Po raz pierwszy stowarzyszenie zaprezentowało się podczas Parady Równości w San Francisco w 1976 roku i od tego czasu tworzy coraz to nowe oddziały lokalne na całym świecie: w Nowym Jorku, Paryżu, Tokio, Sydney czy Tel Awiwie.
„Bycie motocyklistką daje poczucie siły” – mówi Kate Bergsgaard, która jeździ od 2006 roku. „Brać udział w czymś, co nadal jest domeną męską, i odnosić sukcesy, to wspaniałe uczucie. Nie potrzebujesz to tego rozwiniętych mięśni, tylko rozsądku, odwagi i pomyślunku. Ponadto motocyklowe środowisko lesbijskie jest na tyle niewielkie, że miło jest poznawać i zapraszać do niego nowe osoby”.
| Dziewczyny z Dykes on Bikes regularnie pojawiają się na Paradach Równości |
 |
| fot. materiały stowarzyszenia |
Gabriela Kandziora, która jeździ zarówno w obrębie stowarzyszenia, jak i poza nim, również czerpie dużo radości z siły, którą to środowisko promieniuje. Sama przejęła pasję od swoich niemieckich rodziców, którzy większość życia spędzili na motocyklowych podróżach po Europie.
„Kobiety, które jeżdżą – nieważne, jakiej orientacji – czują się bardziej niezależne i umocnione. Stowarzyszenie daje niesamowite poczucie siostrzanej wspólnoty, a to budzi szacunek, również wśród mężczyzn. W większości tworzą się więzy tak mocne, że zdolne przetrwać całe życie”.
Potrzeba przynależności i upodobanie do wspólnych wypraw nie przekreśla jednak idei „samotnego jeźdźca”. Większości motocyklistek ta koncepcja jest równie bliska, to po prostu odmienna forma cieszenia się jazdą.
„Odpalam Harleya, włączam iPoda i po prostu jadę. Czasami wiem, gdzie się udam, czasami nie mam o tym pojęcia. To, co czuję, to niesamowicie mocne uczucie wolności od wszystkich trosk, kłopotów, odpowiedzialności, emocji… poczucie wyzwolenia, którego nie jestem w stanie porównać z niczym innym” – mówi Kandziora.