czysty olej roślinny z lidla. Litr diesla kosztował 1,70 euro, a olej 1 euro. Pani na kasie miała bardzo zdziwiona minę, jak podjeżdżaliśmy wózkiem z 60 litrami oleju i 4 redbullami. Golf jeździł troszkę wolniej i śmierdziało za nami frytkami, ale i tak bardzo się to opłacało. Tylko raz mieliśmy z nim problem. Nikt nie pomyślał, że jak wjedziemy na Etnę na wysokość 2 000 metrów to w nocy będzie już zimno. Rano nie mogliśmy odpalić samochodu, bo olej zastygł w baku. Poczekaliśmy na słońcu aż samochód trochę się nagrzeje. Było ciężko ale w końcu odpalił. To była nauczka na przyszłość.

Który z wizytowanych przez was krajów podobał się wam najbardziej? Dokąd chcielibyście wrócić?
Z chęcią wrócilibyśmy do wielu miejsc. W każdym państwie coś nas urzekło, jednak najlepiej wspominamy Turcję, Czarnogórę i Gruzję. Nie tylko ze względu na piękne krajobrazy ale też na ludzi, których poznaliśmy po drodze.

A dokąd za żadne skarby świata już nie pojedziecie?
Za żadne skarby nie będziemy drugi raz męczyć KaZIka ukraińskimi drogami, a raczej torowiskami, bo drogi to za dużo powiedziane. Jeśli mielibyśmy tam wrócić, to tylko terenowym autem. Podobny problem był w Albanii, jednak tam po prostu nie było asfaltu, przynajmniej było wiadomo po czym się jedzie.

Jakie są wasze kolejne podróżnicze plany?
Mamy dwa scenariusze kolejnej wyprawy:
1. Jeśli uda nam się uzbierać wystarczającą sumę pieniędzy na przygotowanie auta i opłacenie wszystkich formalności związanych z wizami, ubezpieczeniami, szczepieniami i karnetem to za 2 lata planujemy roczną wyprawę dookoła Afryki. Nie będzie to łatwe zadanie, ponieważ musimy od zera przygotować nasz drugi samochód. Wiąże się to z bardzo dużymi kosztami i wieloma miesiącami pracy nad nim. A to dopiero będzie początek góry wydatków. Pozostanie nam jeszcze uzbieranie pieniędzy, które muszą nam starczyć na rok życia w podróży. Jakby tego jeszcze było mało, to do większości krajów Afryki potrzebny nam carnet de passage, czyli zwrotna kaucja w wysokości ok. 30 000 zł. Jest to rodzaj zabezpieczenia, na wypadek porzucenia samochodu na terenie danego kraju.
2. Drugą opcją jest wyjazd do Azji, którą nazwaliśmy „Stany mini trip”. Chcielibyśmy zobaczyć wszystkie państwa ( no, prawie wszystkie) kończące się na -stan. Planujemy odwiedzić Kazachstan, Turkmenistan, Tadżykistan, Uzbekistan, Kirgistan i dodatkowo Iran i Mongolię. Jest to trochę tańsza i mniej problematyczna opcja, na krótszy wyjazd. Wszystko będzie zależało od tego ile pieniędzy uda nam się odłożyć oraz ile czasu zajmie nam przygotowanie samochodu. Obie wyprawy i tak zrealizujemy, pytanie tylko w jakiej kolejności?

Ekwipunek załogi JednoOkoNaMaroko.

fot. JednoOkoNaMaroko

Poczynania ekipy można śledzić na ich profilu na FB – kliknij tu.

Dziennikarze motoryzacyjni jeszcze przed premierą ogłaszają, że Lamborghini LP 610-4 Huracán to ”wielki krok w przyszłość” i i odkrywczy etap w motoryzacji w ogóle. Unikalny design, doskonała dynamika, wybitna jakość, a do tego genialne sportowe osiągi. Czy to tylko marketing, czy rzeczywiście powstanie kolejna samochodowa legenda?

Lamborghini LP 610-4 Huracán

fot. Lamborghini

Począwszy od stycznia 2014 Huracán będzie bohaterem ponad 130 prywatnych imprez (pokazów) w 60 miastach na całym świecie. Publiczny debiut zaplanowany jest na marcowy salon w Genewie.

Jeśli więc szukacie auta z silnikiem o mocy 610 KM, który przyspiesza do setki w 3,2 sekundy – Lambo przygotowało właśnie dla was idealny kąsek.

Skąd jego nazwa? Podobnie jak w przypadku Gallardo i kilku innych modeli Lamborghini, Huracán wziął swoją nazwę ze świata walk byków (corridy). Walczący w 1879 roku w Alicante byk Huracán charakteryzował się według kronik niesamowitą odwagą, niebywałym wyczuciem dobrego momentu na atak, oraz bezlitosnym, prowokującym charakterem.

Lamborghini LP 610-4 Huracán

fot. Lamborghini

Producenci marki liczą, że auto przebije sukces Gallardo, które jak do tej pory sprzedawało się najlepiej ze wszystkich wyprodukowanych modeli Lambo.

Producent stawia na proste linie karoserii. Boczne okna tworzą coś na kształt sześciokątu, bryły szkła umieszczonej wewnątrz samochodu.

Również nocą nowe Lambo ma być rozpoznawalne. Diody LED umieszczone w przednich reflektorach nie pozwolą pomylić tego nadwozia z innym autem. We wnętrzu nie zabrakło nowinek. Panel, nie dość, że wyposażony we wszystko, co kierowcy niezbędne, można dodatkowo zaprojektować pod indywidualne potrzeby nabywcy. Skórzana tapicerka – faktura i kolory do wyboru.

Pod maską znajdzie się nowy silnik V10 o pojemności 5,2 litra i mocy 610 KM przy 8250 obrotach na minutę. Huracán rozpędzi się do 325 km/h, a setkę osiągnie w 3 sekundy. Może też poszczycić się niższym spalaniem niż w Gallardo (wg producenta 12,5 l/ 100 km). W osiągnięciu niższego zużycia paliwa ma pomóc system start & stop. Do tego Lamborghini dorzuca: 7-biegową, dwusprzęgłową skrzynię przełożeniową (Lamborghini Doppia Frizione), tryb dynamiki jazdy do wyboru (Strada, Sport, Corsa), napęd na cztery koła i wydajny układ hamulcowy.

Huracán produkowany jest w fabryce Lamborghini w Sant’Agata Bolognese. Dostawa pierwszych samochodów do klientów planowana jest na wiosnę tego roku.

Lamborghini LP 610-4 Huracán

fot. Lamborghini