Blisko 70 lat temu, Henry Ford – prezes Ford Motor Company wypowiedział znamienne słowa: zbliża się era kombinacji samolotu i samochodu. Możecie się śmiać, ale zobaczycie – ona nadchodzi…

Rzeczywiście, pewne próby takich konstrukcji podejmowano na całym świecie, lecz nie były to spektakularne osiągnięcia. Trzy lata temu firma Moller zaprezentowała projekt latającego pojazdu; przypominał bardziej niewielki samolot i zapewne nie sprawdziłby się w miejskich korkach. O M400 Skycar przeczytasz tu.

Wybiegając daleko w przyszłość możemy sobie wyobrazić świat rodem z kreskówki Jetsonowie Hanna&Barbera: posiłki w kształcie pigułek, kopulaste domy zawieszone gdzieś w czasoprzestrzeni i przedziwne, latające pojazdy. Do tych ostatnich jak okazuje się droga nie taka daleka.

Nowoczesna kobieta, przy ciekawym pojeździe – taka konfiguracja zawsze do siebie pasuje! Idealne rozwiązanie na miejskie korki.

fot. Honda

Honda Fuz-o, concept car stworzony pod przewodnictwem John’a Mahieddine’a to pojazd XXII wieku! Latający samochód, rozpędza się do prędkości 644 km/h, a napędzają go cztery turbiny. Jego prowadzenie możliwe jest dzięki dwóm drążkom sterowym, z których lewy umożliwia obrót pojazdu wokół własnej osi, a prawy służy trzymaniu kierunku jazdy (a raczej trajektorii lotu). Trzyosobowy samochód wykonany jest z bardzo lekkiego włókna węglowego i wyposażony – niczym samolot – w chowane do wnętrza podwozia koła.

Z przodu siedzi kierowca, a za jego plecami jeszcze dwóch pasażerów.

fot. Honda

Co łączy go z samochodami naszych czasów? Chyba tylko pedały, poduszki powietrzne (obecne również na zewnątrz pojazdu) oraz system GPS wzbogacony o chroniący przez zderzeniami Fly-by-Wire.

Więcej o niesamowitym samochodzie poczytasz klikając tutaj. 

Na temat latających pojazdów powstają nawet kreskówki.

fot. Red Fenix

Czy warto wydać 120 tys. euro więcej na motocykl, który jest tylko trochę lepszy od oryginału i odrobinę szybszy?

To być może podobne rozważanie jak z kategorii: czy lepszy jest zwykły puder Dior, czy ten sam, ale z drobinkami opalizującego złota w 24-karatowym etui sygnowanym kryształami Swarovskiego?

Oceńcie same.

fot. Red Fenix

Model 1198 jest jedną z nowości Ducati na rok 2009. Modyfikacje w tym modelu przeprowadzono z powodu zmian w regułach pucharu SBK, w którym 2-cylindrowe jednostki mogą mieć maksymalną pojemność 1200 cm³ (czterocylindrowe jednostki maksymalnie 1000 cm³). 1198S ma chłodzony cieczą 4-suwowy 2-cylindrowy silnik w układzie L oferuje z pojemności 1198,4 cm³ moc 125 kW (170 KM) przy 9750 obr./min i moment obrotowy 131 Nm dostępny od 8000 obr./min. Motocykl ten waży 171kg.  

fot. Red Fenix

Red Fenixowi nie wystarcza, że superbike Ducati sam w sobie jest piękny i dynamiczny. Przeistacza go w 1998RF (Red Fenix); dzieki drogim modyfikacjom motocykl kosztuje 144 tys. euro. Zapytacie: po co kupować za taką kwotę jeden motocykl, skoro można za nią nabyć aż sześć standardowych R1198S? Bo człowieka zawsze ciągnęło do czegoś unikalnego, nowego i lepszego? Jedynego w swoim rodzaju? To pytania retoryczne, a jakie są konkrety?

Widoczne gołym okiem zmiany to zastąpienie standardowych aluminiowych 17-calowych kół obręczami Marvic’a z ultralekkiego stopu magnezowego, podkutymi oponami Pirelli Diablo Supercorsa. 47-mm widelec K-Service zastąpił 43-mm standardowego Öhlins’a. Zmniejszono rozstaw kół, a większość nadwozia wykonano z włókien węglowych. Red Fenix twierdzi, że wszystkie te zmiany zwiększyły stabilność motocykla i jakość jego prowadzenia. System kontroli trakcji Ducati (DTC), który można kalibrować w przedziale 0-8, został ustawiony na 4. Przestawiono również przednie hamulce Brembo, by uzyskać lepsze ich chłodzenie. No i na koniec silnik – Milanese Desmolupo – dzięki czemu dodano motocyklowi 10 KM więcej. 

Tatra 815-7 4×4

Fot. Tatra

Tatra nie należy do ciężarówek cywilnych, które zostały dostosowane do użytku w celach militarnych, lecz został od początku zaprojektowany jako samochód stricte wojskowy. Jednym z wyróżników takiego właśnie charakteru modelu jest specjalna skonstruowana kabina – całkowicie stalowa, dwudrzwiowa o płaskich ścianach z charakterystycznym wcięciem, który zwiększa kąt natarcia. Została tak przygotowana, by uzyskać możliwość zakładania paneli opancerzenia dodatkowego doprowadzającego do ochrony balistycznej na poziomie 2 oraz 2b przeciwminowej wg STANAG 4569.

Kabina jest wykonywana obecnie w dwóch odmianach: krótkiej 2-4 osobowej oraz dłuższej z dodatkową ławką dla 3 żołnierzy. 

Charakterystyczne rozwiązanie zawieszenia Tatry

fot. Tatra

W układach napędowym, jezdnym oraz w zawieszeniu pojazdu znajdziemy wszystkie charakterystyczne dla Tatry rozwiązania tj. rurę centralną, półosie wahliwe, czy poduszki powietrzne. W ofercie znajdują się dwie jednostki napędowe spełniające normę Euro 3. Jedną z nich jest 6 cylindrowy silnika Cummins osiągający moc 350 KM generowanej przy 2100 obr./min. współpracujący z 10-biegową mechaniczną skrzynią biegów i 2-przełożeniową skrzynią rozdzielczą. Druga kompletacja obejmuje 8-cylindrowy, widlasty silnik Tatry o mocy 367 KM osiąganych przy 1800 obr./min. i 1850 Nm przy dostępnych już od 1000 obr./min. zestawiony z 14-biegową mechaniczną skrzynią biegów oraz skrzynią rozdzielczą. Obie jednostki to myśl inżynierska Tatry.

Tatra 815-7 4×4 to samochód ciężarowy, który był jednym z kandydatów na następcę Stara 266, 944 i 1466 (postępowanie umorzono z powodu kryzysu) oferowany wspólnie przez Tatrę oraz polską firmę Auto Hit.

Dla naszej armii Auto Hit zaplanował wykorzystanie silnika Iveco Cursor 8 o mocy 352 KM, co przede wszystkim pozwoli na ograniczenie masy własnej pojazdu do 8800 kg. Terenowy charakter samochodu podkreślają opony pojedyńcze 14.00 R20, a opcjonalnie 16.00 R20.

Zdolności tego pojazdu dobrze pokazuje film – kliknij tu. 

Robert Kubica przed wyjazdem na sesję trenigową na torze Monza

fot. BMW

Z toru Monza treningi relacjonuje specjalnie dla www.motocaina.pl – Agnieszka Banaszkiewicz

Monza to szczególny tor dla Roberta Kubicy. W 2006 roku Polak jadąc po raz pierwszy samochodem formuły 1 zajął trzecią lokatę, stając na podium obok Kimiego Räikkönena i lidera tego Grand Prix – Michaela Schumachera. Nasz kierowca zawsze z optymizmem wypowiada się o startach na tym obiekcie i zwykle jego rezultaty potwierdzają założenia krakowianina.

Tymczasem podczas pierwszych piątkowych treningów przez kłopoty z układem hamulcowym nasz kierowca nie osiągał dobrych czasów; w efekcie dojechał na 11. pozycji. Szybka reakcja teamu zaowocowała jednak poprawą dyspozycji samochodu w kolejnej sesji i w rezultacie Robert Kubica ukończył treningi na dobrym, piątym miejscu.

Świetnie podczas wczorajszej sesji spisał się bolid Force India, którym z powodzeniem zawiaduje Adrian Sutil osiągając początkowo trzecie, a w drugiej sesji zaszczytne pierwsze miejsce treningów. Równie zaskakująco wypadł młodziutki kierowca Renault F1 Team – Romain Grosjean, który uplasował się ostatecznie na drugiej pozycji, podkreślając tym samym zarówno dobrą dyspozycję własną, jak i właściwy dobór ustawień samochodu Renault do warunków jednego z najszybszych torów w Europie.

Z ostatniej chwili – trzecia sesja treningowa: debiut Fisichelli w teamie Ferrari nie wypada najlepiej; podczas wczorajszych treningów nie popisywał się dobrymi czasami okrążeń, natomiast podczas dzisiejszej, trzeciej sesji włoski kierowca wypadł z toru w zakręcie Parabolica i po krótkiej wycieczce po żwirze wpadł z impetem na barierę z opon druzgocząc bolid. Team będzie miał niewiele czasu na doprowadzenie samochodu do stanu używalności podczas kwalifikacji.

Heikki Kovalainen podczas sesji na torze Monza

fot. Mercedes

Adrian Sutil – bohater sesji treningowych na torze Monza zapowiedział wczoraj, że zamierza walczyć o pole position w GP Włoch i zdecydowanie powinniśmy jego słowa traktować poważnie. Zespół Vijay’a Mally’i jest bowiem w coraz lepszej formie. Sutil od początku treningów uzyskiwał świetne czasy okrążeń. W trzeciej sesji tylko na chwilę oddał prowadzenie Lewisowi Hamiltonowi, ale ostatecznie pokonał Brytyjczyka o blisko 0,3 sekundy.

Szybsi od Hamiltona okazali się także Button, Heidfeld oraz Barrichello. Także Liuzzi, który zastąpił Fisichellę w Force India spisał się świetnie. Był o 0,513 sekundy wolniejszy od prowadzącego kolegi z zespołu – Adriana Sutila, co dało mu całkiem niezłą – 7. lokatę.

Pierwsza dziesiątka zawodników 3. sesji, którą zamknął ostatecznie Robert Kubica, zmieściła się w zakresie 0,660 sekundy straty do lidera. Pretendujący do tytułu Mistrza Świata Formuły 1 kierowcy Brawn GP ustępowali jedynie o dziesiąte części sekundy liderującemu Sutilowi. 

Red Bull miał dziś poważne problemy. Vettel narzekał w rozmowie ze swoim inżynierem na przyczepność samochodu, a Webber sporo czasu podczas 3. sesji spędził w garażu. Obydwaj kierowcy znaleźli się na końcu stawki.

Przed jutrzejszym wyścigiem z całą pewnością interesujące jest jaką przewagą dysponować będą kierowcy, w samochodach których zastosowany jest KERS – czyli Ferrari, McLaren oraz Renault. Czy system ten okaże się wystarczającą bronią, aby pokonać przeciwników na najszybszym torze tego sezonu?

Wyniki 1. sesji

 Wyniki 2. sesji

 Wyniki 3. sesji 

fot. Renault

Wraz z prezentacją Renault Dauphine pojawił się pomysł na projekt spokrewnionej z nim wersji kabrioletu i coupe. Produkcja niszowego pojazdu dla wąskiego grona osób wyłącznie w Europie nie była koniecznością, jednak pojazdy tego typu tworzą pozytywny wizerunek firmy, podnosząc jej prestiż. Choć przy ich zakupie klienci kierują się raczej emocjami niż względami praktycznymi, zdarza się, że pozbawione sztywnego dachu auta stają się przebojem rynkowym, zwłaszcza w USA.  

Podbijanie rynku USA
Ambicją prezesa Renault, doktora Pierre Dreyfusa było osiągnięcie statusu firmy obecnej na wszystkich kontynentach. Jednym z pierwszych celów było zdobycie rynku amerykańskiego. Z ponad 152 tysięcy osobowych aut Renault wyprodukowanych w 1951 roku, zaledwie 777 trafiło do USA. Za oceanem tkwił jednak wielki potencjał, o czym Pierre Dreyfus przekonał się podczas wizyty w Stanach. Mimo to, małe 4CV nie podbiły serc Amerykanów. Sytuację poprawiło nieco wprowadzenie modelu Dauphine oraz otwarcie oficjalnego przedstawicielstwa Renault Inc. w Nowym Jorku. W 1957 roku sprzedano tam już 22 586 aut wszystkich typów. Był to dobry moment na projekt nowego kabrioletu i coupe budowanego w oparciu o podzespoły Dauphine. Projekt nadwozia zlecono włoskiej firmie Carrozzeria Ghia z Turynu. W niedługim czasie projektant  Pietro Frua stworzył pierwsze szkice lekkiej, dynamicznej sylwetki. 

W 1957 roku zbudowano pierwszy prototyp, a niedługo potem rozpoczęto próby drogowe.
W marcu 1958 roku na salonie w Genewie wystawiono prototyp Dauphine GT. Renault podpisało umowę z firmą Brissoneau & Lotz z Creil, która specjalizowała się w budowie nadwozi samochodowych. Silnik, zawieszenie i pozostałe mechanizmy rodem z Renault Dauphine pochodziły z głównego zakładu koncernu w Boulogne – Billancourt. Całość montowano i lakierowano w Creil, skąd gotowe pojazdy były transportowane do salonów Renault. 

fot. Renault

Wiosną 1959 roku zbudowano egzemplarze przedseryjne, które testowano w ukryciu przed fotoreporterami. We wrześniu 1959 roku na salonie paryskim Pierre Dreyfus osobiście zaprezentował kabriolet Renault Floride (inną nowością tego salonu był także dostawczy model Estafette). Stylowa Floride podbiła serca tysięcy młodych ludzi. Dotychczas luksusowe kabriolety były wyposażone w duże silniki i kosztowały fortunę, tymczasem kabriolet Renault był niewiele droższy od popularnej Dauphine, oferując przy tym niepowtarzalną stylistykę, dobre osiągi oraz niezwykłe wrażenia z jazdy. W październiku 1959 roku pierwsze modele Floride trafiły do klientów.

Kampania z udziałem Brigitte
W grudniu, w ekskluzywnym hotelu Waldorf-Astoria odbyła się uroczysta premiera amerykańskiej wersji, która nosiła nazwę Caravelle. Równolegle nowy kabriolet Renault zaprezentowano w 17 innych miastach wschodniego i zachodniego wybrzeża USA. Za Atlantykiem hasło promocyjne brzmiało A dream car come true. Dla amerykańskich klientów Renault w Nowym Jorku samochód był dostępny w cenie od 2 398  dolarów. Oferta obejmowała kabriolet, coupe oraz wersję hardtop ze sztywnym dachem. Caravelle była dostępna w kilku kolorach nadwozia – białym, czerwonym, błękitnym, granatowym oraz w metalizowanym beżu i zieleni. 

Jeszcze przed oficjalną premierą kabriolet „made in France” zamówiło prawie 13 tysięcy osób. Auta Caravelle stanowiły dużą część z 62 772 samochodów Renault sprzedanych w Stanach Zjednoczonych w 1960 roku. Większość z nich trafiła do stanu Kalifornia i na Florydę. Dodatkowo można było zamówić radio Motorola oraz tapicerkę ze sztucznej skóry. Na długo przed kryzysem paliwowym Renault akcentowało walory ekonomiczne swoich pojazdów. Auta Renault zwyciężyły Mobil Mileage Rally 1960 w trzech klasach. Jednym z triumfatorów była Caravelle, która na galonie benzyny przejechała 50,13 mili. Popularność Floride rosła także na Starym Kontynencie. Auto zamawiali klienci ze Szwajcarii, Włoch, RFN a nawet z deszczowych Wysp Brytyjskich.  

fot. Renault

Na lato 1960 roku zaplanowano sesję fotograficzną reklamującą Floride. Otwarta pozostała kwestia modelki oraz miejsca. Brigitte Anne Marie Bardot była już aktorką u szczytu sławy, którą przyniósł jej film pt.: I Bóg stworzył kobietę (rok 1956). Dla mediów stała się europejskim odpowiednikiem Marylin Monroe i Jayne Mansfield. Wysoka, zgrabna i zmysłowa aktorka była dla młodego pokolenia obiektem westchnień. 

Dotychczas samochody Renault fotografowano zwykle na ulicach Paryża. Wielkomiejski zgiełk, korki i stres nie pasowały jednak do radosnego charakteru Floride ani temperamentu modelki. Brigitte często przebywała na Francuskiej Riwierze – St. Tropez, Cannes, Nicea to miejsca, gdzie można było spotkać celebrytów z całego świata. Bywać na Lazurowym Wybrzeżu było w dobrym tonie. Wybór padł więc na St. Tropez i malownicze okolice. Floride stworzono przecież dla osób, które cieszą się beztroskim życiem, spędzając czas na zabawie. 

Przed obiektywem Brigitte była niezwykle naturalna, swobodna i radosna – wprost stworzona do jazdy modnym kabrioletem. Zdjęcia opublikowano w miesięczniku Elle. Niektóre obiegły prasę całego świata. Po publikacji zainteresowanie Floride  niezwykle wzrosło. Brigitte Bardot znakomicie sprawdziła się w roli, którą dziś określa się mianem ambasadora marki. Dodatkowym atutem był fakt, że już kilka lat wcześniej prywatnie użytkowała inny model Renault – Dauphine. 

fot. Renault

Francuskie wnętrze
Renault Floride zbudowano w oparciu o mechanizmy modelu Dauphine. Napędzał ją umieszczony z tyłu, chłodzony cieczą czterocylindrowy silnik o pojemności 845 cm³. Jednostka o nazwie Ventoux pochodziła z Dauphine Gordini. Zastosowano także inne elementy z tego pojazdu, m.in. skrzynię biegów. W 1961 roku we Francji i na pozostałych rynkach Europy zaprezentowano Renault Caravelle. Wprowadzono silnik o mocy 48 KM i pojemności 956 cm³. Jednostkę o nazwie Sierra z modelu 8 Major montowano także we Floride S. W następnych latach moc wzrastała do 51 i 55 KM. Po raz pierwszy w tej klasie pojazdów z przodu i z tyłu montowano wydajne hamulce tarczowe systemu Lockheed o średnicy 260 mm. Zapewniały one autu ważącemu niewiele ponad 800 kg niezwykle krótką drogę hamowania w każdych warunkach. Od roku modelowego 1963 oferowano Caravelle napędzaną silnikiem 55 KM o pojemności 1108 cm³. Samochód rozwijał maksymalną prędkość 145 km/h, spalając średnio 7 l/100 km. W kolejnych latach wprowadzano zmiany mechanizmów, dzięki czemu moc wzrosła do 58 KM. Linia nadwozia nie uległa jednak znaczącym modyfikacjom. Caravelle S została wyposażona nową tablicę przyrządów, sportową, trójramienną kierownicę oraz wyprofilowane siedzenia. Caravelle była dostępna jako coupe, kabriolet oraz hardtop. 

W październiku 1966 roku zakończono produkcję  Renault Floride. Model Caravelle montowano jeszcze przez następne kilkanaście miesięcy. Łącznie zbudowano 117 118 egzemplarzy Renault Floride i Caravelle we wszystkich wersjach nadwoziowych. Po wielu latach na rynku pojawiły się kolejne kabriolety Renault – model 19 oraz jego następca, Megane.

Źródło: Renault