Nowy model Kawasaki na sezon 2011 – ZX-10R Ninja – będzie testowany przez najbliższe dwa dni na słynnym torze Suzuka po to, aby zebrać informacje dotyczące sportowych ustawień maszyny przed sezonem 2011 World Superbike Championship.

Kawasaki ZX-10R Ninja 2011

fot. Kawasaki

A tak wyglądały pierwsze szkice…

fot. Kawasaki

Motocykl prezentuje się wyjatkowo agresywnie, choć ten egzemplarz nie został lakierowany na typowy dla Kawasaki – jaskrawo zielony kolor. Tym razem wzrok przyciąga jego nieco mroczne, groźne oblicze z przodu, które niczym zadziorny dziób drapieżcy zapowiada prawdziwie emocjonującą maszynę. Już nie możemy się doczekać kolejnych informacji! 

fot. Renault

Na przedpremierowym pokazie poprzedzającym Światowy Salon Samochodowy w Paryżu, Renault pokazało napędzany silnikiem elektrycznym DeZir – dwumiejscowe coupe. Litera Z w nazwie samochodu odnosi się do oznaczenia Z.E. (o tym pisałyśmy tutaj). 

Intrygująca stylizacja
Ażurowe formy i prążkowane wykończenie wlotu powietrza w przednim zderzaku oraz całego tyłu nadwozia dodają mu lekkości, a zarazem pozwalają na swobodny przepływ strumienia powietrza od przodu ku tyłowi, aby umożliwić chłodzenie akumulatora. Nadkola skrywają ogromne, 21-calowe felgi.

W DeZir zastosowano nadwozie z kewlaru i szkielet podwozia wykonany ze stalowych rur tego samego typu co konstrukcja Megane Trophy. Z tego samego modelu przejęte zostały również elementy zawieszenia – podwójne wahacze trójkątne. Dużą uwagę poświęcono również aerodynamice, w wyniku czego powstało nadwozie ze spojlerami progowymi i tylnym dyfuzorem. Współczynnik oporu powietrza (Cx) tego samochodu wynosi 0,25. Umożliwiło to uzyskanie bardzo obiecujących osiągów: przyspieszenie od 0 do 100 km/h wynosi 5 sekund, a od 0 do 50 km/h tylko 2 sekundy. 

fot. Renault

Gładkie powierzchnie kontrastują z szorstkimi płaszczyznami bocznych aluminiowych paneli, dachu oraz z obramowaniem przednich reflektorów. Samochód jest wyposażony w dwie kamery cofania zapewniające panoramiczny obraz mimo braku tylnej szyby. Światła zaprojektowano w kształcie podświetlanych pryzmatów, co nadaje im geometryczny wygląd. Unoszone do góry drzwi otwierają dostęp do wnętrza, gdzie dominuje biel z akcentami w czerwonym kolorze i szlachetne materiały, m.in. biała skóra na fotelach, desce rozdzielczej i podłodze czy czerwona laka na konsoli i akcesoriach. 

Tablica rozdzielcza w sposób graficzny wyświetla informacje podawane przez czujnik przyspieszenia i czujniki prędkości. Centralnie umieszczony, dotykowy ekran, podaje dane z systemu nawigacji i obejmuje informacje o trasie oraz zapisy z kalendarza kierowcy, ułatwiając optymalne zorganizowanie zadań i zaplanowanie tras przejazdów. Oprogramowanie tablicy rozdzielczej informuje kierowcę o zapasie energii, umożliwiając jej odpowiednie wykorzystanie. Służy do tego interfejs o grafice w stylu gry wideo.

fot. Renault

Elektryczne serce

DeZir jest napędzany silnikiem elektrycznym umieszczonym centralnie z tyłu nadwozia. Litowo-jonowy akumulator o pojemności 24 kWh jest ustawiony pionowo za tylnym siedzeniem i zapewnia zasięg 160 km. Chłodzenie akumulatora umożliwia strumień powietrza kierowany od przodu ku tyłowi samochodu, ale przede wszystkim doprowadzany przez boczne wloty powietrza umieszczone za aluminiowymi nakładkami na bokach pojazdu. W DeZir zastosowano ten sam silnik, co w seryjnych samochodach elektrycznych, wprowadzając w nim modyfikacje pozwalające na uzyskanie mocy 150 KM i momentu 226 Nm. 

Użytkownik może skorzystać z trzech sposobów ładowania akumulatora:
– tryb standardowy, z domowego, typowego gniazda (pełne naładowanie w ciągu 8 godzin);
– tryb szybkiego ładowania z gniazda prądu trójfazowego 400V (naładowanie akumulatora do 80% jego pojemności w ciągu 20 minut);
– wymiana akumulatora w technologii Renault Quick Drop. 

W samochodzie wykorzystano również system odzyskiwania energii przy hamowaniu, dzięki zastosowaniu urządzenia nawiązującego do zasady działania systemu KERS (Kinetic Energy Recovery System) stosowanego w Formule 1. Podczas zwalniania i hamowania, energia kinetyczna jest odzyskiwana i składowana w akumulatorze. W DeZir ten zapas energii może być wykorzystany przez kierowcę do chwilowego zwiększenia mocy w dowolnie wybranym momencie, przy użyciu specjalnego włącznika przy kierownicy. 

Dane techniczne

fot. z archiwum Agnieszki Nowikow

Jak poznałaś swojego męża i kierowcę? Czy razem z nim w Twoje życie wkroczyły rajdy?
Męża poznałam w dość typowy sposób. W czasach studenckich, po prostu przyszedł do mnie do domu i został (śmiech). A rajdy w nasze życie wkroczyły dużo później. Arek mnie męczył o zgodę na jeżdżenie prawie 2 lata. W końcu niechętnie, ale pozwoliłam się namówić.

Od razu byłaś przekonana do pilotowania Arka?
Nie puściłabym chłopa samopas, więc jedynym warunkiem startów było to – że to ja zajmuję prawy fotel. Gdy już wystartowaliśmy, to bardzo mi się to spodobało. Na początek przez prawie rok jeździliśmy w KJS-ach. Sprawiało nam to bardzo dużo frajdy. 

Przez historię Waszych startów przewinęło się kilka samochodów. Który najmilej wspominasz?
Najbardziej przypadł mi do gustu VW Golf, który był pierwszym samochodem jakim startowaliśmy. A do tego poznałam jego wnętrze: tłoki, panewki, wał korbowy, głowicę, amortyzatory, sprężyny itp. Cały czas asystowałam przy naprawach i przeróbkach sportowych – prawie zdobyłam drugi fakultet z mechaniki praktycznej (śmiech). Dużym przeżyciem było też samo sprowadzenie „golifka” z Niemiec, które wymagało wyprawy pod francuską granicę. Daihatsu Charade – ten też był bardzo fajny. Pewnie dlatego, że Arek kupił go specjalnie dla mnie, żebym zrobiła nim licencję rajdową.

fot. z archiwum Agnieszki Nowikow

Skąd pomysł na wyróżniające się fluorescencyjne barwy na kolejnych waszych samochodach?
Z wybraniem koloru na rajdówkę mieliśmy spory kłopot. Gdy już podjęłam decyzję, że będziemy startować w RSMP – musieliśmy przybrać jakieś barwy, po których bylibyśmy rozpoznawalni. Przeanalizowaliśmy kolory wszystkich zawodników w Mistrzostwach Polski, w WRC i nic! Wszystkie były ładne, kolorowe – super, ale były takie same. Arek w końcu wymyślił kolor czerwony fluorescencyjny, ale to też nie było to… Któregoś dnia jechaliśmy jakąś drogą za miastem. Z daleka, z bardzo daleka, zobaczyliśmy żółte fluorescencyjne kamizelki służby drogowej. I to było to! Trochę banalne, prawda? Tak znaleźliśmy nasze barwy – żółty fluorescencyjny i czerwony fluorescencyjny.

Rajdy traktujecie zabawowo (w sensie rozrywki, oderwania się od pracy), czy też zawodowo – chcecie walczyć o najwyższe lokaty?
Z uwagi na to, że ja nie pracuję – to raczej rajdy nie są dla mnie odskocznią od pracy. Na co dzień zajmuję się wychowaniem dziecka i prowadzeniem domu. Podczas sezonu rajdowego przez tydzień w każdym miesiącu jestem na zawodach. Wtedy moja teściowa opiekuje się naszym dzieckiem. Bardzo byśmy chcieli traktować rajdy zawodowo. Walka o najwyższe lokaty jest naszym celem. Jest tylko jeden problem – brak sponsora strategicznego. Byłoby miło, gdyby znalazł się ktoś, mogący nas sponsorować na zawodach.

fot. z archiwum Agnieszki Nowikow

Jak wspominasz swoje starty za kierownicą, gdy przyszło Ci zdawać na licencję pilota?
Starty za kierownicą spadły na mnie jak grom z jasnego nieba. Ja nigdy nie chciałam kierować samochodem, nawet nie miałam prawa jazdy! Zaakceptowałam to, że jeździmy z Arkiem w KJS-ach. A tu nagle dowiaduję się, że aby jeździć w RSMP muszę zdać prawo jazdy i wyjeździć punkty do licencji rajdowej, i to wszystko do końca roku! Uporałam się z prawem jazdy (zdałam za pierwszym razem), a już dwa tygodnie później startowałam na torze Poznań po punkty do licencji rajdowej. Potem, aby zdążyć przed zimą, jeździliśmy na każdy KJS w Polsce. To była prawdziwa przygoda, bo w sobotę byliśmy w Sopocie, a w niedzielę w Wałbrzychu. Potem w Olsztynie i Radomiu, następnie w Gdyni i w Warszawie. Podczas naszych wyjazdów poznałam wielu różnych, przemiłych ludzi. Zrobiłam swoisty rekord – jako świeżo upieczony kierowca, który nigdy nie siedział za kierownicą w ciągu niecałych 2 miesięcy zdobyłam licencję rajdową. Nikt mnie nie pobije! (zmieniły się już przepisy zdobywania licencji rajdowej – przyp. autorki). 

Jak się czułaś za kierownicą? Zdarzyły się jakieś wpadki początkującego kierowcy?
Za kierownicą czułam się świetnie, samochód precyzyjnie wykonywał to, czego od niego oczekiwałam. Na zawodach niejednemu facetowi zalazłam za skórę, niektórych objeżdżałam, aż miło! Raz tylko przeżyłam chwilę grozy, podczas mojego trzeciego startu.  Na torze próbnym FSO jechaliśmy po tzw. ścianie. Nagle przy jakichś 110-120 km/h samochód wpadł w poślizg i zaczął zsuwać się  w dół. Ze stoickim spokojem założyłam kontrę. Niestety za dużą. Auto skierowało się do góry. Znowu kontra i poślizg wyprowadzony! Udało się, ale dopiero później do mnie dotarło jakiego zagrożenia uniknęłam. Na mecie zbiegli się chyba wszyscy, bili brawo i gratulowali opanowania. 

fot. z archiwum Agnieszki Nowikow

Czyli wiele się nauczyłaś przez ten czas, a planujesz starty jako kierowca w przyszłości?
Teraz jeżdżąc w ruchu miejskim, nic nie jest dla mnie problemem. Czuję się swobodnie i bezpiecznie – zawody troszkę mnie nauczyły. Startów za kierownicą raczej nie planuję, chociaż Arek kilka razy mnie namawiał na Rajdowy Puchar Polski. Nie wiadomo, co przyniesie czas i nie mówię „nie”. Na razie dużą frajdą jest pilotowanie  pędzącej w okolicach 200 km/h rajdówki i spokojne dyktowanie „L5  P6  ^ Hamuj 100 L dnem” itp. To sama radość i moja wielka pasja! 

Przez 2 lata nie startowaliście, na co ten czas został poświęcony? Nadal obracaliście się w tematyce rajdowej?
Dwa lata nie startowaliśmy z powodów finansowych, niemniej jednak pozostaliśmy w kręgu sportowym. Arek prowadził szkolenia z techniki jazdy – przekazywał wiedzę z  zakresu wyczynowej techniki jazdy samochodem. Wiele osób skorzystało z jego doświadczenia – ja też, bo bez niego nie osiągnęłabym mojego sukcesu. Zrobiliśmy z Arkiem licencje sędziów sportu samochodowego. Sędziowaliśmy KJS-y, potem je także organizowaliśmy i bywaliśmy sędziami na rajdach RSMP. Organizowaliśmy, jako pierwsi w Polsce, na tak wysokim poziomie, imprezy szkoleniowe na lotniskach. Uczestnicy dowiadywali się, jak bezpiecznie prowadzić samochód z maksymalną, możliwą prędkością. Kiedy hamować i w którym miejscu skręcać, jak kręcić kierownicą i jak dodawać gazu. Wydaje się, że wszyscy kierowcy robią to tak samo, ale jednak są pewne drobiazgi, bez których szybka i bezpieczna jazda samochodem nie jest możliwa. Ja te drobiazgi poznałam… Kolejnym wyzwaniem był Automobilklub Królewski. Arek został wiceprezesem klubu, a ja zostałam przewodniczącą komisji rewizyjnej. Niestety straciliśmy zaufanie do osób prowadzących ten automobilklub i nie mogliśmy dłużej firmować swoim nazwiskiem ich działań (lub też braku działań). To był dla nas bezpowrotnie stracony czas. Zrezygnowaliśmy z tej współpracy.

fot. z archiwum Agnieszki Nowikow

Czy wtedy planowaliście zakończenie kariery, czy też po prostu gromadziliście budżet na kolejne starty?
Końca kariery raczej się nie planuje, bo rajdy są naszą pasją. Dopóki będą możliwości, to w sporcie motorowym nas nie zabraknie. Przez cały czas gromadziliśmy budżet. W tym czasie Arek jeździł z różnymi ludźmi na rajdy jako pilot (trener), osiągając sukcesy. Ja jednak nie wsiadłabym do rajdówki z innym kierowcą.
 
Braliście też udział i imprezach dla Domów Dziecka. Jak je wspominasz?
Imprezy dla dzieci z domu dziecka są niesamowite i bardzo wzruszające. Woziliśmy dzieci na fotelu pilota i wsiadały też za kierownicę. Nawet policja lokalna wygrodziła drogę, aby dzieciom sprawić więcej radości. Najtrudniej, to jest po południu, jak trzeba odjechać i zostawić te wszystkie dzieciaki w ich szarej rzeczywistości.

Powróciliście na trasy w Oplu Calibra, a zaczęło się od wybuchu silnika?
Sposób zakupu auta był ciekawy (a może trochę zwariowany). Wylicytowaliśmy go na Allegro. Było to zwykłe cywilne auto, które mieliśmy przerobić na rajdówkę. Tego samego dnia wyjeżdżaliśmy na Rajd Orlen (jeszcze maluchem). Po pierwszym dniu opisu trasy pojechaliśmy z Płocka do Wrocławia, bo stamtąd była Calibra. O 12 w nocy dobiliśmy targu, wróciliśmy do Warszawy dwoma samochodami,  a maluchem pojechaliśmy z powrotem do Płocka – na drugi dzień opisu trasy. Calibra miała być zaprezentowana na Rajdzie Barbórki w 2007, ale… po 2 latach przygotowań jeździ i spisuje się dobrze. Drobny przypadek z wybuchem silnika nie jest w stanie zniweczyć naszych planów. Arek  przygotował dość mocny silnik (nawet bardzo mocny). Na testach przy maksymalnych obrotach pękł korbowód na pierwszym cylindrze. Blok silnika ma dziurę na wylot. Zawory w głowicy się pogięły, wał korbowy też już się do niczego nie nadaje.  Ponieważ na odbudowę silnika nie było możliwości finansowych i czasowych  – włożyliśmy silnik seryjny i z takim wystartowaliśmy w Rajdzie Elmot i Lotos. 

Więc plany z mocnym silnikiem powrócą?
Oczywiście, że tak! Sposób i zakres przeróbek już znamy, trzeba tylko zastosować lepsze materiały. Niestety w tym sezonie rajdowym nie mamy możliwości na taki silnik, bo między rajdami są tylko 3-tygodniowe przerwy. Nawet gdyby udało się taki silnik przygotować, zabrakło by czasu na jego pełne testy. Może się to zakończyć kolejnym wybuchem – ale tym razem na zawodach, a tego byśmy nie chcieli.  Po Rajdzie Dolnośląskim, ostatnim z cyklu RSMP, zaczniemy pracę nad silnikiem. Do przyszłego sezonu będzie czas, na pełne przetestowanie sprzętu. 

Gdzie Was jeszcze możemy zobaczyć w sezonie 2010?
Będziemy jechać we wszystkich eliminacjach RSMP, w których będzie klasyfikowana klasa HR 12.

fot. Cyfra +

Do pierwszego wyścigu Polka startowała z 13. miejsca. Po dobrym, bardzo dynamicznym  starcie Natalia zyskała jedną pozycję, wyprzedzając Rumuna Marinescu. Ten nie złożył broni i Polka zmuszona była od razu bronić się przed jego agresywnymi atakami. Na jednym z zakrętów pierwszego okrążenia doszło do kontaktu między nimi, Natalię obróciło i spadła na ostatnią pozycję. Już w trakcie wyścigu podano komunikat, że temu zajściu uważniej przyjrzą się sędziowie.

Widzowie, którym wydawało się, że już jest „po wyścigu”, musieli szybko zrewidować swoją opinię. Natalia Kowalska z niezwykłą sportową furią ruszyła w pogoń za uciekającą stawką. Nie załamała się i zaczęła nadrabiać straty w niesamowitym stylu. Komentatorzy Eurosportu (nie tylko polscy, ale także angielscy i niemieccy), patrząc na osiągane przez zawodniczkę CYFRY+ F2 RACING czasy okrążeń, nie mogli uwierzyć w to, co widzą, gdyż Polka jechała w niesamowitym tempie. Na jednym z okrążeń była najszybsza na torze. Wkrótce koszaliniance udało się wyprzedzić Bułgara Kraleva,
a później, jak z toru zjechał samochód bezpieczeństwa, także Hindusa Sureshwarena oraz Rosjanina Samarina. Potem z toru wypadł Snoeks i Polka znalazła się ponownie za Rumunem Marinescu. Nie wdając się w niepotrzebne manewry po prostu go wyprzedziła. Walka pomiędzy nimi przyciągnęła uwagę wszystkich,  a kamery Eurosportu pod koniec wyścigu skupiły się tylko na Polce. To nie był jeszcze koniec wyścigu. Kowalska wyprzedziła jeszcze Deana Stonemana, wicelidera klasyfikacji generalnej. Nasza dwudziestolatka tego dnia zjednała sobie wielu fanów. Pierwszy punkt w klasyfikacji generalnej został wywalczony w niesamowitym stylu. 

fot. Cyfra +

Do drugiego wyścigu Natalia Kowalska startowała z 12. miejsca z czasem tylko
o sekundę wolniejszym od najszybszego, prowadzącego w klasyfikacji generalnej, Brytyjczyka Jolyona Palmera. Po ponownym dobrym starcie koszalinianka utknęła na 11. pozycji za Rosjaninem Afanasjewem. Wydawało się, że tak już dojadą do mety, kiedy ten ostatni wyprzedził swojego rodaka Samarina i zaczął walczyć z Angolańczykiem Teixeirą o 7. pozycję. Tuż przed końcem wyścigu obydwaj wypadli z toru. Natalia zakończyła wyścig na świetnym 9. miejscu tuż za Rosjaninem Samarinem. Kolejne punkty zwieńczyły udany weekend w Portugalii. 

– Weekend bardzo udany, choć nie obyło się bez problemów – mówi Natalia. Może trudno w to uwierzyć, ale jechałam z uszkodzoną skrzynią biegów. Przez to start mógł być bardziej udany. Prędkość na prostej była gorsza, no i cały czas musiałam tą skrzynię oszczędzać. Nie mogłam atakować, zamiast tego trzeba było myśleć o dojechaniu do mety. Ogólnie obydwa wyścigi miałam udane, wykorzystałam wszystkie błędy konkurentów, sama ich nie popełniłam. Myślę, że pokazałam wszystkim, że na stałe zadomowiłam się w czołówce F2. 

Wydarzenia weekendu pokazują, że Polka coraz lepiej sobie radzi za kierownicą bolidu Formuły 2, co dobrze rokuje na przyszłość. Świadczą o tym coraz mniejsze różnice w czasach osiąganych przez Polkę w kwalifikacjach i podczas wyścigów. 

Kolejny runda mistrzostw Formuły 2 odbędzie się w dniach 17-18 lipca b.r. na torze Brands Hatch w Wielkiej Brytanii.

fot. Shoei

Shoei od 2008 roku zaprezentował 3 nowe modele kasków. W 2008 r. VFX-W, obecnie jeden z najbardziej popularnych kasków off-road’wych, w 2009 r. dwa integralne: XR-1100 sportowo-turystyczny kask dla wymagających oraz X-Spirit II – przeznaczony do wyścigów motocyklowych. W tym roku marka zwróciła się w stronę turystyki motocyklowej, powstał model Qwest.

Jak podaje producent to najcichszy wyprodukowany do tej pory kask motocyklowy. Poziom hałasu został ograniczony o 60% w stosunku do poprzednika (2,2 dB). Udało się osiągnąć taki efekt między innymi dzięki poprowadzeniu kanałów wentylacji przy skorupie.

Qwest wystepuje w 5 różnych rozmiarach skorup (oddzielna dla XXS-XS, S-M, L, XL-XXL i XXXL). Ma wentylację kanałową pomiędzy warstwami wypełnienia EPS z regulowanymi wylotami w tyle kasku. Wyposażono go w nowy wizjer CW-1 (zastosowany do tej pory w XR-1100 i X-Spirit II) z wkładką Pinlock na całym wizjerze. Praktyczna jest możliwość wymiany wkładek policzkowych z 6 rozmiarów (31, 33, 35, 37, 39, 41 mm). Można je łatwo wyjąć do prania, podobnie jak poszycia pasków. Jest w nim wystarczająco miejsca na interkomy i miejsce na okulary.

fot. Shoei

Qwest będzie dostępny już od 1 września w kolorach: czarny, biały, czarny mat, srebrny, szary mat i czerwony oraz kilku grafikach w cenie od 1549 zł.