Lancia Delta w polskiej Policji.

fot. Lancia

Sześć sztuk Lancii Delta w wersji Oro ze 190-konnym turbodieslem 1.9 Twinturbo MultiJet pod maską – to najnowszy sprzęt jaki otrzymali funkcjonariusze policji Warmii i Mazur. Każdy z tych samochodów ma zamontowany wideo-rejestrator oraz zestaw komputerowy z drukarką i oprogramowaniem. Dodatkowym wyposażeniem pojazdów są tablice świetlne służące do wysyłania poleceń typu „JEDŹ ZA MNĄ”, „STOP POLICJA”, które umieszczone są za tylną szybą pojazdów.

Lancie Delta będą mogły rejestrować prędkość aut jadących przed, jak i za oznakowanym radiowozem. Dodatkowo policjanci będą nagrywać inne wykroczenia popełniane przez uczestników ruchu drogowego – niezapięte pasy, rozmowa przez telefon komórkowy, jazda bez świateł itp.

Pod maską 1.9 Twinturbo MultiJet z dwoma turbosprężarkami; przyspieszenie od zera do 100 km/h trwa 7,9 s. Prędkość maksymalna – 222 km/h. Mówiąc wprost taki radiowóz to może być postrach piratów drogowych.

Delty trafią do policjantów z Komendy Wojewódzkiej Policji w Olsztynie oraz do komend miejskich w Olsztynie i Elblągu a także do powiatowych w Ostródzie, Mrągowie i Giżycku.

Tym samym został złamany stereotyp, że cysterna z paliwem to auto nie dla wątłej kobiety. Pisałyśmy już o tym wcześniej, a dokładnie o rozkładzie dnia Niemki, 26-letniej Susanne Fritz, pracującej za kierownicą ciągnika z cysterną – artykuł przeczytasz tutaj.

fot. Mercedes

Jak dotąd obie panie w Orlen Transport dają sobie świetnie radę. Jedyny problem jest natury językowej, bo jak nazwać kobietę kierowcę? Może pójść tropem traktorzystek i przyjąć nazwę „cysternistki”? A i znany z lat pięćdziesiątych slogan da się łatwo przerobić: „Dziewczyny na cysterny”! Tutaj podobieństwa i geneza obu zawodów nieco się zacierają, bo jak twierdzi Marta Łochańska to, że kobiety sięgają po męskie zajęcia, nie stanowi już medialnej sensacji a i motywy są kompletnie odmienne.

– To staje się już bardziej powszechne, choć przyznaję, kiedy prowadzę cysternę, wywołuję zaskoczenie zarówno na drodze, jak i na stacji. Na początku spotykałam się z dużą rezerwą, wręcz niedowierzaniem, że sobie poradzę np. z   pracą fizyczną podczas załadunku i rozładunku paliw z cysterny. Teraz koledzy i obsługa stacji traktuje mnie prawie jak każdego innego zawodowego kierowcę. Powiedziałam „prawie”, bo wydaje mi się, że darzą mnie jednak większą sympatią i są bardziej uprzejmi – przyznaje Marta Łochańska.

Pani Marta w wyborze swojego zawodu nie widzi nic niezwykłego, bo od dziecka pociągały ją wszelkie mechaniczne urządzenia i pojazdy, a szczególnie cysterny.

– Może to zabrzmi naiwnie, ale ja naprawdę marzyłam właśnie o cysternie. Jednak nie byłam nigdy typową chłopczycą. Chodziłam w sukienkach i bawiłam się też lalkami, a dziś spełniam się zarówno za kierownicą, jak i w kuchni gotując dla męża i sześcioletniego synka – mówi pani Marta, której specjalnością są wszelkiego rodzaju pierogi i gołąbki.

Kiedy opowiada o swojej pracy, nie sposób jej nie wierzyć, bo emocje malują się na jej drobnej twarzy bardzo wyraźnie. Mimo to trudno pozbyć się wątpliwości, że ta filigranowa kobieta jest w stanie zapanować nad wielkim pojazdem.
– Prowadzenie cysterny niewiele się różni od kierowania innym samochodem. Największa różnica to świadomość, że wiozę materiał niebezpieczny i jestem za to odpowiedzialna. A że auto jest duże… to tym lepiej – podsumowuje uśmiechając się pani Marta. 

– Oczywiście nie o samo łamanie stereotypów tu chodzi. Decyzje o zatrudnieniu podjęliśmy w głębokim przekonaniu, że mimo iż jest to bardzo trudna praca, panie na pewno świetnie sobie poradzą – mówi dyrektor Biura Transportu i HSSE Andrzej Zaremba. – W Polsce spotkałem się  wcześniej z jednym takim przypadkiem, ale za granicą – szczególnie we Francji – można czasem zaobserwować cysterny prowadzone przez kobiety. Spodziewamy się, że nasze panie wpłyną nie tylko na poprawę estetyki i manier, ale też na jakość wykonywanych zadań, dając dobry przykład. Wszak powszechnie znana jest kobieca dokładność, obowiązkowość i skrupulatność – dodaje dyrektor z głębokim przekonaniem.

Źródło: Orlen

Zobacz film, na którym Polka mieszkająca w Anglli świetnie radzi sobie z różnymi rodzajami naczep, przeczep, cystern.

Biały Shoei XR-1100 prezentuje się bardzo dobrze, jednak jego damska grafika podkreśliłaby kobiecość motocyklistki.

fot. Motocaina

Shoei nie zapomniał o kobietach i wraz z nową kolekcją kasków na 2011 r. będą dostępne grafiki modelu XR-1100 przeznaczone głównie dla pań.

Oprócz tego w nowym sezonie, na krajowym rynku pojawi się również off-roadowy kask VFX-W w zdecydowanie kobiecych kolorach.

Premiera nowych malowań odbędzie się podczas targów Intermot w Kolonii w dniach 06-10.10.2010 r. Po targach będzie można obejrzeć je na stronie: www.shoei-europe.pl i – rzecz jasna – na Motocaina.pl.

Kobiece grafiki pojawią się u dealerów Shoei już od października.

rys. J. Wieczorek

Sprawa jest delikatna. Poznałam wirtuoza reklamy, złotoustego znawcę promocji. Słuchając go ma się wrażenie, jakby się nieprzerwanie jechało drogą „ROUTE 66″. Na początku myślałam, że podaje mi na przywitanie rękę, w rzeczywistości była to opona. Kilkanaście godzin przed zdarzeniem, zasypiając nad szklaneczką Bourbon’u, nawet nie przeszło mi przez myśl, że może to być mój ostatni wschód słońca, że po raz ostatni czuję słodycz procentów na kubkach smakowych. Coś mnie dziabnęło w szyję, na początku myślałam, że to mało szkodliwy, upierdliwy komar, ale nie, to był On. To był Sprzedawca. Nie wiem, dlaczego wybrał mnie, może za szybko wyjawiłam pragnienie posiadania i na długim podnośniku głowy moja żyła główna tak wyostrzyła swoją obecność, że przylgnął do niej jak olej do silnika. W wyniku ukąszenia zamiast uciążliwego swędzenia na bladej szyi poczułam nieposkromioną potrzebę zamoczenia ust w złotej cieczy. Cieczy, która ruszy mój mechanizm napędowy. Cieczy, która po wlaniu do baku przeniesie energię z serca do kończyn. Cieczy, która poprzez reakcję z tlenem spali się w krótkim cyklu, szybko i równomiernie. Cieczy, która napełni 64 litrowy zbiornik i sprawi, że serce usytuowane oczywiście w tylnej części zabije mocniej i ruszy z kopyta przyspieszając do setki w zaledwie 3, 7 sekundy. Cieczy, która nada tempo 530 koniom mechanicznym. Stałam się wampirem. Nie takim, który sączy paliwo grupy „A”, „B”, „AB”, „0″, o smakowym współczynniku RH plus lub minus. Stałam się wampirem, który czuje smak życia jedynie w odwołaniu, do 911 GT2. Nic na to nie poradzę.

Zostałam zassana, wessana do wyrafinowanego wnętrza pełnego skórzanej precyzji.  Wtapiając się w sportowe siodło kubełkowe ze składanym oparciem poczułam, że jestem w stanie bezpieczne utrzymać podniecony do granic wytrzymałości korpus. Gdy pomyślałam, że zaraz rozpędzę się od 0-160 km/h w zaledwie 7, 4 sekundy, krew stanęła mi dęba. Nieśmiało wyciągnęłam rękę w kierunku manualnej skrzyni biegów z ilością przełożeń w magicznej liczbie 6 i gdy chwilę później oddalam się degustacji przełożeń, natychmiast doświadczyłam smaku hematologicznej precyzji. Przy maksymalnej prędkości 329 km/h zabite komary siłą podmuchu powietrza same zlizywały się z przedniej szyby. Tragizm sytuacji wyostrzało światło moich przenikliwych lamp wyładowczych Bi-xenon, o jakości przypominającej światło dzienne. Moszcząc się w czarnym pełnym elegancji kokpicie czułam, że pędząc zbyt szybko na zbyt kanciastych słowiańskich drogach łamie konwencję, ale wiedziałam również, że myślenie o złamanych przeze mnie przepisach jest zbyt schematyczne dla mojego nowego wcielenia i, że w zaistniałej sytuacji przekraczanie granic jest nawet wskazane. Układ oddechowy mój i nowiutkiego 911 GT2 zlał się w jedno. Otulało mnie ciepło basowego brzmienia dźwięku. Stopiona w jedno z lekką konstrukcją, wchodziłam w zakręty serwując sobie ekstremalne przeciążenie boczne, czując przy tym, że wykonuję manewry zwinnie i lekko jak siekacze zwycięzcy konkursu Chopinowskiego. Z żyły głównej wyssało ze mnie drapieżnie średnio 13 litrów na setkę, ale fakt ten zrekompensowało przyjemne warczenie serca.

Długość 4469 mm. Szerokość 1852 mm. Wysokość 1285 mm. Cena 230937 Euro.

Mówiłam o ostatnim wschodzie słońca? Mówiłam o ostatniej szklaneczce Bourbon’u? Mówiłam, że podczas jazdy próbnej wbiłam Porsche w osikowy kołek?

rys. J. Wieczorek

Sprawa jest delikatna. Poznałam wirtuoza reklamy, złotoustego znawcę promocji. Słuchając go ma się wrażenie, jakby się nieprzerwanie jechało drogą „ROUTE 66″. Na początku myślałam, że podaje mi na przywitanie rękę, w rzeczywistości była to opona. Kilkanaście godzin przed zdarzeniem, zasypiając nad szklaneczką Bourbon’u, nawet nie przeszło mi przez myśl, że może to być mój ostatni wschód słońca, że po raz ostatni czuję słodycz procentów na kubkach smakowych. Coś mnie dziabnęło w szyję, na początku myślałam, że to mało szkodliwy, upierdliwy komar, ale nie, to był On. To był Sprzedawca. Nie wiem, dlaczego wybrał mnie, może za szybko wyjawiłam pragnienie posiadania i na długim podnośniku głowy moja żyła główna tak wyostrzyła swoją obecność, że przylgnął do niej jak olej do silnika. W wyniku ukąszenia zamiast uciążliwego swędzenia na bladej szyi poczułam nieposkromioną potrzebę zamoczenia ust w złotej cieczy. Cieczy, która ruszy mój mechanizm napędowy. Cieczy, która po wlaniu do baku przeniesie energię z serca do kończyn. Cieczy, która poprzez reakcję z tlenem spali się w krótkim cyklu, szybko i równomiernie. Cieczy, która napełni 64 litrowy zbiornik i sprawi, że serce usytuowane oczywiście w tylnej części zabije mocniej i ruszy z kopyta przyspieszając do setki w zaledwie 3, 7 sekundy. Cieczy, która nada tempo 530 koniom mechanicznym. Stałam się wampirem. Nie takim, który sączy paliwo grupy „A”, „B”, „AB”, „0″, o smakowym współczynniku RH plus lub minus. Stałam się wampirem, który czuje smak życia jedynie w odwołaniu, do 911 GT2. Nic na to nie poradzę.

Zostałam zassana, wessana do wyrafinowanego wnętrza pełnego skórzanej precyzji.  Wtapiając się w sportowe siodło kubełkowe ze składanym oparciem poczułam, że jestem w stanie bezpieczne utrzymać podniecony do granic wytrzymałości korpus. Gdy pomyślałam, że zaraz rozpędzę się od 0-160 km/h w zaledwie 7, 4 sekundy, krew stanęła mi dęba. Nieśmiało wyciągnęłam rękę w kierunku manualnej skrzyni biegów z ilością przełożeń w magicznej liczbie 6 i gdy chwilę później oddalam się degustacji przełożeń, natychmiast doświadczyłam smaku hematologicznej precyzji. Przy maksymalnej prędkości 329 km/h zabite komary siłą podmuchu powietrza same zlizywały się z przedniej szyby. Tragizm sytuacji wyostrzało światło moich przenikliwych lamp wyładowczych Bi-xenon, o jakości przypominającej światło dzienne. Moszcząc się w czarnym pełnym elegancji kokpicie czułam, że pędząc zbyt szybko na zbyt kanciastych słowiańskich drogach łamie konwencję, ale wiedziałam również, że myślenie o złamanych przeze mnie przepisach jest zbyt schematyczne dla mojego nowego wcielenia i, że w zaistniałej sytuacji przekraczanie granic jest nawet wskazane. Układ oddechowy mój i nowiutkiego 911 GT2 zlał się w jedno. Otulało mnie ciepło basowego brzmienia dźwięku. Stopiona w jedno z lekką konstrukcją, wchodziłam w zakręty serwując sobie ekstremalne przeciążenie boczne, czując przy tym, że wykonuję manewry zwinnie i lekko jak siekacze zwycięzcy konkursu Chopinowskiego. Z żyły głównej wyssało ze mnie drapieżnie średnio 13 litrów na setkę, ale fakt ten zrekompensowało przyjemne warczenie serca.

Długość 4469 mm. Szerokość 1852 mm. Wysokość 1285 mm. Cena 230937 Euro.

Mówiłam o ostatnim wschodzie słońca? Mówiłam o ostatniej szklaneczce Bourbon’u? Mówiłam, że podczas jazdy próbnej wbiłam Porsche w osikowy kołek?