Nissan i DC Shoes poinformowały o nawiązaniu współpracy partnerskiej, której celem jest pozyskanie nowych fanów obydwu marek poprzez tworzenie wspólnych treści i filmów.
DC Shoes specjalizuje się w produkcji wyczynowego obuwia do skateboardingu i do uprawiania sportów ekstremalnych; oferują męskie, damskie i dziecięce obuwie, odzież, deski snowboardowe i dodatki.
„The Headlight Sessions” („Sesje w świetle reflektorów”) to wideoklip inaugurujący współpracę Nissana i DC Shoes, który fani skateboardingu i samochodów mogą obejrzeć tutaj:
Skaterzy Roku 2014 magazynu Thrasher: Wes Kremer oraz Matt Miller, Madars Apse, Joseph Scott, Anthony Lopez, wyruszają na ulice Barcelony, aby w świetle reflektorów Nissana Juke Nismo RS dać pokaz swoich umiejętności w najbardziej kultowych miejscach spotkań deskorolkarzy w Europie.
Reżyserem klipu wyprodukowanego przez Nissana był Chris Ray, renomowany autor filmów o skateboardingu, pracujący dla firmy DC.
Kajetanowicz liderem FIA ERC i Zimowym Mistrzem Europy!
Po niesamowitym zwycięstwie i totalnej dominacji w otwierającym sezon mistrzostw Europy Rajdzie Janner, Kajetan Kajetanowicz i Jarek Baran przystępowali do rywalizacji na łotewskich odcinkach specjalnych w roli zdecydowanych liderów punktacji FIA ERC.
Oprócz tego, dzięki wywalczonej w Austrii ogromnej przewadze, reprezentant LOTOS Rally Team był także największym faworytem do tytułu Zimowego Mistrza Europy.
Pozytywne emocje i pierwsze sukcesy Kajta na Łotwie przyszły bardzo szybko, bo już po drugim odcinku specjalnym. Potwierdzeniem doskonałej szybkości na zimowych oesach jest wywalczony przez Kajetanowicza już na początku Rajdu Lipawy tytuł FIA ERC Ice Master, czyli Zimowe Mistrzostwo Europy. W tej klasyfikacji Kajetanowicz zdobył aż 238 punktów, pewnie pokonując drugiego Aleksieja Łukjaniuka (166 punktów). Przypomnijmy, że to drugie takie osiągnięcie Kajetanowicza – kierowca LOTOS Rally Team w sezonie 2014 był najszybszy w szutrowych rajdach i wygrał klasyfikację FIA ERC Gravel Master.
Po dwóch dotychczas rozegranych rundach FIA ERC w dorobku Kajetanowicza jest nie tylko tytuł Zimowego Mistrza Europy. Dzięki punktom wywalczonym za rewelacyjną jazdę podczas drugiego etapu Rajdu Lipawy Kajetanowicz i Baran utrzymali prowadzenie w klasyfikacji generalnej czempionatu Starego Kontynentu. Na Łotwie polska załoga imponowała równą formą – na wszystkich ukończonych odcinkach specjalnych zajmowała miejsca w czołowej trójce, triumfując na pierwszym z niedzielnych oesów.
Kajetan Kajetanowicz: – Jesteśmy zadowoleni i bogatsi o doświadczenia. Zadowoleni, bo zrealizowaliśmy plan i utrzymaliśmy prowadzenie w klasyfikacji generalnej FIA ERC, a także zostaliśmy mistrzami śniegu i lodu. Bardzo cieszy tempo, jakie złapaliśmy już na samym początku rajdu. Świadczy ono o tym, że mocno się poprawiliśmy od zeszłego roku, a w tak trudnym cyklu właśnie o ten progres chodzi. W poprzednim sezonie ten rajd był dla nas zupełnie nowy, a dziś jesteśmy w stanie walczyć w nim o zwycięstwo. To doskonały i kolejny przykład na to, że warto ciężko pracować. A woli walki i chęci do pracy nie brakuje w całym LOTOS Rally Team. Zespół wraz z ekipą M-Sport Poland robią dobrą robotę, za co im bardzo dziękuję. Fajnie, że mogliśmy sprawdzić się w nowych warunkach, bo rajd jest zawsze świetnym poligonem doświadczalnym, a ja nadal pragnę się rozwijać. To właśnie robimy i będziemy robić, a dzięki naszym sponsorom mamy taką możliwość. Gratuluję Craigowi zwycięstwa i cieszę się z tego, że walka w kolejnych rundach mistrzostw Europy zapowiada się na niesamowicie zaciętą.
Jarek Baran: – To był naprawdę wymagający rajd. Dzisiaj na pierwszej pętli warunki były ekstremalnie trudne. Miejscami mocno sypał śnieg, a wiatr zawiewał trasę. Wiele razy nie było widać w którym kierunku prowadzi droga, ale notatki działały doskonale. Robiliśmy dobre czasy, a przy okazji było sporo naprawdę dobrej zabawy.
Test Opel Insignia Country Tourer 195 KM BiTurbo 4×4 – żelazna dama
Przybyła i tłumy natychmiast ją pokochały. Insignia skutecznie wielu rzuciła na kolana. Aby jednak uwielbienia nie wyparła rutyna, koniecznym ze strony producenta był kolejny ruch. W efekcie na scenę wkroczyło spore kombi, co bezdroży się nie boi, a w stronę przygody niesie je niemała moc. Wielka, bogata i uterenowiona, czyli Opel Insigia Country Tourer.
Wtargnęła na rynek w 2008 roku detronizując model Vectra raz i na zawsze. Od tamtej pory rządzi niepodzielnie całym królestwem Opla, a na polskich drogach wręcz się od niej roi. Producent poszedł za ciosem i skroił dla niej nowe szaty. Tym oto sposobem w 2013 roku na scenę wkroczyła Insignia Country Tourer.
Samochód jest potężny – to kawał twardej babki. Pancerz z czarnego tworzywa widoczny na przednim zderzaku oraz nadkolach ma zdradzać zamiłowanie auta do podróży poza asfaltem. Jednak prześwit, w stosunku do wersji przednionapędowej, wzrósł jedynie o 2 centymetry, a to wciąż za mało, aby się cieszyć jazdą po terenach, na które nie spadła nawet kropla asfaltu. Ktoś może być jednak innego zdania – producent wziął to pod uwagę. Zabezpieczył brzuch samochodu specjalnymi osłonami przed trawą, błotem oraz kamieniami. Potężne, 18-calowe aluminiowe felgi, jedynie podkreślają solidne gabaryty. Nadwozie o długości 4920 milimetrów to już coś więcej, niż rodzinne kombi – to samochód dla całego pokolenia.
Wnętrze – królestwo rozwiązań
W środku coś się wydarzyło. I to wcale nie jest przemiana. Bardziej trafnym będzie tu określenie, że przez kabinę pasażerską przetoczyła się prawdziwa rewolucja. Niegdyś nudne i tak zwyczajne, dziś samochody tej marki mogą stawać w konkury z najlepszymi w klasie. Do wykonania kabiny użyto materiałów naprawdę dobrej jakości oraz finezji i wyszukanego smaku. Fotele gabarytami przypominają tron, którego poczet królów polskich by się nie powstydził. Tylna kanapa? Można na niej rozbić mały obóz. Obok gabarytów w parze idzie również komfort. Po przejechaniu ponad dwustu kilometrów w trasie czułam, jakbym przejechała zaledwie pięć. Zarówno wentylowane jak i podgrzewane siedzenia są prawdziwą koroną tego bogatego wnętrza. Kierownica jest gruba, całkiem spora oraz podgrzewana. Za sprawą wielu przycisków na niej umieszczonych jest prawdziwym centrum dowodzenia. Na pozór wydaje się, że jest auto nie ma wad, ale we wnętrzu znalazła się jedna skucha. Tuż za dźwignią automatycznej skrzyni biegów producent umieścił efekt swojej pogoni za współczesną technologią – touch pad. Wprawdzie komputer pokładowy został wyposażony w dotykowy ekran, ale to nic, w końcu kobiety cenią za dobre chęci. Kładę palec na jego powierzchni chcąc zaspokoić nieposkromioną ciekawość. Jakie jest jednak moje zdziwienie, kiedy ten właśnie touch pad kopnął mnie prądem w opuszek palca. Dokładnie jakbym dotykała brzucha ciężarnej kobiety w 9 miesiącu ciąży. Jeżeli Opel chciał się wybić spośród licznej konkurencji wielkie oklaski, sukces w pełni osiągnięty. Korzystać z niego więcej nie chciałam, ale i zapamiętałam go na bardzo długi czas.
Jazda – jak najdalej
Samochód został uzbrojony w 195 koni mechanicznych – czyli dużo. Patrzę w dowód rejestracyjny: masa auta wynosi 1940 kilogramów… To może jednak tej mocy za mało na blisko dwie tony samochodu? Aby jednak werdykt był sprawiedliwy, dam Insigni nieco się wykazać. Uruchamiam silnik, zresztą nie byle jaki. To smakowity kąsek, czyli najmocniejszy w ofercie diesel Biturbo o potężnym momencie obrotowym 400 Nm. Słyszę jego charakterystyczną chrypkę i tak już pozostanie, nawet po nieco dłuższej rozgrzewce. Ale nic to, Ryszard Rynkowski też ma chrypkę i w robieniu kariery nie było to przeszkodą. O wiele większą jest apetyt tej jednostki na ropę. Zużycie w cyklu miejskim na poziomie 13 litrów to wynik godny smoka wawelskiego. W trasie udało się zejść do 8 litrów na każde pokonane 100 kilometrów. Z jednej strony takie cyfry są w pełni uzasadnione; samochód jest bardzo ciężki, a to z kolei jest efektem kilku, jakże przyjemnych dodatków. Z drugiej strony takie ilości piją większe i znacznie cięższe samochody terenowe. Swoje przysłowiowe „pięć groszy” do takiego obrotu spraw dorzuca zatem obecność napędu na obie osie, adaptacyjnego zawieszenia, automatycznej skrzyni biegów oraz licznych sterujących mechanizmów. Są one odpowiedzialne m.in. za sportowe ustawienia samochodu. Tak, to rodzinne kombi pozwoli sobie utwardzić zawieszenie, dodać agresji pracy skrzyni biegów, usztywnić układ kierownicy oraz dołączyć do napędu tylną oś. W rzeczywistości jednak sportowy charakter, po dokonaniu wszelkich ustawień, wcale nie jest aż tak wyczuwalny. Owszem, układ kierowniczy zaczyna stawiać lekki opór, a 6-biegowa przekładnia nieco bardziej wydłuża utrzymywanie jednostki na obrotach na każdym biegu, ale na zakrętach, mocniej od twardości, odczujemy sporą masę tego samochodu.
Napęd na obie osie? Skutecznie trzyma Insignię na zakrętach, ale na bardziej zaawansowanych drogowych zygzakach będziemy toczyć istną walkę z grawitacją. Auto ma jednak całkiem spore zalety: na mniej zawiłych trasach to wzór do powielania. Podróżowanie przypomina wtedy jazdę poduszkowcem – komfort i wygoda biorą górę nad wszystkim innym. Można jechać nawet na koniec świata, aby po dotarciu do celu przekonać się, że ochota na jazdę tym pancernikiem wcale nie przemija. Masywne, ciężkie i szerokie nadwozie trzyma się drogi tak mocno i skutecznie, że nawet trąba powietrzna nie byłaby w stanie oderwać go od ziemi.
Po tygodniu…
Jest wielka, pojemna i wygodna – do bólu. W dodatku solidnie i ładnie wykończona we wnętrzu. Prowadzi się świetnie, zwłaszcza w dłuższych trasach, cierpi jednak na sporą nadwagę. Aby z nią walczyć potrzebne są konie, a tych nieco więcej ma wersja benzynowa (250 KM z napędem 4×4). Wraz z nią warto jednak zakupić stacje benzynową, bo mniej niż testowany diesel z pewnością nie zużyje.
Za egzemplarz z silnikiem wysokoprężnym (moc 163 KM) należy zapłacić 132 400 złotych. Ceny wersji z silnikiem benzynowym startują od 127 250 złotych (moc 170 KM). Gdy zdecydujemy się na Insignię z testowanym, najmocniejszym silnikiem w ofercie z napędem na obie osie, należy się liczyć z wydatkiem na poziomie minimum 160 tysięcy złotych, a to już bardzo dużo. Dlatego warto rozważyć zakup wariantu z benzynowym, 170 – konnym silnikiem; zużycie paliwa z pewnością będzie na podobnym poziomie, a różnica w cenie znacznie większa.
Na TAK:
– wysoki komfort jazdy
– bardzo wygodne fotele
– łatwa i intuicyjna obsługa komputera pokładowego
Na NIE:
– zbyt duża masa
– zbyt mała moc w stosunku do masy auta
– zbyt duże zużycie paliwa
Dane techniczne Opel Insignia Country Tourer 195 KM BiTurbo 4×4 :
Silnik – DTR, 4 cylindry, Biturbo
Pojemność skokowa – 1956 cm3
Moc – 195 KM przy 4000 obr/min
Maksymalny moment obrotowy – 400 Nm przy 1750-2500 obr/min
Skrzynia biegów – 6-biegowa, automatyczna
Napęd – na obie osie
Masa – 1940 kg
Pojemność bagażnika – 540 litrów
Rozstaw osi – 2737 mm
Długość/szerokość/wysokość – 4920/1856/1526 mm
Paweł Szkopek kierowcą wyścigowym Yamahy Motor Polska
Podczas dnia prasowego 7. Wystawy Motocyklowej w Warszawie odbyła się oficjalna prezentacja i przekazanie nowej Yamahy YZF-R1M, na której w tym sezonie w barwach importera startować będzie Paweł Szkopek - wielokrotny mistrz i wicemistrz Polski w wyścigach motocyklowych.
Plany startowe Pawła zakładają udział w pełnym cyklu Wyścigowych Motocyklowych Mistrzostw Polski, a także starty w Pucharze Europy i wybranych rundach Mistrzostw Świata Endurance. W walce o tytuł mistrzowski ma mu pomóc najnowsza Yamaha R1, która w stosunku do poprzedniego modelu o tej samej nazwie, jest zupełnie nowym motocyklem, w którym pojawiło się wiele nowoczesnych rozwiązań konstrukcyjnych.
– Jest mi niezmiernie miło, że w sezonie wyścigowym 2015 będę ponownie reprezentował barwy Yamahy Motor Polska startując najnowszą Yamahą R1 jako oficjalny kierowca. To doskonały motocykl, z którym z pewnością szybko się zgram. Cel jest jasny: razem z całym zespołem chcemy zdobyć kolejny tytuł mistrzowski w Polsce, a także wystartować w eliminacjach Pucharu Europy. W planach są także starty w wybranych rundach Mistrzostwach Świata Endurance. Może ciężko w to uwierzyć, ale to już mój siedemnasty sezon w wyścigach motocyklowych, choć nie znaczy to, że będę podchodził do niego z mniejszych zaangażowaniem. Wręcz przeciwnie. Lata doświadczeń i przejechane kilometry są w tym sporcie bardzo istotne – powiedział Paweł Szkopek.
Yamaha YZF-R1M to motocykl zaprezentowany oficjalnie przez producenta pod koniec ubiegłego roku. W wersji cywilnej będzie on dostępny w salonach motocyklowych od marca tego roku. Ważąca 199 kg maszyna dysponuje mocą 200 KM mechanicznych, wytwarzanych przez nowoczesny, czterocylindrowy silnik wyposażony w 16 zaworową głowicę. Całości dopełnia magnezowa rama pomocnicza i nowe zawieszenia Kayaba i aluminiowa rama Delabox. Wiele elementów motocykla wykonano z carbonu, magnezu i tytanu.
Paweł Szkopek to jeden z najbardziej utytułowanych polskich wyścigowych zawodników motocyklowych. Jest pierwszym Polakiem, który wystąpił w motocyklowych Mistrzostwach Świata Superbike i Supersport. Jest zdobywcą Pucharu Europy, a także wielokrotnym mistrzem i wicemistrzem Polski w wyścigach motocyklowych.
Agata Stefaniak podsumowuje występ w Enduropale 2015 – wywiad
Młoda Polka na quadzie - Agata Stefaniak po raz trzeci wzięła udział w kilkugodzinnych zawodach po francuskiej plaży. Mimo sporych problemów technicznych ukończyła go na 5. miejscu w kobiecej klasyfikacji.
Jak Ci poszło na francuskich zawodach i czy osiągnięty wynik jest satysfakcjonujący?
Wyścig był dla mnie bardzo ciężki z powodu awarii quada. Dużo musiałam myśleć i kombinować, by dotrzeć do mety na jakimś przyzwoitym miejscu. Osobiście nie jestem zadowolona ze swojego wyniku i samej jazdy, jednak cały mój zespół gratulował mi świetnego wyniku. Podczas podróży zrodziła się w moim teamie ambicja na miejsce w pierwszej 150-tce generalnej klasyfikacji i 5-tce w klasie kobiet. Nikt się jednak nie spodziewał, że przy takich problemach technicznych uzyskam ten wynik. Patrząc na poprzedni rok – poprawiłam się o ponad 80 pozycji w generalnej klasyfikacji! Na 354 quady wywalczyłam 146. miejsce, a w klasie kobiet 5. na 12 startujących dziewczyn.
Co konkretnie dolegało Twojemu quadowi?
Mój KTM był świetnie przygotowany przez mechanika, wszystko było sprawdzone i jak to się mówi: „dopięte na ostatni guzik”. Nikt się nie spodziewał problemów… Niestety, już na pierwszym okrążeniu wiedziałam, że nie mam sprzęgła, co było bardzo uciążliwe i męczące dla mnie, i quada. Podczas pierwszego tankowania serwis oczyścił mi chłodnicę, która była zapchana piachem oraz sprawdził płyn w sprzęgle. Na szybko, nic więcej nie udało się zrobić, musiałam tak jechać dalej. W połowie wyścigu z „Landryną” zaczęły dziać się dziwne rzeczy – quad nie chciał współpracować i z chłodnicy wydostawała się para. Na kolejnym tankowaniu okazało się, że KTM się „gotuje”. Mechanicy dolali mi wody do chłodnicy i kazali jechać dalej. Na szczęście zostało mi tylko jedno okrążenie. Doraźna pomoc nie ratowała na długo i problemy wróciły, a w dodadku podczas ostatnich minut dwa razy się zakopałam i nie mogłam odpalić quada, przez co straciłam parę cennych miejsc. Zdenerwowana, ostro ruszyłam by nadgonić stracony czas, a na muldach tylny amortyzator nie wybrał dziury i mało brakło, a wylądowałabym przed quadem! Dotarłam do mety zła i obolała, bo wiedziałam, że nie dałam z siebie wszystkiego. W depo okazało się jeszcze, że Landryna się „ugotowała”, a nowa uszczelka pod głowicą nie wytrzymała temperatury. Miałam szczęście, że dojechałam do mety, bo silnik mógł stanąć na środku trasy.
Czułaś się dobrze do zawodów przygotowana?
Przez parę miesięcy ciężko trenowałam do sezonu i do tego właśnie wyścigu. Tydzień przed wyjazdem pojawiły się problemy zdrowotne, które wykluczyły mnie z dalszych treningów. Czułam się jednak dobrze przygotowana i podczas wyścigu nie męczyłam się, aż tak bardzo. Trzymałam równe tempo, ale odezwały się bolące plecy, które przeszkadzały mi w pokonywaniu wyboistego toru. Dlatego też uważam, że nie przygotowałam się, aż tak dobrze, jak myślałam… Zamiast 2,5 godziny jechaliśmy 3 i to dało się odczuć kondycyjnie. Ten wyścig weryfikuje wszystko, łącznie z przygotowaniem fizycznym.
Jakbyś miała rozdzielić 100 % sukcesu na zawodach – to, jak wiele zależy od sprzętu, a ile od kondycji fizycznej i psychicznej zawodnika? Jakie, inne czynniki wpływające na wynik byś dodała?
Moim zdaniem 50% sukcesu to kondycja fizyczna i psychiczna zawodnika, 40% to przygotowanie sprzętu, a pozostałe 10% to szczęście, dobry team i odpowiednia logistyka.
Jak wyglądała kobieca konkurencja na zawodach?
W klasie kobiet startowało 12 dziewczyn. Większość z nich to Francuzki, które startują w całym cyklu „Championnat de France des Sables Dragon”, czyli Mistrzostwach Francji. Dziewczyny na podium to już doświadczone zawodniczki, a niektóre z nich miały lepsze czasy od naszych, polskich mistrzów! Mi udało się wywalczyć 5. miejsce, ze stratą niecałej minuty do czwartej Justine Lesselingue.
Czyli są szanse na lepszy wynik, przy bezawaryjnym sprzecie?
Za rok wracam tam powalczyć o podium, bo wiem, że jest to osiągalne dla Polki, która na co dzień ściga się po twardych torach, a nie po plaży (śmiech).
Jak się współpracuje i rywalizuje z polskimi zawodnikami?
Cała polska reprezentacja to jeden, zgrany team. Mieliśmy wspólne depo i każdy sobie pomagał. Jest to naprawdę świetna sprawa! W końcu wygrywa się na torze, a nie w depo (śmiech). Wszystkim osobom w depo serdeczne dziękuję – jesteście najlepsi!
Czy coś Cię w tej edycji zaskoczyło?
Na szczęście nic mnie nie zaskoczyło. To już mój trzeci start, więc wiedziałam, co mnie tam czeka. Organizacja, jak zwykle na najwyższym poziomie, a z roku na rok jest nawet coraz lepiej! Trasa bardzo zróżnicowana, lecz podobna do tej z poprzednich lat .
Komu byś poleciła tego typu zawody?
Jest to ciężki wyścig, który weryfikuje umiejętności, przygotowanie sprzętu i własnej kondycji. Jakby nie patrzeć, jest to nadal wyścig dla każdego – takie dłuższe cross country. Należy jednak być bardzo dobrze przygotowanym, bo lekko nie jest! Polecić ten wyścig mogę każdemu, kto chce się sprawdzić przed sezonem. Ja pojawiłam się na nim już trzeci raz, ponieważ moja ambicja nie pozwoliła mi odpuścić (śmiech). Za rok również stanę na starcie, by poprawić wynik! Mam nadzieję, że Polaków też przybędzie, a każdy kto raz wystartuje – będzie chciał tam wrócić. Ja jestem zakochana w tym wyścigu (śmiech).
Jakiewyzwania teraz przed Tobą?
Kolejnym wyzwaniem jest oczywiście zdanie sesji (śmiech). A tak serio, to cały sezon będzie wyzwaniem! Pogodzić wszystkie moje plany związane ze startami – z moją ambicją i szkołą, będzie bardzo ciężko… Ale zrobię wszystko, żeby się udało! Wyzwaniem będzie start w rajdach Baja, które planuje. Niestety dwie rudny Baji pokrywają się z czterema rundami MP i PP w cross country, i na dzień dzisiejszy nie wiem co wybiorę…
Komentarze