20 kwietnia odbędzie się kinowa premiera filmu „Motorcycle Girl” w Pakistanie. Reżyser Adnan Sarwar oparł swój film na biografii pakistańskiej motocyklistki Zenith Irfan, która uważana jest za pierwszą motocyklistkę, która przejechała przez północne rejony kraju.

Film częściowo oparty jest na faktach:

– Niezwykła historia tego, co Zenith zrobiła w tak młodym wieku, zwróciła moją uwagę i już wiedzieliśmy, że to dobry temat na film. Stworzyłem fikcyjny świat wokół prawdziwej historii jej podróży i mam nadzieję, że „Motorcycle Girl” przyczyni się do wzmocnienia pozycji kobiet w Pakistanie – mówi reżyser.

Zenith zaczęła jeździć w 2013 roku na małej Hondzie CD-70. Historia filmu obejmuje podróż, w jaką motocyklistka wybrała się w 2015 roku, na motocyklu Suzuki o pojemności 150 cm3, ku pamięci swojego zmarłego ojca. Pokonała wtedy 3,200 km ze swojego domu w Lahore przez północny Pakistan, aż do Khunjerab na chińskiej granicy, przekraczając Himalaje. Aby dobrze przygotować się do roli aktorka Sohai Ali Abro przeszła intensywne szkolenie motocyklowe oraz przejechała trasę, która była bazą do powstania filmu.

– Jako pakistańska kobieta mam pewne ograniczenia społeczne, więc muszę uważać na to co mówię i na swój język ciała. Jednak podczas moich przygód motocyklowych, staram się wzmocnić odwagę innych kobiet i zachęcić je, by walczyły o swoje pasje i cele – mówi Zenith, a teraz jej przesłanie ma szanse trafić do jeszcze większej ilości odbiorców.

Aktualnie obowiązujące przepisy nakazują kierowcy zachowanie bezpiecznej odległości od poprzedzającego auta, ale nie określają dokładnie, ile ma wynosić. Za nieprzestrzeganie tego przepisu nie grozi też żadna kara, a zjawisko występuje nagminnie, szczególnie na drogach szybkiego ruchu. 

Już za rok kierowcy jadący zbyt blisko poprzedzającego auta będą ścigani. W kodeksie drogowym pojawią się zapisy, które określą minimalną odległość pomiędzy samochodami. Eksperci oceniają, że przy prędkości autostradowej (140 km/h) powinno to być co najmniej 40-50 metrów. Jednym z powodów wprowadzenia tych zmian jest wzrost wypadków na polskich autostradach i drogach szybkiego ruchu. 

Od jakiegoś czasu funkcjonuje kampania społeczna „Polaku, nie jedź na zderzaku”. Akcja, która zwraca uwagę na utrzymanie bezpiecznej odległości między pojazdami spotkała się z dużym zainteresowaniem kierowców. Prawie połowa z nich przyznaje, że jazdę na tzw. ogonie obserwuje codziennie. Tymczasem w praktyce osoba jeżdżąca na zderzaku pozostaje w Polsce bezkarna, dopóki nie dojdzie do kolizji!

Więcej o akcji „Polaku, nie jedź na zderzaku”.
 

Jedna czwarta samochodów znajdujących się w policyjnej flocie ma przebieg powyżej 200 tys. km, a co siódmy samochód nie nadaje się do dalszej jazdy i powinien wylądować na warsztacie lub w skupie złomu. Taki wygląda sytuacja w polskiej policji, pomimo obniżenia w 2015 roku wymagań technicznych.

Podczas kontroli NIK wyszło, że 23 z 25 jednostek nie posiada sprzętu transportowego w stanie zgodnym z obowiązującymi normami. Dwa lata temu normy obniżono o ponad 2500 sztuk. Pomimo tego w 2016 roku w polskiej policji brakowało 636 pojazdów. Głównie chodziło o furgony, samochody terenowe i pojazdy specjalistyczne. Wielu policjantów ankietowanych przez NIK powiedziało, że z powodu braku pojazdów lub złego stanu technicznego musieli przekładać realizację zadań na później.

 

Poza stanem radiowozów kolejnym problemem w polskiej policji jest brak odpowiedniego przeszkolenia. Ponad połowa policjantów w komendach wojewódzkich i prawie jedna trzecia w komendach powiatowych nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami uprzywilejowanymi. Nie mogą więc używać sygnału i jeździć na wezwanie jako pojazd uprzywilejowany. Policjanci przyznali się, że używają specjalnego oznakowania mimo braku uprawnień.

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji nie skomentowało jeszcze wyników raportu.

Kiedy powstał projekt Mad Cat’s Garage i w jakim celu?

{{ tn(16264) left }}Zuzanna Gawor – Kotkowska: Zalążek Mad Cat’s Garage powstał w 2008 roku, kiedy poznałam mojego męża – „Kocura”. Do 2012 roku borykaliśmy się z licznymi problemami: brakiem wiedzy, pieniędzy i odwagi do poważniejszych ruchów. Jednak przeszliśmy tą, dość trudną drogę „początkującego” w motorsporcie i postanowiliśmy, że chcemy pomóc innym. Chcieliśmy udowodnić, że da się rozpocząć przygodę z tym sportem, nawet bez solidnego zaplecza finansowego, mając za to wspierającą ekipę. W ten sposób przygarnęliśmy do teamu Janka, który pomógł nam go dalej budować, a potem zespół stopniowo się rozrastał…

Kobiety także do niego dołączyły?

Oczywiście. Drugą kobietą w nim była Samanta Gawor – nasza przybrana podopieczna, w turkusowym BMW E36. Następnie dołączyła Agnieszka, moja szefowa. Czułam, że jest z niej niezły wariat i zaprosiłam ją do siebie na prawy fotel w sezonie 2015. Niemal od razu miała swoją rajdówkę, nasza przyjaźń się rozwinęła, a Agnieszka dawała czadu w naszych barwach przez dwa lata w fioletowej Hondzie Civic. Potem do „damskiej” części dołączyła Ania w miętowym Civiku, którą udało się skutecznie (w ciągu jednego roku) wprowadzić w tajniki motorsportu. W międzyczasie pojawiła się też Marta Błażej, a finalnie dołączyła Agata Makomaska – obie w Hondach Civic. Było nas już tak dużo, że stworzyłyśmy sobie osobną dywizję – dziewczęcą, a szalony kot w naszym logo zyskał partnerkę. W tej chwili „babska” część zespołu to: ja, Samanta, Marta i Agata.

Na jakim etapie są one w sportowych startach?

Ja w tym roku zaczynam przygodę z profesjonalnym motorsportem – zrobiłam licencję i plany są na Wyścigowe Samochodowe Mistrzostwa Polski. Samanta zaczynała właściwie 2 lata po mnie, teraz ma krótką przerwę ze względu na plany życiowe i brak rajdówki, ale pełni funkcję instruktorki dla naszych początkujących zawodników. Pilotuje także tych najszybszych, bo tutaj również sprawdza się doskonale i zazwyczaj są o nią bitwy. W tym sezonie na pewno wróci za kółko. Marta zaczynała swoją przygodę jako dziecko, jeszcze w Szayowozach, na torze Słomczyn. Po kilkunastoletniej przerwie wróciła do motorsportu – prosto do naszego zespołu i teraz jest na etapie „odrdzewiania”. Agata zaś to całkowicie świeży kierowca, nawet prawo jazdy ma stosunkowo krótko. Wiemy natomiast, że będzie bardzo szybka, bo ma w sobie mnóstwo odwagi i zwyczajnie ogromny talent!

Ile osób ma teraz team?

{{ tn(16268) left }}Liczba osób w MCG wciąż rośnie – ludzie przychodzą i odchodzą, i taki trochę jest zamysł. Celem teamu jest wprowadzanie nowych osób w motorsport tak, aby na serio poczuły, że marzenie się spełnia. Założenie jest takie, że ta nowa osoba po roku, dwóch, ma się stać całkowicie samodzielna – zarówno pod kątem pomysłu i wykonania modyfikacji auta, jak i samodoskonalenia w zakresie techniki jazdy. Ma też być w stanie samodzielnie znaleźć sobie sponsora i się z nim dogadać. Większa część osób chce jednak zostać w teamie na stałe i poszerzać jego możliwości, wprowadzać kolejne osoby i budować jeszcze większe wsparcie dla nich. W tej chwili w teamie jest 25 osób, zarówno kierowcy, jak i piloci, fotografowie, mechanicy.

Jak można się stać członkiem Waszego zespołu?

Członkiem zespołu może być, dosłownie każdy pasjonat motorsportu. Taka chętna osoba przechodzi 3-miesięczny „okres próbny”, jako satelita naszego zespołu. Wtedy bierze czynny udział w całym życiu teamu i korzysta ze wszystkich benefitów, oprócz sponsoringu. Musi jednak też wykazać, że potrafi wykorzystać zasoby zespołu, rozwijać się i że ma chęć pracować na ten team, przekazywać wiedzę dalej – po prostu bezinteresownie pomagać. Musimy się „dotrzeć”, innymi słowy sprawdzić, czy potrafimy się przyjaźnić, bo ten zespół to przede wszystkim przyjaźń! Jeśli ktoś tu nie pasuje, to raczej od razu wiemy, że to się nie uda i zwyczajnie nie wychodzimy z propozycją współpracy w ogóle. Niektórzy zaś od początku są satelitami i takie mają założenie – chcą brać udział w życiu teamu, ale mają swój pomysł na sponsoring. W takiej formie została właśnie z nami Ania po zrzuceniu barw Mad Cat’s Garage.

Często bywa tak, że jest zapał, ale szybko gaśnie? Było sporo takich chwilowych członków?

Nie jest źle, bo na te 25 osób w teamie, były tylko 2 takie, o „słomianym zapale”. Z jedną się nie dogadaliśmy, a dla drugiej motorsport to nie był sposób na życie.

Na jakiego typu pomoc mogą liczyć dziewczyny w zespole i co powinny też dać z siebie?

{{ tn(16271) left }}Dziewczyny mogą liczyć na dosłownie każdą, możliwą pomoc – od pomysłu na auto, po treningi, naukę, ułożenie ścieżki kariery, po marketing, sponsoring i wsparcie mechaników. A z siebie powinny dać to, co potrafią: przyjaźń, pomoc w organizacji, w marketingu lub nawet w mechanice. Robią to, co chcą, co umieją lub czego chcą się nauczyć. Przykładowo – ja się zajmuję marketingiem, zarządzaniem całym zespołem i poszukiwaniem sponsorów, Samanta administracją i organizacją zespołu od strony operacyjnej oraz gadżetami. Marta dba o nasz wizerunek poprzez akcje charytatywne i pisze bardzo ciekawe artykuły na bloga, a Agata prowadzi Instagrama i robi piękne sesje zdjęciowe. W naszym zespole staramy się wykorzystywać istniejące zasoby, a nie zmuszać kogoś do wykonywania prac, których nie lubi albo dla niego zbyt trudnych. Ania i Samanta na przykład radziły sobie bardzo dobrze jako… pomoc mechanika!

Macie swoją bazę w jednym czy kilku miejscach? Spotykacie się także integracyjnie?

Nie mamy jednej bazy, realizujemy różne zadania tam, gdzie jest to możliwe. A integracyjnie to spotykamy się w knajpach.

Zaplecze serwisowe też jest wspólne? A co, jeżeli jednego dnia różne ekipy startują w różnych miejscach? Narzucacie w jakiś sposób wybór imprez?

Zaplecze serwisowe jest wspólne. Jest nas 25 osób i dzielimy się nim ze sobą. Terminy natomiast raczej się nie pokrywają, bo organizatorzy imprez tak tworzą kalendarze, aby chętni mogli pojechać wszystko, na co mają ochotę.

Macie wspólnych sponsorów zespołu?

Tak, mamy wspaniałą listę sponsorską znanych firm, dzięki którym, zarówno istnienie tego zespołu jest możliwe, jak i możliwy jest jego rozwój oraz przekazywanie wiedzy dalej. Naszym sponsorem tytularnym na sezon 2018 jest Bizol, który wspiera nas olejami premium i chemią samochodową, wiedzą, a także finansowo. Sześć lat temu trafiliśmy też pod skrzydła serwisu i sklepu z wyposażeniem rajdowym – 2Brally. Teraz to nasi, wspaniali przyjaciele i przede wszystkim kopalnia wiedzy na temat rajdów i doboru odpowiedniego sprzętu. Wspiera nas także Vicars – producent klatek i innych elementów bezpieczeństwa. Tam też są budowane od podstaw rajdówki znanych i lubianych zawodników, a właściciel – Adam Kozak chętnie dzieli się swoją wiedzą. Nieocenionym wsparciem jest też firma Arto, oficjalny dystrybutor systemów wydechowych Magnaflow na Polskę. Korzystamy zarówno z ich tłumików, jak i całych systemów, sportowych katalizatorów oraz wsparcia finansowego. Co najfajniejsze – wszyscy nasi sponsorzy śledzą wyniki, przyjeżdżają w zasadzie na każde zawody, kibicują i pomagają. Atmosfera jest niesamowita! Każdemu sportowcowi życzę takiego wsparcia, jakie my mamy. Jesteśmy bardzo dumni z tego, że możemy reprezentować tak świetne marki, korzystać z ich wiedzy i przekazywać ją dalej.

Waszym znakiem rozpoznawczym są wspólne barwy?

Tak, cały Mad Cat’s Garage jeździ w jednych barwach – auta są czarne z kolorowym akcentem na tyle. Każdy wybiera swój kolor sam – w ten sposób mamy taką samą identyfikację wizualną na każdym aucie, jednak każdy zachowuje odrobinę własnej indywidualności. Dzięki temu jesteśmy kolorowi, jeszcze lepiej widoczni, wręcz mówi się na nas „rajdowa mafia”. A osoby na okresie próbnym czekają na słowa: „wybierz kolor”, bo tak właśnie oficjalnie komunikujemy dołączenie do teamu.

Można powiedzieć, że zaczynaliście sami, a teraz macie prawdziwą, rajdową rodzinę?

Zgadza się. Jesteśmy trochę jak „Szybcy i wściekli” – jeden za wszystkich, wszyscy za jednego!

Nikomu nie życzymy, aby z lasu wybiegł mu pod koła samochodu dzik, sarna, czy inne leśne i dzikie zwierzę. Im większa masa zwierza, tym gorzej dla samochodu i dla nas samych. Oczywiście zderzenie to najgorsze co może nas spotkać, ale może lepiej wyhamować – jak się da – widząc zbliżające się do jezdni zwierzęta?

Do niecodziennej sytuacji doszło na węgierskiej drodze, tuż przed granicą z Chorwacją. Kierowcy jadący samochodami mieli w pewnym sensie szczęście, bo owszem, z lewej strony był las, ale stado, a właściwie tabuny jeleni, wybiegły z odsłoniętego pola. Dzięki temu dało się je dostrzec w porę, wyhamować pojazdy i zaczekać, aby wszystkie zwierzęta mogły bezpiecznie przedostać się na drugą stronę drogi.

Zaskakująca jest liczba osobników, bo wydaje się, że były ich tam setki. Zobaczcie sami!