Brytyjski projektant Richard Quinn w swojej kolekcji jesień/zima 2018 zaproponował kaski motocyklowe jako nakrycia głowy.
Richard Quinn to obiecujący projektant, który miał zaszczyt gościć na swoim pokazie, podczas London Fashion Week, królową Elżbietę II. Nie był to przypadek, a okazja do wręczenia królewskiej nagrody „Queen Elizabeth II Award for British Design”, jako formy uznania dla młodego talentu artystycznego.
Richard Quinn znany jest min. z tego, że twarze swoich modelek okrywa tkaniną, teraz poszedł jednak o krok dalej i na głowy modelek zaprojektował kaski motocyklowe. Mamy kask motocyklowy dopasowany kwiecistym wzorem do sukienki i bluzki oraz zwracające uwagę modele neonowe.
Trudno sobie wyobrazić, by kobiety tak ubierały się do pracy czy na randkę, ale mamy do czynienia z artystą, więc praktyczność takiego ubioru nie ma tu wielkiego znaczenia. U projektanta ubiera się min. Lady Gaga, więc może jej przypadną do gustu jego nowe stylizacje?
Auta miejskie rosną wraz z każdą kolejną generacją i swoimi gabarytami niebezpiecznie zbliżają się do kompaktów z końca lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Oznacza to, że powinniśmy oczekiwać od nich już nie tylko możliwości przemieszczania się po mieście w godziwych warunkach, ale czegoś więcej - komfortu podróżowania, dobrego wyposażenia, dynamicznego silnika. Czy nowa Fiesta taka jest?
Nowy Ford Fiesta zdaje się w pełni spełniać wszystkie te oczekiwania. W momencie debiutu auto dostępne było z trzycylindrowym silnikiem EcoBoost o pojemności jednego litra w trzech wariantach mocy: 100 KM, 125 KM, 140 KM oraz wysokoprężną jednostką o pojemności półtora litra i mocy 120 KM. Ja miałam okazję testować tę średnią wersję benzynową o mocy 125 KM i wersji wyposażenia Titanium. Samochód nieznacznie urósł względem poprzedniej wersji (Mk7), a szczególną uwagę zwróciłam na szerokość auta. Bo nowa Fiesta jest szersza od Focusa pierwszej generacji o 37 mm! Szczególnie widoczne jest to z tyłu pojazdu, a to za sprawą świateł, które teraz narysowane są w poziomie, dodatkowo wizualnie zwiększając jego szerokość.
Wizualnie miejski Ford mocno wydoroślał. Linie nadwozia są teraz dojrzalsze, a cała sylwetka stała się jakby bardziej dostojna. O ile karoseria jest ewolucją linii poprzenika, wnętrze to prawdziwa rewolucja. Zmieniło się praktycznie wszystko. Nowa jest kierownica, deska rozdzielcza, fotele. Do dyspozycji mamy wreszcie duży wyświetlacz multimediów. Dzięki Ford Sync3, wieloma funkcjami możemy sterować teraz głosem, wydając w języku polskim odpowiednie komendy.
Auto może zostać wyposażone w szerokokątne kamery, dzięki którym wyraźnie zwiększa się bezpieczeństwo manewrów. Podczas cofania Fiesta zatrzyma się awaryjnie, jeśli zauważy ruch poprzeczny – przednia kamera jest w stanie rozpoznać pieszego. Ten model oferuje także wszystkie dostępne obecnie w tej klasie systemy bezpieczeństwa i komfortu, takie jak monitor martwego pola, adaptacyjny tempomat, funkcja awaryjnego hamowania, czy rozpoznawanie znaków drogowych. Jest także asystent parkowania i łączność z naszym smartfonem za pomocą Android Auto i Apple CarPlay.
Pasażerowie z tyłu nie powinni narzekać na krótszych trasach, choć nawet ci cierpiący na klaustrofobię powinni oddychać spokojnie. Bagażnik ma pojemność 292 litry i na codzienne zakupy wystarczy, a i na wyjazd we dwoje powinien być odpowiedni.
Fiesta jest jednak autem, którego żywiołem jest jazda. I tu pierwsze zaskoczenie. Samochód prowadzi się jak większy brat Focus! Jest wystarczająco sztywno, by móc poczuć radość z jazdy i wystarczająco komfortowo, by podróżować na dłuzszych dystansach, a na dodatek jest niesamowicie stabilnie przy pokonywaniu zakrętów! Dopracowane zawieszenie otrzymało teraz nowe tuleje metalowo gumowe, których zadaniem jest nadanie zawieszeniu i układowi kierowniczemu jeszcze większej precyzji. Doskonale!
Oto film z naszych pierwszych jazdy Fordem Fiestą.
Wnętrze jest dobrze wyciszone, a 125 koni mechanicznych sprawia, że ten mieszczuch potrafi zamieszać na drodze. Dodatkowo rozpędza się prawie do 200 km/h, a to już wynik godny większych braci. Moment obrotowy 170 Nm dostępny jest w przedziale 1400 – 4500 obrotów na minutę. Oznacza to, że praktycznie muśnięcie pedału przyspieszenia powoduje wejście w zakres maksymalnego momentu.
Szybka jazda w zakrętach, to czysta przyjemność. Auto praktycznie nie wychyla się na boki, a przy tym zachowuje na tyle dużo komfortu, że Fiestę można spokojnie użytkować w mieście i to takim, w którym remont nawierzchni jest jeszcze na etapie wpisu do budżetu. Samochód zachowuje się na drodze tak dojrzale, że przeszło mi nawet przez myśl stwierdzenie: po co komu większy samochód? Oczywiście to tylko myśl, bo przecież Fiesta jest wciąż autem miejskim i czteroosobowe rodziny nie będą zachwycone podczas podróży na dwutygodniowe wakacje – ale to nie ta grupa docelowa! Jednak jeśli macie już większy samochód, a Fiesta ma być typowym autem na dojazdy do szkoły i pracy, sprawdzi się w tej roli doskonale. Powiem więcej, jeśli jesteście singlami, bądź parą, która nie ma jeszcze potomstwa, zapomnijcie o większych modelach. Fiesta będzie jak szyta na miarę. Jest wystarczająco obszerna, dobrze wyposażona i fantastycznie jeździ.
Czy ten samochód ma słabe punkty? Na rynku są modele, do których bagażnika można zapakować więcej, a przy prędkości powyżej 130 km/h mogłoby być trochę ciszej. Wszystkie te „wady” znikną, gdy nie będziemy musieli dojeżdżać codziennie do pracy niemiecką autostradą. Przed publikacją tego testu przeczytałam go kilka razy i wiem, wygląda na to, że ten samochód nie ma słabych punktów. Wierzcie mi, w kategorii auta miejskiego ciężko o lepszy wybór, a w wielu kwestiach Fiesta przewyższa założenia dla tej klasy aut.
Cennik otwiera kwota 46 930 złotych za podstawową wersję Trend z silnikiem 1,1 l i mocą 70 KM. Testowana wersja Titanium ze 125-konną jednostką to wydatek 59 050 złotych. Czy to dużo? Za tak dobrze jeżdżący i wyposażony samochód nie wydaje się to wygórowaną kwotą, a Ford znów wykonał kawał dobrej roboty konstruując Fiestę. To zdecydowanie TOP 3 segmentu B.
NA TAK:
– dynamiczny silnik;
– dobre wyposażenie;
– systemy wspomagające kierowcę;
– doskonałe zawieszenie;
– niezrównana w klasie stabilność prowadzenia.
NA NIE:
– szumek podczas jazdy z wysokimi prędkościami.
Dane techniczne Ford Fiesta ST Line 1.0 l EcoBoost 140 KM
Ford wsłuchał się głosy swoich klientów rozglądających się za autami, które przy zachowaniu doskonałych własności jezdnych, oferują swoim właścicielom więcej luksusu. Postanowiono sięgnąć po sprawdzone rozwiązanie, więc powstała rodzina eleganckich modeli o wspólnej nazwie Vignale. Jaki jest więc S-MAX Vigniale?
Plan, choć prosty w założeniu, wymagał od Forda dużej rozwagi i wyczucia, ponieważ otwarcie drzwi z napisem „premium” wiąże się ze sporym ryzykiem przesadzenia z materiałami, wyposażeniem, a w konsekwencji ceną. Klienci potrafią przecież liczyć i nie będą przepłacać. Mogąc pozwolić sobie na produkt z wyższej półki, z pewnością go wybiorą. Fordowi jednak udało się wypracować kompromis pomiędzy wyposażeniem i ceną, a rosnące słupki sprzedaży pozwalają na stwierdzenie, że to był świetny manewr.
Model S-Max jest pomostem pomiędzy klasycznym kombi a vanem. Jest to wciąż auto dla pięciu osób, ale już na tyle wysokie, by poczuć się królem szosy. Zbudowany na płycie podłogowej Forda Mondeo, ustępuje wielkością jedynie modelowi Galaxy. Długością i wielkością wnętrza nie dorównuje mu żaden rywal w tym segmencie. Jeśli dodamy do tego fantastyczne zawieszenie i właściwości jezdne otrzymamy przepis na samochód doskonały. Czy jednak samochód rodzinny, którym na tylnej kanapie wozić będziemy głównie dwoje lub troje dzieci w fotelikach, kubaturę bagażnika wypełniać będzie wózek, wanienka oraz pozostały niemowlęcy ekwipunek, powinien być aż tak luksusowo wykończony?
Po otwarciu drzwi moje wątpliwości zniknęły bez śladu. Zapach oraz dotyk mięciutkiej skóry przekonał mnie w stu procentach, że chcę prowadzić auto właśnie w takiej specyfikacji. Ogromne fotele w pierwszym rzędzie ukoją nerwy każdej mamy, która przed chwilą stoczyła walkę ze swoimi maluchami próbując założyć im buty, kurtki i czapki. Grube koło kierownicy doskonale leży w dłoniach i daje poczucie pewności prowadzenia.
Jednak zanim przejdę do wrażeń z jazdy, kilka zdań należy się tylnej części auta. S-MAX jest przecież autem rodzinnym, dlatego sprawdźmy, co oferuje mamie, tacie oraz ich potomstwu. Przede wszystkim drugi rząd to trzy oddzielne fotele, które można niezależnie przesuwać, regulować ich oparcie lub składać. Bosko! Wszystkie trzy posiadają oczywiście mocowania Isofix. Oparcia przednich foteli uzbrojono dodatkowo w praktyczne stoliczki. Idealnie! Za tylnymi fotelami znajduje się przepastny bagażnik, który pomieści wszystko – dosłownie wszystko – o czym tylko sobie pomyślicie. Wy lub wasze dzieci.
Bo tylko rodzice wiedzą, jakie pomysły mogą mieć dzieci w kwestii bagażu podróżnego i akcesoriów towarzyszących (rowerek, hulajnoga, zestaw gier planszowych itd). 700 litrów do linii okien brzmi imponująco i rzeczywiście pakowanie to czysta przyjemność.
Jedyne co mi nie dawało spokoju to biała, mięciutka skóra na fotelach. Jak będzie wyglądać po dłuższym kontakcie z małymi bucikami, chipsami, sokiem, paluszkami… Zapięłam pasy, uruchomiłam silnik, wrzuciłam „drive” i zapomniałam o wszystkich rozterkach, które trapiły mnie jeszcze przed chwilą. Jazda Fordem S-MAX po prostu koi nerwy. Auto jest doskonale wyciszone i świetnie izoluje swoich pasażerów się od świata zewnętrznego. Ufff…
Do tego prowadzi się nadzwyczaj pewnie. Zawieszenie to wzór w tej klasie. Jego charakterystyce bliżej jest do sportowej limuzyny, niż rodzinnego autobusu. Jazda autostradą? Czysta przyjemność. Nawet przy wysokich prędkościach auto jest stabilne, a wewnątrz panuje cisza. 180 KM w zupełności wystarczy, do sprawnego rozpędzania auta. Elastyczność? 400 Nm dostępne już przy 2000 obrotów na minutę – przy takich wartościach skrzynia automatyczna wydaje się być oczywistym wyposażeniem. Biegi zmieniane są niezauważalnie, a obroty silnika utrzymywane są w zakresie maksymalnego momentu obrotowego. Wrzucając „drive”, zawsze przestawimy skrzynię w tryb „sport” (kusi, czyż nie?), ponieważ właśnie to położenie jest krańcowym. Dla osób, które korzystają na co dzień z przekładni automatycznych, odruchem jest przesuwanie drążka o dwie pozycje podczas manewrów przód-tył. I tu jedyna niespodzianka – bo będąc w trybie „sport” dwa ruchy to pozycja „neutral”, a nie „reverse”. Chwila przyzwyczajenia i wszystko jasne.
Napęd? Najlepszy możliwy w Fordzie – najbezpieczniejszy, na wszystkie koła, AWD. Trakcja jest świetna, a poczucie pewności podczas pokonywania zakrętów niesamowite.
Vignale to jednak nie tylko błyszczące wykończenie karoserii i miękka skóra foteli. To zaawansowana technika i systemy, które dbają o bezpieczeństwo nas i naszych dzieci. Na pokładzie S-MAX znalazły się zatem m.in. asystent utrzymania pasa ruchu, radar monitorujący martwe pole, aktywny tempomat oraz szerokokątne kamery, dzięki którym bezpiecznie włączymy się do ruchu.
Podsumowując, Ford S-MAX Vignale to ciekawa propozycja dla wszystkich, który oczekują zaawansowanej technologii, opakowanej w miłe w dotyku i przyjemne dla oka materiały, ale nie chcą rezygnować z wszechstronnego charakteru samochodu, jego rodzinnych atutów oraz niezrównanej przestrzeni wewnątrz. Acha i zapomniałam o bardzo ważnym czynniku. Konfigurując swojego S-MAXa jesteście w stanie utrzymać finanse na akceptowalnym poziomie. I to zarówno przy kasie w salonie, jak i przy kasie na stacji benzynowej.
Rok 2017 to zdecydowanie czas SUV-ów i crossoverów. Producenci wciąż wprowadzają na rynek kolejne modele w poszczególnych klasach, lub odświeżają istniejące konstrukcje. Nie inaczej jest w przypadku Forda. Model Kuga został gruntownie odświeżony, by upodobnić go do większego brata - modelu Edge. Zobaczmy zatem, jakie zmiany zafundował nam producent.
Już na pierwszy rzut oka widać, że linia stylistyczna Forda ewoluuje – i to w stronę elegancji. Kuga, otrzymując nowy grill, upodobniła się zarówno do większego brata, jak i flagowego modelu Mondeo. Zmienił się także kształt reflektorów, które mają teraz światła LED zarówno do jazdy dziennej, jak i jazdy nocnej, a dodatkowo mają funkcję automatycznego włączania świateł drogowych, co jest bardzo pomocne podczas jazdy choćby krętymi drogami na Mazurach. Z tyłu również zmiany, choć bardziej kosmetyczne i obejmujące w zasadzie kształt świateł. We wnętrzu deska rozdzielcza pozostała praktycznie niezmieniona, a uwagę zwraca jedynie duży wyświetlacz systemu Sync 3, który został schowany pod wydatnym daszkiem. Kaskadowa konstrukcja konsoli środkowej nie każdemu przypadnie do gustu, tym bardziej, że każda sekcja została wykonana z innego rodzaju plastiku, różniącego się także fakturą. Nie można jednak odmówić producentowi dobrego spasowania poszczególnych części kokpitu, bo podczas tygodniowego testu nie zauważyłam, aby coś zaskrzypiało wewnątrz auta.
Ford zaproponował swoim klientom zabawę w kolory, ponieważ specyficzne dla wszystkich modeli marki niebieskie podświetlenie przycisków można teraz połączyć z kilkoma kolorami oświetlenia nastrojowego, które rozświetla klamki drzwi, nogi pasażerów oraz listwę nad schowkiem głównym. Po stronie plusów zapisać należy też wygodne przednie fotele. Są obszerne, dosyć miękkie i wydają się dobrze trzymać ciało w zakrętach. Niewielka, mięsista kierownica dobrze leży w dłoniach, a lewarek zmiany biegów jest w odpowiednim, ergonomicznym miejscu. Można polemizować jedynie z wysokością podłokietnika, który osadzony jest nisko i w zasadzie traci swoją podstawową funkcję – za to można w nim przechowywać sporo małych elementów.
Z tyłu również jest całkiem wygodnie i to nawet dla wyższych pasażerów. Jednak jeśli wozicie pasażerów mierzących powyżej 180 cm wzrostu, lepiej zdecydować się na tradycyjny dach, niż na rewelacjyjne skądinąd okno dachowe. Ładnie doświetla ono wnętrze, można obeserować nocą gwiazdy, ale skutecznie zabiera przestrzeń nad głowami wysokich pasażerów.
A bagażnik? Po pierwsze jego pojemność to, w zależności od opcji, czy wybierzemy dojazdowe koło zapasowe, czy zestaw naprawczy, może mieć maksymalnie 456 litrów (401 l z kołem zapasowym). Dzięki równym krawędziom łatwo zapakujemy tu większość bagaży. Można złożyć oparcie (nie ma równej powierzchni), choć nadal pozostaje wzmocnienie tylnej konstrukcji foteli i forma zaślepki tej konstrukcji.
Gdy ruszymy Kugą z miejsca wszystko inne przestaje mieć znaczenie. Tu zdecydowanie zaczyna przewodzić literka S (Sport). I chodzi tu może nie tyle o przyspieszenie do 100 km/h, bo producent podaje 10,1 s, a o elastyczność silnika. Moment obrotowy 370 Nm skutecznie pcha Forda do przodu, jednak w danych technicznych producent skrzętnie ukrywa informację, przy jakiej prędkości obrotowej się on utrzymuje. Zauważyłam, że silnik zabiera się ochoczo do pracy przy około 2000 obrotach, zakładam więc, że przy tej właśnie prędkości silnik osiąga swój maksymalny moment. I to jest dobra informacja.
Przyspieszanie to prawdziwa przyjemność i naprawdę nie ważne jest, od jakiej prędkości rozpoczynamy manewr. Jest przy tym przyjemnie cicho i komfortowo. Sportowym wrażeniom podczas przyspieszania wtóruje praca zawieszenia. Gdybyście zostali posadzeni w aucie z zawiązanymi oczami, zostali poproszeni o zgadnięcie, jakim samochodem jedziecie, to obstawiam, że nie zgadlibyście, że to SUV. Kuga prowadzi się jak hatchback, a wysoka pozycja za kierownicą może być dla niektórych myląca.
Zawieszenie tłumi nierówności w sportowy sposób, nie na tyle jednak, by nie dało się jeździć autem po dziurach. Przecież to SUV, auto niemal „terenowe”. Niech was jednak nie ponosi optymizm i nie próbujcie się zapuszczać Kugą poza asfalt. Jej żywiołem jest miasto, wysokie krawężniki oraz autostrada. Tu się czuje najlepiej i do takiej jazdy została stworzona. Auto ma niezłą zwrotność i dzielnie radzi sobie podczas manewrów na parkingu. Dla niższych osób, które mogą nie widzieć końca maski, z pomocą spieszą czujniki parkowania oraz kamera.
Kuga z podstawowym silnikiem 1,5 Ecoboost 120 KM to wydatek niecałych 97 tysięcy złotych. Wersja Titanium ze 150-konnym dieslem, napędem na przednią oś i manualną skrzynią biegów to inwestycja rzędu 121 tysięcy złotych. Za topową, luksusowo wyposażoną wersję Vignale – najpiękniejszą zresztą – ze 180-konnym motorem wysokoprężnym, napędem na wszystkie koła i skrzynią automatyczną Power Shift zapłacimy minimum 171 800 złotych. Opcji jest mnóstwo i każdy znajdzie swoją konfigurację.
NA TAK:
– dynamiczny silnik;
– doskonałe zawieszenie;
– dobre wyposażenie;
– wygodne fotele;
– dobre wyciszenie wnętrza.
NA NIE:
– przeszkody utrudniające przewożenie długich przedmiotów;
– różnej jakości tworzywa na desce rozdzielczej.
Dane techniczne Ford Kuga 2.0 TDCi 150 KM AWD Titanium
Nasz artykuł nie podpowiada złodziejom, co mają robić, ale ma przewrotny charakter, co wynika z troski o kradzione mienie. „Ostygnięcie” pojazdu umożliwia jego szybkie odnalezienie w stanie nienaruszonym.
Po kradzieży auto zwykle trafia do „dziupli”, gdzie następuje jego demontaż. To dla złodziei coraz ryzykowniejsza decyzja, bo rośnie liczba samochodów wyposażonych w systemy monitoringu umożliwiające namierzenie pojazdu i – przy okazji – miejsca pracy szajki przestępczej. Jak złodzieje mogą ustrzec się wpadki? Odstawiając samochód do „wystygnięcia” i obserwując, czy po „zgubę” nie zjawi się właściciel w asyście policji.
Zdaniem policjantów z komórek zajmujących się przestępczością samochodową, spada odsetek skradzionych aut wprowadzanych na rynek w całości z przebitymi numerami identyfikacyjnymi i wyrobionymi nowymi dokumentami. Znakomita większość pojazdów trafia do „dziupli”, gdzie są rozkręcane na części pierwsze, sprzedawane następnie w zaprzyjaźnionych z przestępcami warsztatach czy na aukcjach internetowych.
Złodzieje opanowali technikę rozbiórki aut do takiego stopnia, że umiejętności mógłby pozazdrościć im niejeden mechanik. Zwykle demontaż nie trwa dłużej niż 24 godziny, przy czym coraz częściej w jego trakcie pełną parą działa zagłuszarka sygnałów GPS/GSM. Przestępcy zdają sobie bowiem sprawę ze stale zwiększającej się popularności systemów monitoringu bazujących na sygnałach sieci komórkowych i nawigacji satelitarnej. Wierzą, że dzięki zagłuszarce nikomu nie uda się namierzyć skradzionego auta. To błąd, bo dostępne są na rynku rozwiązania, których nie sposób unieszkodliwić tego rodzaju urządzeniami.
Mowa o systemach monitoringu radiowego. Nie dość, że są odporne na zagłuszarki GPS/GSM, to wybudzane są dopiero w momencie zgłoszenia kradzieży pojazdu. W efekcie złodzieje poszukujący lokalizatorów radiowych w trakcie kradzieży nie są w stanie wychwycić żadnego sygnału wychodzącego – inaczej niż w przypadku systemów GPS/GSM. Dodatkowo moduły radiowe posiadają własne zasilanie bateryjne, dzięki czemu mogą być montowane w dowolnym miejscu w pojeździe i nie ingerują w fabryczną instalację elektryczną. Co ważne, fale radiowe o określonych częstotliwościach są w stanie wydostać się nawet przez mikroszczeliny, zatem chowanie skradzionych aut w garażach podziemnych czy kontenerach nie zdaje egzaminu. Efekt? Przestępcy wpadają na gorącym uczynku, zatrzymywani przez policję, której namiary skradzionego pojazdu przekazuje firma zajmująca się lokalizowaniem samochodów.
– By uniknąć takich sytuacji, złodzieje powinni odstawiać auta do tzw. „wystygnięcia”. Chodzi o odjechanie pojazdem z miejsca kradzieży i zostawienie go np. na parkingu czy ulicy. Złodzieje obserwując auto są w stanie przekonać się, czy nie ma zainstalowanego systemu lokalizacji odpornego na zagłuszarki GPS/GSM. Zazwyczaj w ciągu 24 godzin od momentu kradzieży takie pojazdy są namierzane przez ekipy poszukiwawcze, a następnie zabezpieczane przez policję. To przewrotna rada, ale pokazująca, jak skuteczny jest system monitoringu radiowego – mówi Mirosław Marianowski z firmy zajmującej się lokalizowaniem skradzionego mienia.
Odstawienie pojazdu do „ostygnięcia” to sytuacja win-win dla złodzieja i właściciela samochodu. Jeśli auto ma system lokalizacji radiowej, bezpiecznie wróci do domu, a złodziej nie trafi w ręce stróżów prawa.
Komentarze